Incompleet

14

52.0906° N, 5.2333° E – 14.10, 16 oktober 2020

Op het moment dat ze Eva in het vizier krijgt, sleept Fleur haar vader mee. 'Zo, gaan jullie maar eens even je zonden overdenken', zegt ze. Ze laat de twee volwassenen in een ongemakkelijke stilte achter en gaat een stukje verderop staan. 'Ze lijken op elkaar, hè', verbreekt hij na een tijdje de stilte. Eva wendt haar blik niet van het veld af, maar knikt. 'Ik weet niet wat we ze straks moeten vertellen', gaat hij verder als de vrouw naast hem stil blijft. 'De waarheid', antwoordt ze resoluut. 'Dat ik je weggestuurd heb. Dat het mijn fout is dat ze zonder elkaar op zijn gegroeid. Dat ik een verschrikkelijke moeder ben', zucht ze. 'Eef, ik heb je dit al verteld. Het is niet alleen jouw schuld. Het is net zo goed mijn fout. Ik had je nooit alleen mogen laten. Ik was overmand door verdriet, maar ik had nooit weg mogen blijven. En je bent geen verschrikkelijke moeder. Kijk naar haar. Ze is prachtig. En ik weet zeker dat ze van binnen net zo mooi is, als van buiten. Net als haar zus', voorzichtig legt hij zijn hand op de hare. Ze kijkt opzij en als haar ogen de zijne ontmoeten verschijnt er een waterige glimlach op haar gezicht. 'Het spijt me', fluistert ze. 'Dat weet ik. Het spijt mij ook. Ontzettend veel', hij knijpt even in haar hand en haalt hem dan weer van de hare. Tot haar verontrusting voelt ze een tintelend gevoel op de plek waar hij haar zojuist aanraakte. En teleurstelling nu zijn hand niet meer op de hare ligt.

52.0906° N, 5.2333° E – 15.18, 16 oktober 2020

Bezweet lopen ze van het veld af. Ze hebben hun ouders al zien staan. Even kijken ze elkaar aan. Daar gaan we. Als ze dichterbij komen trekt Isa een sprintje. Ze loopt pal langs hen heen en vliegt Fleur om de nek. 'Hé, ieniemienie', lachend tilt ze haar zusje op. Ze voelt dat Isa haar steviger vastpakt dan normaal en trekt haar dicht tegen zich aan. 'Gaat het?', fluistert ze in haar oor. Ze voelt hoe het meisje haar hoofd schudt. 'Huilen mag hè, lieverd', ze wrijft over haar rug. Nogmaals schudt ze haar hoofd, 'niet hier, niet nu'. 'Oké', ze begrijpt het. Ze kent haar zusje. Ze laat haar emoties niet graag zien. Zeker niet op een openbare plek als deze. 'Zullen we even een stukje lopen?', Isa knikt en laat zich uit haar armen glijden. Zonder haar ouders een blik waardig te gunnen, loopt ze de andere kant uit. Fleur ziet dat haar vader wat ongemakkelijk tegen het hek geleund staat, terwijl Eva met Liv praat. 'Pap, ik neem Isa even mee, we komen zo terug', hij steekt z'n hand op om aan te geven dat hij het begrepen heeft. Ze slaat een arm om haar schouder en trekt haar zusje dicht tegen zich aan. 'Wil je erover praten?', vraagt ze. Isa haalt haar schouders op. 'Ik heb ze niets te zeggen', bromt ze. 'Ook Eva niet?', ze vermijdt bewust het woord mama of moeder. Ze weet dat haar zusje daar nog niet klaar voor is. Nogmaals haalt ze haar schouders op. 'Ze wilde me niet', zegt ze. 'Dat is niet waar, Isa', neemt Fleur het voor haar op. 'Eva zat heel erg met zichzelf in de knoop. Ze wilde het beste voor jou en ze dacht dat zij dat jou niet kon geven', vertelt ze wat ze deze week allemaal te horen heeft gekregen van haar vader en Eva zelf. 'Oh en wat is dat dan? Een leven zonder moeder? Een leven zonder Liv?', boos trapt ze tegen een steentje aan. Fleur houdt halt en legt haar handen op haar schouders. 'Isa, ik snap heel goed dat je boos bent. Écht. Maar geef Eva een kans. En papa ook. Geef ze een kans om het een beetje goed te maken. Eva is een lieverd, echt waar. En ze heeft zoveel spijt van wat er gebeurd is. Al kan ze het niet terugdraaien, ik weet zeker dat ze er alles aan zal doen om alsnog een moeder voor je te zijn, als jij dat toe laat ten minste', ze ziet hoe het meisje bijna haar gevecht met de tranen verliest. 'Ies', fluistert ze, iets wat haar doet breken. Ze slaat haar armen stevig om haar heen en laat haar uithuilen.

52.0906° N, 5.2333° E – 15.22, 16 oktober 2020

Terwijl hij toekijkt hoe Fleur en Isa steeds verder van hem verwijderd raken, hoort hij zijn naam. Als hij zich omdraait staan Eva en Liv voor zijn neus. 'Liv', hij ziet dat Eva in de hand van het meisje knijpt, 'dit is Floris, je vader'. Hij zakt wat door zijn knieën zodat hij op gelijke hoogte komt met het meisje. 'Hoi Liv', hij steekt zijn hand uit, Eva heeft hem al verteld dat hij haar maar niet gelijk moest proberen te omhelzen. 'Hoi', fluistert ze, ze geeft hem een slap handje, maar kijkt hem niet aan. 'Het spijt me heel erg, Liv, hoe het allemaal is gegaan', zegt hij gemeend. Hij moet een brok in zijn keel wegslikken nu hij het meisje van dichtbij ziet. Ze is het evenbeeld van Isa, maar dan met een pony. Ze heeft dezelfde ogen, maar een schuchtere blik, eentje die hij niet vaak in de ogen van zijn andere dochter ziet. 'Ik hoop dat je me een kans wilt geven om het goed te maken', gaat hij verder. Het meisje knikt, Wolfs glimlacht voorzichtig. 'Isa is boos', fluistert ze. 'Dat weet ik. Dat snappen we ook heel goed, toch?', richt hij zich tot Eva. Haar moeder knikt, 'en als jij boos bent, mag je dat ook gerust zeggen hè, lieverd'. 'Ik ben niet boos', ze schuifelt wat heen en weer, 'alleen...'. 'Verdrietig en in de war?', vraagt haar moeder. Het meisje knikt, Eva geeft haar een aai over haar bol. 'Dat snappen we ook, Liv. Het is ook heel wat. Maar alles op zijn tijd. Geef aan wat je wel en niet wilt. Wat je wel en niet fijn vindt. We doen dit op jouw tempo. En dat van Isa. Dit gaat om jullie', probeert hij haar gerust te stellen. Ze knikt en kijkt hem voor het eerst aan. Hij ziet dat ze wat wil vragen en bemoedigend glimlacht hij. 'Zou je... Wil je...', er loopt een traan over haar wang, welke hij voorzichtig wegveegt. Dit geeft haar de moed om door te praten, 'wil je me even vasthouden?', fluistert ze. 'Kom hier', hij opent z'n armen en ze loopt naar hem toe. Stevig slaat ze haar armen om zijn nek. Op het moment dat hij zijn armen ook om haar heen sluit begint ze hard te huilen. Ook Wolfs laat zijn tranen de vrije loop. Dankbaar werpt hij Eva een waterige glimlach toe.