Incompleet

82

50.8514° N, 5.6910° E – 02.46, 16 juni 2021

'Mam?', ze kruipt bij haar moeder in bed, 'mag ik hier slapen?'. Ze is net weer een beetje ingedommeld nadat ze Noud heeft gevoed. 'Hmm?', ze slaat haar armen om het meisje heen. 'Mag ik bij jou slapen? Ik... Het lukt niet, zonder Liv', mompelt ze. Als een van Isa's warme tranen door haar overhemd heen kruipt, is ze gelijk een stuk wakkerder. 'Tuurlijk mag je hier slapen, schatje', ze trekt haar nog iets dichter tegen zich aan, 'wat is er aan de hand? Waarom moet je huilen?'. Ze haalt haar schouders op. 'Mmm', ze drukt een kus in haar haren, 'als je nu lekker gaat slapen, ga je me morgen dan vertellen wat je allemaal dwars zit?'. 'Liv zit me dwars', antwoordt ze kortaf. 'Ja, dat weet ik...', ze veegt een traan van haar wang, 'maar er is ook iets gebeurd op kamp, of niet dan?'. 'Hoe weet je dat?', piept het meisje. 'Ik ken jullie toch', ze leunt wat naar achter zodat ze de diepblauwe ogen van haar dochter in het maanlicht kan zien schitteren. 'Ik heb Liv beloofd niets te zeggen', ze slaat haar prachtige kijkers neer. 'We hebben het er morgen wel over, goed?', ze drukt liefdevol een kus op haar voorhoofd. 'Oké...', fluistert ze. 'Kom', ze trekt haar weer heerlijk warm tegen zich aan, 'lekker slapen nu'. 'Welterusten, mama', 'welterusten, Ies', zachtjes wrijft ze over haar rug, 'ik hou van jou'.

50.8514° N, 5.6910° E – 06.23, 16 juni 2021

'Liv', hij wrijft zachtjes over haar bezweette gezichtje, 'liefje, word eens wakker'. Vaak zat heeft hij dit meegemaakt met Eva. Aan het begin van haar zwangerschap van de tweeling had ze constant nachtmerries. Maar ook toen ze nog niet samen waren was hij er voor haar als ze weer batend in het zweet wakker werd en naar zijn kamer kwam, in plaats van Frank wakker te maken. Lange tijd wist hij niet waar de nachtmerries vandaan kwamen. Wilde ze hem er weinig tot niets over vertellen. Hij hoopt van harte dat het met Liv anders is. Dat dit het dieptepunt is en dat het vanaf nu alleen maar beter zal gaan. Maar de pubertijd ligt om de hoek en hij is maar wat bang dat het erger wordt. Dat het een keer écht mis zal gaan. 'Misschien helpt dit', een verpleegkundige overhandigt hem een nat washandje. 'Dank je wel', voorzichtig legt hij het op haar voorhoofd. Als reactie knijpt het meisje haar ogen stijf dicht. 'Goed zo, schatje', hij verplaatst het washandje naar haar nek, 'word maar wakker voor papa'. Ze kermt zachtjes als de koele stof haar hete huid aanraakt. Haar ademhaling versnelt en haar ogen schieten open. 'Hé', hij streelt over haar wang, 'ben je daar weer'. 'Papa', geschrokken steekt ze haar armen naar hem uit. 'Sssh, je bent oké, Liv', hij trekt haar voorzichtig bij zich op schoot. 'Pap, het spijt me zo', snikt ze. 'Liv, lieverd, doe eens rustig', zijn sterke handen gaan stevig over haar rug, 'er is niets aan de hand. Je hoeft geen sorry te zeggen'. 'Jawel...', mompelt ze, 'nu heeft mama weer een rot kraamtijd, net als bij ons'. 'Nee joh, gekkie', hij omhelst haar nog steviger, 'mama maakt zich heel veel zorgen om jou, maar verder gaat het goed. Het is niet zoals 11 jaar geleden'. 'Echt niet?', ze kijkt hem ongelovig aan. 'Echt niet', hij tikt haar zachtjes op haar neus, 'toen was ze namelijk helemaal alleen. Nu heeft ze mij. Maar veel belangrijker, jou en Isa. En ook al gaat het nu niet zo goed met jou, zo lang jullie er zijn kan het nooit zo'n rot kraamtijd zijn als toen'.

50.8514° N, 5.6910° E – 09.39, 16 juni 2021

'Kan je zelf lopen?', ijverig knikt ze haar hoofd. Na een verversing van het verband vanmorgen, een dosis medicatie en een kort gesprek met de arts, mocht ze naar huis. Ze heeft een lading aan ontstekingsremmende medicijnen meegekregen en er staat een afspraak gepland met een psycholoog. 'Pap, schiet nou op', hij heeft z'n handen vol en staat te klunzen met de sleutel. Als hij de deur eenmaal open heeft vliegt ze naar binnen. 'Hé, boef!', 'hoi', ze omhelst haar zus stevig en drukt een kus op haar bolle buik, 'is mama boven?'. Fleur knikt en kijkt haar vader vragend aan als het meisje al richting de trap sprint. Met een verdrietige blik haalt hij zijn schouders op, 'ze lijkt wel manisch', mompelt hij. 'Nee joh, dat kan toch niet', hij zucht en zet alle spullen op de keuken tafel, 'ik weet het niet, Fleur'. Hij laat zich in een stoel zakken en wrijft over zijn gezicht, 'we hebben een gesprek gehad met een arts en wat ze allemaal uitkraamde... Het leek wel of er een heel ander kind zat'. Zijn dochter zet een kop koffie voor zijn neus en kijkt hem onderzoekend aan, 'heb je wel geslapen, pap?'. 'Wat maakt dat nou uit', snauwt hij. Zijn dochter trekt een wenkbrauw op, 'sorry, Fleur', hij pakt haar hand en knijpt er zachtjes in, 'sorry, sorry, sorry'.'Hé, het komt wel goed hoor, papa', ze haalt een hand door zijn haren waarop hij het gevecht met zijn tranen niet meer kan winnen, 'ik maak me zo'n zorgen, Fleur'.

50.8514° N, 5.6910° E – 09.41, 16 juni 2021

'Mam!', ze stuift de slaapkamer van haar ouders in en springt op het bed. Eva kijkt versuft op. Ze is in slaap gevallen met Isa in haar armen nadat ze de meiden heeft ziekgemeld voor school. 'Mam!', roept ze nog een keer terwijl ze heen en weer wipt op het bed. 'Sssh, Liv', ze steekt haar armen uit naar het meisje, 'kom eens hier'. Ze trekt haar dicht tegen zich aan en sluit haar ogen weer. 'Hoe voel je je, donut?', 'goed!', 'goed?', vermoeid kijkt ze haar aan. Liv knikt wild, 'ik ben weer beter mama, je hoeft je over mij geen zorgen meer te maken'. 'Bullshit', mompelt haar zusje, die inmiddels ook wakker is geworden. 'Ies...', ze wrijft even geruststellend over de rug van haar dochter die ook nog steeds tegen haar aanligt. Eva gaat overeind zitten en bekijkt Liv eens goed. 'Hoezo hoef ik me geen zorgen meer te maken over jou, hmm?', ze haalt haar hand door de loshangende haren van de tiener. 'Gewoon niet', grijnst ze, allerminst overtuigend. 'Liv, wat doe je?', Isa kijkt haar met gefronst voorhoofd aan. 'Niks?', 'jawel, je liegt', even vertrekt haar gezicht, maar al snel heeft ze de neppe glimlach weer tevoorschijn getoverd, 'nee hoor'. 'Liv', Eva neemt haar handen in de hare, 'kijk me eens aan'. Het meisje doet haar best haar blik te ontwijken, maar als haar moeder voorzichtig haar kin tussen haar vingers neemt moet ze haar wel aankijken. Een tijdje kijkt haar moeder haar doordringend aan. De lip van het meisje begin meer en meer te trillen. 'Het is goed, Liv', Eva streelt liefdevol over haar wang, 'laat het maar gaan'. Ze vliegt haar moeder om de hals en barst in tranen uit, 'goed zo, Livvie'. Zachtjes wrijft ze over haar rug, 'gooi het er maar uit'. Met haar andere hand zoekt ze die van Isa. Als ze de hand van haar andere dochter heeft gevonden, knijpt ze er zachtjes in, 'het komt allemaal goed'.

Hoi! Ik heb het vet druk de laatste tijd en moet steeds 's avonds een stukje in elkaar flansen wat de kwaliteit van het verhaal niet ten goede komt... ik ga dus óf wat minder posten, óf een van m'n lopende verhalen (deze of Onzichtbaar) een eind breien. Ik dacht ik laat het even weten ;) x