Incompleet

24

52.3680° N, 4.9036° E – 18.41, 30 oktober 2020

'Kijk eens dames', hij zet een aantal witte tasjes op de tafel en grijnst breed. 'Sushi!', juicht Isa. Liv kijkt bedenkelijk naar de tasjes. 'Lust je geen sushi, Liv?', vraagt haar vader. 'Ik weet het niet, nog nooit op... Maar ik ben allergisch voor schaaldieren', zucht ze. 'Ik toch ook', grinnikt Isa. 'Dan kunnen we dat toch niet eten?', vraagt ze. 'Jawel joh, papa gaat altijd naar het beste sushi restaurant van Amsterdam. Daar wordt alles heel goed gescheiden gehouden. We mogen misschien geen krab of kreeft, maar wel zalm en tonijn', ze wrijft overdreven over haar buik en likt haar lippen af. 'Oh, nou oké dan', vindt haar zus het toch nog een beetje eng. 'Proef maar gewoon', haar vader aait over haar bol, 'als je het niet lust, maak ik wat anders voor je'. Ze glimlacht dankbaar. Isa wil al aanvallen, maar Wolfs houdt haar tegen. 'Zullen we die brieven eerst maar eens openmaken?', zijn ogen twinkelen. 'Oh ja!', springt ze alweer op. Ze loopt naar de kast waar de envelop ligt, terwijl Liv de hare uit haar tas haalt. 'Zijn jullie er klaar voor?', de meisjes staan tegenover elkaar. Ze kijken elkaar even aan en knikken. 'Openmaken dan!', hij is misschien wel zenuwachtiger dan de tweeling zelf. Hij kijkt van zijn ene naar zijn andere dochter, al snel ziet hij Livs ogen twinkelen. Met ingehouden adem kijkt hij naar Isa. 'En?', vraagt Liv aan haar zusje als het lang stil blijft. Isa knikt, een traan van blijdschap loopt over haar wang. Haar zusje vliegt haar om de hals, 'het is ons gelukt!'.

52.3680° N, 4.9036° E – 19.45, 30 oktober 2020

Terwijl de meiden met hun moeder aan het skypen zijn om het goede nieuws te delen, belt Wolfs aan bij zijn dochter. 'Hé lieverd', hij drukt een kus op haar wang en loopt verder. 'Is Luuk er niet?', Fleur rolt met haar ogen. Ze vindt het zo irritant dat haar vader zich zo druk maakt over het feit dat haar man veel van huis is. 'Hij is Noah op bed aan het leggen', antwoordt ze kortaf. 'Ziet hij zijn vader ook nog eens', kan hij het niet laten een rotopmerking te maken. 'Zeg jij nou alsjeblieft niets', sneert ze. Hij steekt z'n handen onschuldig de lucht in. 'Waar wilde je me over spreken?', hij gaat aan de keukentafel zitten. Fleur zet een kop koffie voor hem neer en gaat tegenover hem zitten. 'Over Eva', ze kijkt hem betekenisvol aan. 'Wat is er met Eva?', zijn cappuccino is opeens heel interessant. 'Ze ziet er slecht uit', ze probeert haar vaders reactie te peilen. 'Ja, ze zal wel stress hebben door dat data-lek', bromt hij. Fleur zucht, 'wat is er nou gebeurd, pap... Waarom hebben jullie ruzie?'. 'We hebben geen ruzie, we hebben gewoon geen behoefte elkaar te zien', ze verslikt zich bijna in haar koffie. Vragend kijkt hij haar aan, 'wat een onzin, pap'. 'Hoezo? Ik zie Liv, zij ziet Isa, de meiden zien elkaar. Het is goed zo', liegt hij. 'Oh het is goed zo? Daarom zijn jullie met elkaar het bed in gedoken?', met open mond kijkt hij zijn dochter aan. 'Hoe...', 'ik ben niet gek, pap. Ik ken jullie langer dan vandaag. Ik zie toch zo dat jij liefdesverdriet hebt en dat Eva verschrikkelijk met haar gevoelens in de knoop zit', legt ze uit. 'Ik heb geen liefdesverdriet', ontkent hij. 'Pap, geef haar de tijd...', ze legt haar hand om de zijne. 'Ik heb lang genoeg gewacht, Fleur', verdrietig kijkt hij haar aan.

50.8514° N, 5.6910° E – 19.48, 30 oktober 2020

Als Eva de FaceTime oproep beantwoordt, ziet ze niet veel meer dan een lege kamer. Ze herkent de slaapkamer als die van haar dochter. 'Isa?', er zal toch niets gebeurd zijn? 'Tadaaa!', beide meiden springen tevoorschijn met een grote grijns op hun gezicht. 'Het is gelukt, mam', gilt Liv. 'We gaan samen in Oranje spelen!', ze draaien zich om en met een glimlach van oor tot oor bekijkt Eva de gloednieuwe shirts, mét hun naam er op, die ze van hun vader hebben gekregen. 'Wat goed!', zegt ze enthousiast, 'ik ben super trots op jullie!'. 'Wat vind je van onze shirts?', vraagt Isa, 'hebben we van papa gekregen'. 'Hartstikke mooi, doen jullie die aan als je gaat trainen?', vraagt ze. 'Nee natuurlijk niet', schudt Isa haar hoofd, 'dan denken ze allemaal dat we weirdos zijn'. Eva schudt lachend haar hoofd. Hun moeder loopt met haar telefoon in haar hand naar de kast, 'misschien kunnen jullie ze wel aan als we hierheen gaan'. 'Wat? Is dat voor het Nederlands Elftal?', Liv kijkt haar met open mond aan. 'Voor het Nederlands Vrouwen Elftal', knikt haar moeder. 'Wat gaaf! Dankjewel, mama!', gelijk na het uitspreken van die woorden, houdt Isa haar adem in. Eva voelt de vlinders in haar buik druk fladderen. Het is de eerste keer dat haar dochter haar zo noemt. Althans, in haar bijzijn. 'Graag gedaan, lieverd', zegt ze zacht. Een glimlach breekt door op Isa's gezicht. Waarom ze dacht dat haar moeder boos zou worden weet ze ook niet. Ze is ten slotte ook gewoon haar mama.

52.3680° N, 4.9036° E – 9.23, 31 oktober 2020

'Ik heb zo'n zin in vanavond', Isa likt de pindakaas van haar mes. 'Hè, Ies, moet dat nou', haar vader kijkt haar vies aan. Ze haalt grijnzend haar schouders op. 'Wat is er vanavond?', ze kijkt haar zusje vragend aan. Ze rolt met haar ogen, 'het is toch Halloween, slome'. 'Ja... dus?', begrijpt ze niet wat haar zus bedoelt. 'Dus gaan we Trick or Treat-en!', wiebelt ze heen en weer op haar stoel. Liv moet lachen, 'dit is toch niet Amerika'. 'Nee, maar wel de grote stad', haar vader geeft haar een aai over haar bol. 'Ga je met ons mee, pap?', haar ogen glinsteren. 'Nee, Fleur en Noah gaan gezellig met jullie op pad. Ik heb een zaak, sorry schat', hij kijkt haar verontschuldigend aan. 'Ben het wel gewend', glimlacht ze flauwtjes. Haar moeder moest ten slotte ook vaak tijdens het weekend werken. 'Hebben jullie elkaar daar ontmoet?', vraagt Isa. 'Hmm?', Wolfs kijkt weer op van zijn krant. 'Heb je mama ontmoet bij de politie', twee paar ogen kijken hem vragend aan. Hij knikt, 'bijna 14 jaar geleden'. 'Toen was mama nog maar 22', vindt Liv het maar vreemd. 'Dat klopt', antwoordt hij. 'En jij... 36!', Isa's ogen worden groot, 'dat kan echt niet pap'. Hij grinnikt en haalt zijn schouders op. 'Ik ruim even af, om tien uur wil ik jullie aangekleed en gewassen beneden hebben', hij heeft geen zin om nog meer vragen te beantwoorden.