Incompleet

10

1000 reads, dat moet gevierd worden! Een extra hoofdstuk dus :) Fijn weekend!

50.8514° N, 5.6910° E – 07.33, 15 oktober 2020

Hij hoort wat gestommel en voorzichtig opent hij zijn ogen. Even is hij gedesoriënteerd, maar dan ziet hij haar. De mooiste vrouw die hij ooit heeft gezien. De liefde van zijn leven. De moeder van zijn kinderen. De vrouw waar hij gisteren voor het eerst sinds 11 jaar weer het bed mee heeft gedeeld. Hij weet gelijk weer waar hij is en waarom hij daar is. 'Eef', fluistert hij, 'wat doe je'. 'Sorry', fluistert ze, als ze doorheeft dat ze hem wakker heeft gemaakt. 'Ik moet naar het bureau', verontschuldigt ze zich nog eens. 'Trek de deur maar gewoon achter je dicht', ze trekt haar leren jasje aan en loopt richting de voordeur. 'Eef, we moeten praten', roept hij nog. 'Later', roept ze terug, waarna hij de deur dicht hoort vallen. Zuchtend laat hij zich weer op de bank vallen. Later. Hij kent Eva's later. Dat is óf dagen, weken, maanden later, óf nooit. Hij schudt zijn hoofd. Ze is niets veranderd.Een glimlachje verschijnt op zijn gezicht als hij aan gisteravond denkt. In geen enkel opzicht. Hij grinnikt. 'Gedraag je', spreekt hij zichzelf dan streng toe. Met een zucht komt hij weer overeind. Koffie. Op de een of andere manier voelt hij zich prima thuis in Eva's huis. Een huis waar hij tot gisteravond nog nooit geweest is. Toch is het als vanouds. Alles is als vanouds. Hij slaat zijn ogen ten hemel. Toch is niets hetzelfde. Hij heeft zich laten gaan gisteravond. Zij allebei. Maar toch was het fijn. Vertrouwd. Goed. Intens. Lekker. Liefdevol. Al snel vindt hij waar hij naar op zoek is en zet hij een stevige kop koffie voor zichzelf. Als hij aan de keukentafel gaat zitten ziet hij een briefje liggen.

Wolfs,

Het spijt me van gisteravond. Dat had nooit mogen gebeuren.

Ik moet werken. Ik zie je morgen in Zeist.

Eva.

Zuchtend verkreukelt hij het briefje. Betekende het dan niets voor haar?

52.0906° N, 5.2333° E – 8.14, 15 oktober 2020

Lusteloos speelt ze wat met haar boterham. Als ze opzij kijkt, ziet ze dat Isa hetzelfde doet, terwijl Mirthe en Laura de ene na de andere boterham naar binnen werken. Als hun vriendinnetjes de lange tafel verlaten stoot ze haar zus aan. 'Gaat het?', vraagt ze. Isa zucht, maar knikt. 'Is het je nachtmerrie?', gelooft Liv er niets van. Isa kijkt haar even fel aan. Net zo fel als haar moeder soms kan kijken, maar knikt dan toch. 'Wil je het vertellen?', ze knijpt even bemoedigend in haar hand. Liv is normaal helemaal geen prater, maar ze voelt zich op haar gemak bij Isa. Alsof ze elkaar al jaren kennen. Alsof ze haar alles kan vertellen. Alles kan vragen. Ze hoopt dat haar zusje dat ook zo voelt. Isa schuift wat dichter naar haar zusje toe. 'Je mag dit aan niemand vertellen', zegt ze zachtjes. 'Natuurlijk niet', antwoordt ze. 'Beloof je het?', Liv knikt en steekt haar pink uit. 'Pinky promise', fluistert ze. 'Pinky promise', herhaalt haar zus, met een flauwe glimlach. 'Ik heb een stalker', ze speelt wat met de hagelslag op haar bord. 'Hij duikt overal op en bedreigt me. Vorige keer injecteerde hij me met iets en zei dat ik m'n vader de groetjes van hem moest doen, dat dat m'n laatste woorden zouden zijn', ze slikt. Liv kijkt haar met grote ogen aan. 'Loos dreigement blijkbaar, want ik ben er nog', grinnikt ze schaapachtig. Uiteraard vindt ze het helemaal niet grappig, maar ze lacht er liever om dan dat ze nog één traan om die vent laat. 'Waarom doet hij dat? En wie is het?', ze hoort de angst in Livs stem. Ze haalt haar schouders op, 'geen idee. Ik moest papa de groetjes doen van Daan de Vos, dan zou hij het wel weten'. 'Wat zei je vader dan?', wil Liv weten. 'Niks, ik heb het hem niet verteld', ze probeert haar zusje trots aan te kijken. Ze laat zich toch zeker niet gek maken door een of andere vent. Liv heeft al snel door dat haar zusje zich veel stoerder voordoet dan ze zich voelt. Ze pakt haar hand stevig vast en kijkt haar bezorgd aan, 'je moet het hem vertellen, Ies. Je moet hem vertellen over Daan de Vos'.

52.0593° N, 5.0672° E – 9.15, 15 oktober 2020

Even twijfelt hij. Als hij er hier af gaat, is hij zo in Zeist. Kan hij zijn dochter in zijn armen nemen. Allebei mijn dochters. Als zijn telefoon gaat schudt hij die gedachten van zich af. Morgen. 'Wolfs, waar zit je man, we hebben een lijk', hoort hij zijn gefrustreerde partner zeggen. 'Geef me een halfuurtje', antwoordt hij nors. 'Een halfuur? Je bent verdomme al meer dan een uur...', met een zucht drukt hij op de rode knop. Kan hem het wat schelen dat hij te laat is. Zijn werk kan hem op het moment überhaupt niets schelen. Hij zit met zijn gedachten bij Eva. Bij Eva en bij Liv. Elf lange jaren heeft hij gedaan alsof hij haar niet miste. Alsof het hem niets doet dat de liefde van zijn leven niet elke morgen in zijn armen wakker wordt. Alsof het hem niets doet dat Isa opgroeit zonder haar tweelingzusje. Of ze niet bestaan. Alsof twee van de belangrijkste personen in zijn leven nooit bestaan hebben. Boos slaat hij met zijn hand op het stuur. Lafaard. Dit keer zal het hem niet gebeuren. Niet nog een keer. Hij gaat voor haar vechten. Voor hen allebei, voor hen alle vier. Hij wil Eva terug. En Liv. Hij wil zijn gezin weer compleet zien. Zonder haar is hij niets. Zonder Liv is Isa's leven incompleet. Hun gezin incompleet.