Incompleet

98

50.1421° N, 5.2331° E – 01.11, 27 juli 2021

Op haar tenen loopt ze de keuken in. Een halfuurtje geleden heeft ze haar moeder de slaapkamer uit horen komen, de trap af horen lopen en een glas water horen pakken. Ze wist dat het haar moeder was, omdat ze weet hoe het klinkt als Eva 's nachts haar bed uitglipt. Niet zoals haar vader of zus. Die waren een stuk minder stil. Nee, als Eva haar bed 's nachts verliet ging het haast geruisloos. Als ze niet wakker had gelegen met de deur open – het is ten slotte stikheet in de villa – dan had ze het niet gehoord. Ze opent een van de kastdeurtjes en haalt diep adem. Dit is het moment waarop haar moeder haar zal opmerken. En inderdaad. De vrouw die met haar hoofd op haar armen aan de keukentafel zit, schiet overeind. 'Ies?', ze veegt snel de tranen van haar wangen. Ze wil niet dat haar dochter ze ziet. Met een kleine glimlach draait het meisje zich om, 'hé mam'. 'Wat ben je aan het doen? Waarom lig je niet in bed?', ze kan dan wel haar tranen hebben weggeveegd, maar haar dochter kan horen dat ze gehuild heeft. 'Ik hoorde je naar beneden gaan en niet meer terugkomen...', ze draait zich weer om en graait in een ander keukenkastje, 'ik dacht, misschien helpt dit'. Triomfantelijk houdt ze de cacao omhoog. Een waterige glimlach verschijnt op Eva's gezicht, 'lief van je'. Ze glimlacht flauwtjes en gaat aan de slag met het bruine poeder. 'Alsjeblieft', even later zet ze een dampende mok warme chocomel neer voor haar moeders neus. 'Dank je wel, lieverd', Eva reikt over tafel naar haar hand en knijpt er even zacht in. Isa schenkt haar een brede glimlach en neemt dan voorzichtig een slokje van het warme goedje. Beide dames genieten in stilte van de zoete drank. 'Het was lekker, Ies', ze neemt haar mok en die van haar dochter van tafel en zet ze op het aanrecht. 'Morgen maar afwassen?', Isa geeuwt en knikt. 'Ga je lekker slapen nu dan?', Eva haalt een hand door haar haren en drukt een kus op haar kruin. Ze knikt wederom en slaat haar armen om haar moeder heen, 'ik hou van je, mam'. 'Ik ook van jou, Isa', haar ogen worden weer vochtig. Maar dit keer zijn het tranen van geluk, 'ongelooflijk veel'.

50.1421° N, 5.2331° E – 06.02, 27 juli 2021

'Oh wat een verdriet, vent', hij wiegt het ventje heen en weer terwijl Eva nog snel even naar het toilet gaat. 'Mama komt er zo aan, hoor', hij drukt een kusje op zijn voorhoofd, 'nog eventjes geduld'. Als ze terugkomt gaat ze snel op bed zitten, waarna hij hun zoontje in haar uitgestoken armen legt, 'je hebt gewoon honger hè, liefje'. Wolfs glimlacht als zijn vrouw hem op precies dezelfde manier kust als hij net deed. 'Heb jij ook al honger, ander liefje?', hij streelt zachtjes over haar wang. Ze schudt stellig haar hoofd, 'nee, veel te vroeg'. Hij laat zijn duim nog even over haar kaaklijn glijden en drukt dan zachtjes zijn lippen op de hare, 'dat dacht ik al'. Het is alweer een tijdje stil als Eva iets te binnen schiet. 'Heb jij iets tegen Isa gezegd?', ze kijkt naar de man die dromerig over de voetjes van het drinkende baby'tje streelt. 'Wolfs?', 'hè?', vragend kijkt hij op. 'Of je iets tegen Isa hebt gezegd? Over gister... Over dat ik me schuldig voel', ze staart naar haar vingers die zachtjes over het kleine knuistje van Noud bewegen, zodat ze hem niet hoeft aan te kijken. 'Nee, tuurlijk niet', hij streelt een pluk haar achter haar oor, 'hoezo?'. 'Gewoon...', ze haalt haar schouders op. 'Nee, niet gewoon, Eef?', hij legt zijn vinger onder haar kin en draait haar gezicht naar zich toe, 'wat zit je dwars?'. Ze bijt op haar lip voor ze opkijkt en zijn mooie ogen ontmoet. Een bemoedigend knikje is alles wat nodig is om haar te doen praten. 'Ze kwam vannacht naar beneden en...', ze zucht even diep. De dertig minuten die ze vannacht met haar dochter heeft doorgebracht heeft diepe indruk op haar gemaakt. Het was alsof het meisje precies wist wat ze nodig had. 'Ze was gewoon heel lief. Ze heeft warme chocomel gemaakt', hij glimlacht flauwtjes. 'Dat is een tijdje geleden...', 'wat?', vragend kijkt ze hem aan. 'Vroeger, als ze verdrietig was en ze 's nachts niet kon slapen, maakte ik altijd warme chocolademelk voor haar', hij legt zijn hand om de hare die nog steeds het handje van hun kindje vastheeft, 'van die echte. Met melk en cacao'. 'Ja...', knikt ze, 'dat deed ze vannacht voor mij, maar hoe wist ze...'. Teder veegt hij een ontsnapte traan uit haar ooghoek, 'ze voelt het wanneer je verdrietig bent, Eef. Je bent haar mama...'.

50.1421° N, 5.2331° E – 21.45, 28 juli 2021

'Gooi er nog maar wat hout op, meiden', glimlachend kijkt hij toe hoe ze opstaan en samen naar het houtschuurtje rennen. Eva kruipt nog wat dichter tegen hem aan en drukt een kus op zijn wang. 'Hoe voel je je?', hij haalt zijn hand door haar losse haren. 'Goed', vertelt ze hem, 'moe en een beetje emotioneel, maar goed'. 'Ik ben trots op je, Eef', hij kust haar slaap en laat zijn hoofd tegen het hare rusten. Het is even stil terwijl ze toekijken hoe de meisjes het hout in de kruiwagen laden. 'Ze genieten echt hè, van die momentjes met z'n vieren', grinnikt hij. Fleur en Luuk zijn samen uit eten en Noah en Noud liggen lekker te slapen. Ze reageert niet echt op zijn opmerking. Het is inderdaad waar wat hij zegt. Maar het maakt haar bang. Bang dat ze Noud steeds meer als een last gaan zien. 'En niet alleen zij', versterkt hij haar gedachten. Ze durft niet te vragen wat hij bedoelt, maar haar lichaam reageert sterk op zijn woorden. 'Hé', hij voelt haar verstijven in zijn armen, 'geen paniek. We vinden het ook heerlijk als Noud er wel bij is'. 'Maar...', 'Eef, wij vinden het toch ook heerlijk samen. Of als jij alleen met de meisjes bent is dat toch ook fijn. En als ik alleen met Noud ben geniet ik daar ook onwijs van. Ik bedoel er niets mee, écht niet'. 'Sorry...', mompelt ze. Haar emoties gaan de laatste tijd regelmatig met haar aan de haal. 'Dat geeft niet', hij wrijft stevig over haar arm en kan een bezorgd gevoel niet onderdrukken, 'ik hou van je, Eef'. 

Ik ben begonnen aan een nieuw verhaal - I know, shock - maar ik mag het van mezelf niet publiceren tot dit verhaal of Turbulentie af is, dus bij deze weer een stukje ;)