Incompleet

20

50.8514° N, 5.6910° E – 22.03, 23 oktober 2020

'Ben je zenuwachtig voor morgen?', fluistert Isa. 'Nee, hoezo?', Liv kan een geeuw niet onderdrukken. 'Ik ben altijd vet zenuwachtig voor een wedstrijd', vertelt ze. 'Nog steeds?', giebelt haar zus. 'Ja, erg hè. Soms kan ik niet eens slapen', grinnikt ze. 'Ik heb dat echt nooit', zucht ze. 'Nou ik snap niet van wie je dat hebt dan, want volgens mij kunnen papa en Eva allebei niet tegen hun verlies', doelt ze op het kaartspelletje wat ze in het restaurant speelden. 'Nee, dat is wel duidelijk. Super kinderachtig', vindt Liv. 'Op een gegeven moment dacht ik echt dat ze elkaar aan zouden vliegen' ze moeten allebei lachen, 'Wat is er zo grappig?', ze merkten niet eens dat hun moeder hun slaapkamer binnen kwam. 'Niks', grinnikt Isa. Eva kijkt met samengeknepen ogen van haar ene naar haar andere dochter. Liv schudt onschuldig haar hoofd. 'Hmm, ik geloof er niets van', ze loopt wat verder de kamer in. 'Gaan jullie slapen? Het is al 10 uur. Morgen weer vroeg op voor een lange dag', ze gaat op de rand van Livs bed zitten en geeft haar een aai over haar bol. 'Ja, mam', glimlacht ze. 'Goed zo, welterusten lieverds', ze drukt een kus op het voorhoofd van allebei haar meiden en loopt de kamer weer uit. 'Mama is echt lief, hè', zucht Isa. 'Hmhm', bevestigt Liv, 'de allerliefste'. Opgelucht dat haar zusje nu het woord mama weer eens gebruikt, sluit ze haar ogen.

50.8514° N, 5.6910° E – 22.09, 23 oktober 2020

'En? Slapen ze?', vraagt hij als ze beneden komt. 'Natuurlijk niet', grinnikt ze. 'Dat wordt wat dan, morgenochtend', zucht hij. 'Ach dat komt wel goed, Liv is altijd hartstikke hyper voor een wedstrijd', ze drukt hem een glas whisky in de handen. 'Hoe kom jij hier nou aan?', hij kijkt haar verbaasd aan. Ze haalt haar schouders op, 'had ik nog staan', liegt ze. Ze heeft het deze week speciaal voor hem gekocht en dat terwijl ze zelf best wel anti alcohol is. 'Lief van je', hij legt even zijn hand op haar been. Ze is expres aan de andere kant van de bank gaan zitten. Het liefst zou ze dicht tegen hem aankruipen, maar dan gaat het geheid mis. Ze wendt haar blik dan ook snel af. 'Ik heb het bed in de logeerkamer voor je opgemaakt', ze pakt haar glas met chocomel om maar iets in haar handen te hebben. 'Oh, dus ik hoef niet weer op de bank', ze kijkt op en ziet zijn ogen glinsteren. 'Eh nee... Tenzij je liever hier ligt', ze voelt haar wangen rood kleuren. 'Als ik dan eerst weer met jou mag vrijen wel', grijnst hij. 'Wolfs...', zucht ze. 'Sorry, Eef. Ik plaag je maar', hij knijpt in haar been. Als ze zijn blik vangt weet ze gelijk dat het onzin is wat hij zegt. Hij zit haar helemaal niet te plagen. De lust in zijn ogen is onmiskenbaar.

51.8126° N, 5.8372° E – 10.32, 24 oktober 2020

'Klasse', hij geeft zijn dochter een high five. 'Je hebt echt een goed team', vindt Isa, 'al kun je wel een betere spits gebruiken'. 'Ja jou zeker', grinnikt Liv. Ze knikt enthousiast. Haar zusje haalt haar schouders op, 'we hebben toch gewonnen'. 'Ja, maar jullie hadden veel meer kunnen scoren', vindt ze nog steeds dat zij het beter zou hebben gedaan dan de meisjes die op haar positie in Livs team spelen. 'Ja, ja', ze steekt haar tong uit naar haar. 'Maar jij was goed hoor', zegt ze snel. 'Het is al goed', ze geeft haar zus een klein duwtje. 'Ga je snel douchen lieverd, dan kunnen we door', haar moeder haalt een hand door haar paardenstaart. 'Waar gaan we heen dan?', vraagt ze. 'Dat is een verrassing', antwoordt haar vader. 'Ik haat verrassingen', zucht Isa. 'Wat toevallig, je moeder ook', knipoogt Wolfs. 'Nou, heel toevallig', rolt ze met haar ogen, 'je grapjes zijn echt te flauw, pap'. 'Mama zei laatst nog dat je wel eens je momenten had, maar ik moet het nog zien', doet haar zus er nog een schepje bovenop. 'Oh is dat zo? Zei mama dat?', hij kijkt Eva geamuseerd aan. Ze wendt snel haar blik af en geeft Liv een zetje, 'nou hup, opschieten anders kun je die verrassing wel vergeten'. 'Ja, ja, ik ga al', snel rent ze achter haar teamgenootjes aan de kleedkamer in.

52.4401° N, 5.7627° E – 12.10, 24 oktober 2020

'Aaaah, yes, het is Fright Night!', gilt Isa enthousiast. Livs ogen worden groot, 'oh nee', fluistert ze. 'Het komt wel goed, schat', haar moeder slaat een arm om haar schouder. 'Ik ben niet bang hoor', schudt ze de arm van haar af. 'Weet ik wel', grinnikt Eva. Haar dochter is niet zo'n held als het op verklede mensen aan komt. Zeker niet als hun bedoeling is je te laten schrikken. Snel gaat ze naast haar zusje lopen. Arm in arm lopen ze voor hun ouders uit. Ze voelt een hand op haar schouder landen. Als ze opzij kijkt glimlacht hij liefdevol naar haar en knijpt even zachtjes, 'we hadden dit zoveel eerder moeten doen'. Ze kijkt weer naar de meisjes voor haar en knikt, 'ik had je nooit weg mogen sturen'. Hij kijkt haar meewarig aan, 'ik had nooit weg mogen gaan'. Ze glimlacht flauwtjes, het liefst zou ze dicht tegen hem aan lopen, haar hand in de zijne, maar ze houdt zich in. Niet waar de kinderen bij zijn. Ze schudt haar hoofd, gewoon helemaal niet. Het kan niet. Als ze zijn hand dan ook nog langs de hare voelt glijden gaat ze snel een stukje verder van hem vandaan lopen. Hij kijkt teleurgesteld opzij, een kleine, verontschuldigende glimlach verschijnt op haar gezicht. Diep in haar hart weet ze dat ze precies hetzelfde wil als hij. Nu maar hopen dat hij op haar wacht.