Incompleet

93

50.5113° N, 5.4123° E – 17.01, 3 juli 2021

'Ah, pap, toe', ze zucht diep, 'ik ben vet moe'. 'Hoe denk je dat mama zich voelt als ze 's nachts weer uit bed moet als hij huilt?', 'help jij dan niet?', ze kijkt hem fel aan. 'Met verschonen wel, maar als hij honger heeft is mama toch echt de enige die daar iets aan kan doen', 'oh ja...' mompelt ze. 'Best sneu, eigenlijk', ze begint dan toch de romper van haar broertje open te maken. 'Ik denk niet dat mama dat zo ziet, hoor', grinnikt hij. 'Maar ze is zo moe', 'net zo moe als jij, zeker?', hij geeft haar de doekjes aan en pakt alvast een schone luier, 'nee, veel moeër...'. Ze bijt op haar lip, realiseert zich ineens hoeveel werk zo'n kleintje eigenlijk is. 'Kom maar, ik doe het wel', het ventje zit bijna tot aan zijn oksels onder de poep, 'kies jij maar een schoon rompertje'. 'Nee, laat nou maar', ze pakt een doekje, 'ik doe het zelf'. Met een vies gezicht begint ze aan het vervelende klusje, 'sorry pap, ik bedoelde het niet zo'. 'Wat bedoelde je niet zo?', 'nou, gewoon...', hij pakt de vieze luier van haar aan en rolt hem op. 'Kom op, Ies, spit it out', hij haalt zijn hand door haar haren en laat zijn hand op haar schouder rusten, 'wat is er aan de hand'. 'Jullie hebben het super druk met Noud en ook dat met Liv natuurlijk... En ik help jullie helemaal niet', ze moet een paar keer slikken om te voorkomen dat er een traan over haar wang rolt. 'Doe niet zo mal, Isa', hij knijpt zachtjes in haar schouder, 'je doet het hartstikke goed'. 'Niet, dat zeg je alleen maar', mompelt ze. 'Niet waar', hij trekt het mannetje een schone romper aan en legt hem in zijn wiegje. 'Pap, hij hoeft nog niet naar bed', 'dat weet ik, maar ik wil even met jou praten', hij neemt haar beide handen vast en trekt haar bij zich op schoot in de schommelstoel. 'Jij hebt ons de laatste weken onwijs geholpen, lieverd', hij drukt een kus op haar slaap, 'jij was er voor Liv toen wij er niet waren. Jij hebt ons gewaarschuwd toen het mis ging. Jij hebt je over Noud ontfermd als wij het even te druk hadden met Liv. Je hebt jezelf weggecijferd voor je broertje en zusje, Isa'. 'Maar dat is toch normaal', snikt ze. 'Nee, lief. Jij hebt ons ook nodig', hij streelt haar zachtjes door de haren, 'papa en mama hadden er ook voor jou moeten zijn'. 'Jullie zijn er toch voor mij', 'we doen ons best...', hij drukt haar dicht tegen zich aan. 'Weet ik toch', ze glimlacht flauwtjes, 'ik hou van je, papa'.

50.5113° N, 5.4123° E – 09.13, 4 juli 2021

'Mmm', ze slaat haar armen om haar vaders middel heen, 'ruikt lekker pap'. 'Gelukkig, kruimel', hij drukt een kus in haar haren, 'is je zus ook wakker?'. 'Ja, ik zit er al helemaal klaar voor', als hij zich omdraait ziet hij Isa grijnzend aan tafel zitten. 'Mooi zo', hij gooit de laatste pannenkoek met extra veel bravoure in de lucht en loopt dan met de stapel lekkers naar de tafel, 'dan kunnen jullie aanvallen'. 'Hè?', Liv zwaait vrolijk naar de vrouw die op de achterdeur klopt, 'wat doet tante Marion nou hier?'. Isa springt op van tafel en loopt naar de achterdeur die nog op de knip zit, 'hoi!', ze glimlacht breed en laat de vrouw binnen. 'Ha dames en heer', ze drukt Wolfs een kus op zijn wang en haalt haar hand door de wilde haarbos van Liv. 'Hoe is het hier?', ze schudt haar hoofd als Wolfs haar een pannenkoek aanbiedt. 'Goed', grinnikt hij, 'de gebruikelijke chaos'. 'Is, eh...', ze kijkt hem veelbetekenend aan, 'is Eva er niet?'. 'Ze is nog even douchen met Noud', hij knipoogt geruststellend, 'ik ga haar wel even halen'. De drie dames kletsen wat over koetjes en kalfjes als Eva beneden komt. 'Ha, Mar', ze omhelst haar vriendin stevig, 'fijn dat je er bent'. 'Waar is Noud?', 'boven met papa', ze pakt een glas water en gaat aan tafel zitten, 'Marion en ik willen even met jullie praten'. 'Met ons?', met opgetrokken wenkbrauw kijkt Isa hen aan. Ze knikt, 'het gaat over Youna'. 'Wat is er met Youna?', vraagt ze, terwijl Liv wit wegtrekt. 'Youna is oké', Eva wrijft stevig over de rug van haar dochter, 'rustig maar Liv'. 'Maar wat is er dan?', piept ze. Eva knikt voorzichtig naar Marion. 'Youna woont een tijdje ergens anders', vertelt de vrouw die hier eigenlijk soort van in functie is. 'Waarom?', Liv is inmiddels bij haar moeder op schoot gekropen, Isa is een stoel opgeschoven en zit dicht tegen Eva aan. 'Zijn jullie wel eens bij Youna thuis geweest?', de meisjes knikken. 'Hebben jullie haar ouders toen gezien?', 'nee, ze was altijd alleen thuis', antwoordt Isa. 'En Milo en Zoë?', 'daar zorgde Youn altijd voor', het is Liv die deze keer antwoordt, 'daarom kon ze bijna nooit afspreken'. Marion knikt begrijpend. 'Maar waarom woont ze nu ergens anders dan?', wil Isa nog steeds weten. Marion kijkt even aarzelend naar haar collega. 'Het is haar vader, hè?', Liv bijt op haar lip. De vrouw knikt. 'Heb jij haar ouders ook nooit gezien, Liv?', vraagt haar moeder. 'Een paar keer', mompelt ze, 'haar vader was altijd heel boos en dan zei Youna altijd dat ze wou dat haar vader net zoals papa was...'. 'En haar moeder?', 'die was heel lief', ze trekt een bezorgd gezicht, 'maar altijd ziek'. 'Ik moet jullie iets vervelends vertellen meiden', Eva voelt hoe Liv nog iets dichter tegen haar aankruipt, 'Youna's papa is dood en haar mama kan niet voor haar zorgen. Ze woont voorlopig ergens anders, met haar broertje en zusje'. 'Jeetje...', Isa kijkt zoekend rond, alsof ze de antwoorden op alle vragen die ze in haar hoofd heeft zo kan vinden. Eva trekt haar nog eens dicht tegen zich aan en streelt haar geruststellend over haar arm. 'Tante Marion?', 'ja, lieverd?', ze kijkt het meisje met haar scheve glimlach aan. 'Jij weet toch waar Youna nu is?', de vrouw knikt. 'En ga je ook wel eens naar haar toe?', 'soms', antwoordt ze. 'Mag ik een keertje mee?', hoopvol kijkt ze de politieagente aan. Ze strijkt zachtjes een losse pluk haar achter haar oor, 'ik zal kijken wat ik voor je kan doen, Livvie'.