Incompleet

77

50.8514° N, 5.6910° E – 07.26, 14 juni 2021

'Liv, ben je klaar?', ze steekt haar hoofd om de hoek van de badkamer. 'Fleur!', geschrokken draait ze zich om. 'Wat ben je aan het doen, meis?', ze opent de deur een stukje verder. 'Niks, ga weg!', ze staat met haar rug naar haar zus toe. 'Liv, lieffie', ze legt een hand op haar schouder, 'wat is er nou?'. Sinds ze haar zusje gisteravond heeft opgehaald, is ze al bezorgd. Het meisje is zo stil. Zo anders dan anders. 'Niks...', ze hoort de snik in haar stem. 'Wel waar', ze knijpt zachtjes in haar schouder, 'kijk me eens aan'. 'Nee...', 'Liv...', plots draait het meisje zich om en voor ze het weet heeft ze een huilende tiener in haar armen. 'Hé, schatje', ze wrijft stevig over haar rug, 'sssh, je bent oké, Liv. Rustig maar'. Langzaamaan komt haar zusje een beetje tot rust. 'Gaat het weer?', ze drukt het meisje een stukje van zich af en veegt de tranen van haar gezicht. Als ze haar goed bekijkt, ziet ze dat ze een poging tot opmaken heeft gedaan. 'Je mascara is helemaal uitgelopen', grinnikt Fleur. 'Het zag er toch niet uit', snuift ze. 'Jij houdt toch ook helemaal niet van make-up?', ze haalt haar schouders op. 'Liv, wat is er gebeurd?', ze kijkt haar doordringend aan. 'Niks', ze wendt haar blik af. 'Iets op kamp?', Liv schudt haar hoofd. 'Echt niet?', ze tilt haar kin een stukje op en kijkt haar liefdevol aan. 'Misschien...', fluistert ze. 'Wat dan?', de onzekere blik van haar zusje breekt haar hart. 'Je kunt me alles vertellen, Liv. Dat weet je toch?', 'ik hoor er gewoon niet bij', mompelt ze. 'Hoe bedoel je?', vragend kijkt Fleur haar aan. Ze zit al jaren in dezelfde klas. Ze heeft altijd vriendjes en vriendinnetjes gehad en nu zou ze er opeens niet bij horen? Dat nieuws gaat er bij Fleur maar moeilijk in. 'Niemand wil mij', met trillende lip slaat ze haar armen over elkaar, beschermend voor haar borst. 'Niemand wil jou?', zachtjes streelt ze een pluk haar uit haar gezicht. 'Nee', ze ziet de pijn in de ogen van het meisje, 'niemand wil mij'.

50.8514° N, 5.6910° E – 07.53, 14 juni 2021

Al snel na zijn telefoontje naar Fleur ziet hij twee koppies in de deuropening verschijnen. 'Kom maar, hoor', wenkt hij de meisjes. Isa snelt naar binnen en kruipt aan de andere kant van Eva het bed in. 'Wat een schatje', fluistert ze, terwijl ze dicht tegen haar moeder aan kruipt. Voorzichtig streelt ze het mannetje over zijn kleine handje. 'Geef je broertje maar eens een dikke kus', glimlacht ze. Ze omhelst haar moeder stevig, waarna ze voorzichtig een kus op de kleine lipjes van het slapende jongetje drukt. 'Hij is echt heel klein, mama', Eva knikt. 'Was ik ook zo?', ze trekt het meisje tegen zich aan. 'Jij was nog net iets kleiner Ies, Liv trouwens ook. Hij is 2920 gram, jij was 2425 en Liv 2490'. 'Zo klein?', haar ogen worden groot. Ze knikt, 'hij is 48 centimeter. Jullie waren allebei 44 centimeter'. 'Jeetje...', zucht ze. 'Ja, dat zou je nu niet meer zeggen hè', grinnikt haar vader. 'Liv, kom kijken! Hij is zó lief. Hij lijkt op jou!', haar zusje staat nog steeds in de deuropening. 'Kom maar lieverd', haar vader staat op van het bed. Verlegen loopt ze de kamer in. Haar vader omhelst haar stevig, 'het is goed, meissie. Ga maar kijken', fluistert hij in haar oor. Stijfjes gaat ze op de rand van het bed zitten. Zonder haar moeder aan te raken of aan te kijken. 'Hé donut', Eva veegt een traan van haar dochters wang en trekt haar dicht tegen zich aan, 'het is ook allemaal wat hè'. 'Wil je hem vast houden?', Liv schudt haar hoofd, 'laat Isa maar'. Eva geeft het ventje aan haar andere dochter en slaat haar armen stevig om Liv heen. 'Wij zijn jouw grote zussen, Noud', fluistert Isa tegen het kleintje, terwijl ze zachtjes met haar vinger over zijn wangetje wrijft. 'De twee liefste die hij zich maar kan wensen', glimlacht Wolfs trots. Hij heeft stiekem al wat foto's gemaakt en gaat weer op het bed zitten. 'Is alles goed gegaan?', vraagt Liv bezorgd. Eva knikt en geeft haar een aai over haar bol. 'Heb je geen pijn?', ze schudt haar hoofd. Vanaf het moment dat hun kleine wondertje op haar buik werd gelegd, voelt ze alleen maar liefde. 'Maak je maar geen zorgen, lieverd', Wolfs knijpt zachtjes in haar schouder, 'jullie moeder is de aller stoerste mama ooit'.

50.8514° N, 5.6910° E – 9.44, 14 juni 2021

'Staat je goed hoor, zo'n kleintje', knipoogt Eva. Ze glimlacht flauwtjes, 'ik kan niet wachten'. 'Hoe lang nog?', '16 weken', zucht ze. 'Nou, heb je het zo zwaar?', grinnikt ze. 'Het valt wel mee', antwoordt Fleur, 'met Noah was het een stuk zwaarder'. 'Wel leuk, twee van die ukkies zo kort op elkaar, misschien worden ze wel beste vriendjes', 'ik hoop het', liefkozend wrijft ze over de wang van haar net geboren broertje. 'Fleur', de serieuze toon van Eva trekt haar aandacht en ze kijkt op, 'wat is er aan de hand?'. 'Niks', ze wendt snel haar gezicht weer af. 'Onzin', ze trekt haar wenkbrauw op en kijkt de blondine doordringend aan. 'Ik maak me gewoon zorgen', mompelt ze. 'Waarover?', ze kijkt Eva even twijfelend aan. 'Nee, laat maar', ze schudt haar hoofd. 'Fleur, alsjeblieft...', 'goed', mompelt ze. Ze staat op en loopt naar het bed. Met een kleine glimlach legt ze Noud in Eva's armen. 'Kom', de rechercheur tikt zachtjes op het bed en de vrouw neemt plaats, 'wat zit je dwars?'. Ze kijkt haar even onderzoekend aan. Ze weet bijna zeker dat dit niet het juiste moment is. De vrouw van haar vader heeft verdorie 4 uur geleden een kindje op de wereld gezet. 'Fleur, kom op', ze kijkt haar dwingend aan. 'Ik maak me zorgen om Liv en Isa', vragend kijkt Eva haar aan, 'ze hebben je nodig, Eef'. 'Maar ik ben er toch voor ze', ze trekt het ventje in haar armen nog iets steviger tegen zich aan. 'Dat weet ik wel', ze pakt de hand van haar vriendin voorzichtig vast, 'en papa is er ook voor ze. Maar op deze leeftijd...'. 'Hebben ze iets gezegd?', ze schudt haar hoofd. 'Maar je hebt Liv toch gezien, net?', Eva slikt en wendt haar blik af. Ze had inderdaad gelijk door dat haar dochter zich anders dan anders gedroeg, dat ze recentelijk gehuild had. 'Praat met ze, Eef', 'dat willen ze niet', de tranen vormen in haar ogen. 'Dat willen ze wel, ze zijn alleen bezorgd', Fleur streelt zachtjes over haar hand. 'Bezorgd?', ze knikt. 'Je bent zo moe geweest de laatste tijd', de vrouw wil iets zeggen, 'en dat is ook logisch. Je moet je niet schuldig voelen'. Voorzichtig veegt Fleur een traan van haar wang, 'maar ze hebben zoveel meegemaakt dit jaar. Ze zijn gewoon ontzettend bang jou kwijt te raken'. 'Maar dat gebeurt toch helemaal niet', piept ze. 'Dat weet ik ook wel, Eef', ze wrijft stevig over haar arm, 'maar ze zijn jong. Ze hebben een rijke fantasie en een zwaar jaar achter de rug. Ze hebben hun mama gewoon keihard nodig'.