Incompleet

16

52.3680° N, 4.9036° E – 19.38, 16 oktober 2020

Voorzichtig klopt hij op de deur van de badkamer. Het is de enige deur die dicht zit en ook de eerste deur die ze tegen zou zijn gekomen in het, voor haar, vreemde huis. 'Ga weg', haar stem klinkt breekbaar. 'Eef, kom op, doe de deur open', de gelijkenis met de situatie 11 jaar geleden is schertsend. 'Wolfs, alsjeblieft', smeekt ze hem, 'ik kan dit niet'. 'Je kan het wel, Eva van Dongen. En nu doe je die deur open, of ik trap hem in', hij meent het en dat hoort ze in zijn stem. 'Wolfs...', zucht ze nog eens. 'Eva, je weet dat ik het meen. Je hebt tien seconden', als hij begint af te tellen hoort hij hoe ze aan het slot morrelt. Het doet hem pijn haar betraande gezicht te zien. 'Kom hier, gek', hij neemt haar in zijn armen en drukt haar stevig tegen zich aan. 'Als je maar weet dat ik het alleen deed omdat ik niet wil dat Fleur een nieuwe deur moet kopen', bromt ze. Hij glimlacht, 'die had ik echt wel voor haar betaald'. Hij drukt een kus in haar haren en neemt haar mee naar de logeerkamer, waar hij haar naast zich op de bedbank trekt. Als vanzelf verstrengelen hun vingers zich met elkaar, waarna Eva haar hoofd op zijn schouder laat rusten.

52.3680° N, 4.9036° E – 19.40, 16 oktober 2020

'Ik had toch zuurstoftekort tijdens mijn geboorte?', vraagt ze haar grote zus. Ze knikt. 'Was dat omdat ze me niet wilde?', tot haar frustratie hoort ze dat haar stem onvast klinkt. 'Isa... Het is niet dat ze je niet wilde, écht niet', Fleur legt haar hand op de hare. 'Eva...', ze slikt even, maar praat niet verder. Ze weet niet wat Liv weet over het verleden van haar moeder. 'Eva wat?', wil Liv nu weten, ze kijkt haar angstig aan. 'Het was moeilijk voor jullie moeder', Isa zucht en rolt met haar ogen. Liv bijt op haar lip, het doet haar pijn om haar zus zo te zien reageren op wat Fleur zegt. Ze houdt van haar moeder. Meer dan van wie dan ook, maar kan ook wel begrijpen dat Isa dat niet doet. 'Isa, kijk me eens aan', ze pakt nu de beide handen van het meisje beet, 'er zijn veel dingen die je niet weet'. Als Isa haar ogen op haar richt, laat ze één hand los en pakt ze die van haar andere zusje ook vast. 'Dingen die jullie allebei niet weten. Dingen die ik niet weet. Maar er is één ding waar ik heel erg zeker van ben, en dat is dat jullie zijn geboren uit pure liefde. Mama en papa houden zóveel van elkaar. En ook van jullie. Ik snap dat dat moeilijk te begrijpen is, omdat ze niet samen zijn. Maar het is echt zo. Niemand houdt zoveel van elkaar als die twee doen. En dat maakt het alleen maar moeilijker, want soms doet houden van pijn, zeker als het zo intens is', er loopt een traan over Isa's wang die Fleur voorzichtig wegveegt. 'Ik wou gewoon dat ik een mama had', snikt ze. 'Dat snap ik, lieverd. En als je ervoor open staat, weet ik zeker dat Eva nu alsnog jouw mama wil zijn'.

52.3680° N, 4.9036° E – 19.45, 16 oktober 2020

'Het was Frank, hè', zegt hij zacht. Eva knikt, er rolt een traan over haar wang. 'Het ging allemaal zo snel... De ene dag werd hij vermoord voor het altaar en nog geen 8 weken later kwam ik er achter dat ik zwanger was van jou. Ik voelde me zo schuldig. Ook al hield ik veel meer van jou dan ik ooit van hem deed, het was té snel. Het voelde als verraad', snikt ze. 'En toen je er niet was toen... Ik kon jou niet ook verliezen', hij knijpt zachtjes in haar hand. 'Ik dacht dat ook jij me in de steek had gelaten. Ik had me er al helemaal op ingesteld dat ik jou en Isa verloren had. En toen...', 'sssh, het is oké'. Hij trekt haar dicht tegen zich aan. Na een tijdje is ze weer een beetje gekalmeerd. 'Frank zat in je hoofd', constateert hij, ze knikt. 'Net na de geboorte al', geeft ze toe. 'Ik sprak met hem. Ik dacht dat hij er echt was. Ik was gek, Wolfs', hij schudt zijn hoofd. 'Je was ziek, Eef. Ziek door alles wat je hebt meegemaakt, alles wat jou is aangedaan. Écht, het is niet jouw schuld', ze rukt haar hand uit de zijne. 'Wolfs, hou op. Dat is het wel. Ik was knettergek. Ik was zó gestoord dat ik de liefde van mijn leven wegstuurde zodat ik verder kon met een man die alleen nog in mijn hoofd bestond', ze staat op en kijkt hem woedend aan. 'De liefde van je leven?', fluistert hij, terwijl ook hij opstaat. Betrapt wendt ze haar blik af, maar hij draait haar gezicht weer naar zich toe. 'Ik hou nog steeds van jou, Eva', fluistert hij, waarna hij zijn lippen op de hare drukt. Even lijkt ze zich te verliezen in de zoen, maar als ze zich realiseert wie er beneden op hen wachten, stopt ze de kus snel. 'Dit kan niet, Wolfs', ze slaat haar ogen neer, 'de kinderen'. 'Het zou toch veel beter voor de meiden zijn als wij samen zijn?', hij laat zijn duim over haar wang gaan. Ze schudt haar hoofd, 'wij kunnen elkaar niet opnieuw leren kennen nu ze zo van slag zijn. We moeten eerst hun levens weer op de rit krijgen, pas dan kunnen we eventueel nadenken over ons. We kunnen niet doen alsof er niets is gebeurd, we hebben elkaar 11 jaar niet gezien. Ik ben veranderd, Floris. Jij bent veranderd. Misschien is er wel geen ons meer...'.