Incompleet

21

52.4401° N, 5.7627° E – 18.34, 24 oktober 2020

Terwijl Isa en Liv voor de zoveelste keer samen in de rij voor de Goliath staan, hebben Eva en Wolfs een plekje gezocht in een restaurant. Moeilijk kijkt hij naar het menu in zijn handen. 'Zit er iets voor je tussen?', grinnikt ze. 'Nou, niet echt', zucht hij, waarna hij het menu neerlegt. Lachend schudt ze haar hoofd, 'niks veranderd'. Hij haalt z'n schouders op, 'als Isa binnenkort vaker bij jou eet, zal je toch ook wat gevarieerder moeten gaan koken'. 'Ja, is ze ook zo'n fijnproever?', hij knikt trots, 'ze lust alles'. Zijn liefdevolle blik brengt een glimlach op haar gezicht. Ook al was het veel beter geweest als ze hun kinderen samen hadden opgevoed, ze is ervan overtuigd dat Isa zich geen betere vader heeft kunnen wensen. Ze schrikt van zijn duim die zachtjes over haar wang streelt, 'je bent zo mooi, als je lacht'. Ze ziet hoe hij steeds dichterbij komt, maar wendt haar gezicht niet af. Als ze het al zou willen, zou ze haar blik niet van de zijne los kunnen maken. Zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare, 'dat wilde ik al heel de dag doen', glimlacht hij nu ook. 'Of eigenlijk al sinds gisteravond', hij legt zijn hand op de hare. Haar wangen kleuren roze en ze wendt haar gezicht af, maar, tot zijn geluk, laat ze haar hand liggen.

52.4401° N, 5.7627° E – 19.51, 24 oktober 2020

'Was het lekker, dames?', de tweeling knikt enthousiast. 'En van jou?', afkeurend kijkt hij naar de korstjes die ze heeft laten liggen. Ze haalt haar schouders op, 'gewoon, pizza'. 'Ja, je kiest zelf een Margherita', grinnikt hij. 'Ja, hoe deden jullie dat vroeger eigenlijk?', vraagt Isa zich af. 'Hoe bedoel je?', hij kijkt zijn dochter vragend aan. 'Nou jij bent echt zo'n zeurpiet met eten soms', grijnst ze. 'En mama eet alleen maar bami', vult Liv haar zus aan. 'Nou, Liv, dat is niet waar', ze schiet in de lach. Hij kijkt haar met samengeknepen ogen aan, 'je hebt haar toch niet alleen op afhaalchinees opgevoed, mag ik hopen'. 'Tuurlijk niet', rolt ze nu met haar ogen. 'Gelukkig maar', grinnikt hij, terwijl hij onder tafel even in haar been knijpt. Snel schudt ze zijn hand van haar been af, het kan niet. 'Chinees, broodjes kaas en aangebrande aardappelen', vertelt zijn dochter met een serieus gezicht. 'Liv!', beledigd kijkt ze haar aan. 'Oké, vooruit, soms ook soep', ze buigt zich naar haar vader en fluistert net iets te hard, 'uit blik'. Hij kijkt zijn ex vol walging aan. 'Nou, is het nu klaar? Stelletje pestkoppen', Eva schudt lachend haar hoofd. Met een glimlach op zijn gezicht geniet hij van de lachende vrouw naast hem. 'Maar om je vraag te beantwoorden, Isa, soms at ik wel eens Chinees, in ruil daarvoor mocht ik mama dan meenemen naar een restaurant waar ze écht eten serveerden', knipoogt hij. 'En wie kookte er dan?', vraagt ze, haar zusje proest het bijna uit. 'Nou, mama niet, anders hadden we hier niet gezond en wel gezeten, hoor', haar moeder kijkt haar met open mond aan. 'Ik, inderdaad', hij wrijft over Eva's rug, 'maar dat was niet erg hoor, ik deed het graag voor jullie moeder'. Haar wangen kleuren rood, iets wat haar dochters uiteraard niet ontgaat.

52.4401° N, 5.7627° E – 22.42, 24 oktober 2020

Lachend verlaten ze met z'n vieren de attractie. 'Maar goed dat we dit voor het laatst bewaard hebben', bromt Wolfs. Zijn sokken zijn kletsnat en soppend loopt hij achter zijn drie meiden aan. 'Je had beter kaplaarzen aan kunnen doen', kijkt Eva achterom. Als ze bij de uitgang komt en naar de schermpjes kijkt waar de foto's te zien zijn, krijgt ze haast een hartverzakking. In plaats van vrolijke foto's van families in El Rio Grande, staat op elk schermpje dezelfde foto. Een foto die gisteren genomen moet zijn. In een restaurant in Maastricht. Van hen. Zoenend. 'Eef?', Wolfs botst bijna tegen haar op. Als hij haar blik volgt schrikt hij. Ook de meiden zien nu waar hun ouders naar kijken. 'What the fuck?', Isa kijkt haar ouders boos aan. Ze zijn zo in de war dat ze haar taalgebruik niet eens corrigeren. 'Jullie gaan dus gewoon lekker door met waar jullie vorige week gebleven waren', ze slaat haar armen over elkaar en kijkt van de een naar de ander. 'Isa...', haar vader weet niet wat hij moet zeggen. 'Wat is dit, mam?', fluistert Liv. 'Niks, ik... ik weet het niet', ze kijkt Wolfs paniekerig aan. 'Kom, we gaan', hij legt zijn hand op haar schouder en de andere op Isa's rug. Kwaad loopt het meisje een stukje vooruit. Liv voegt zich al snel bij haar en kijkt haar even aan. Ze ziet dat haar zusje tranen in haar ogen heeft, 'het komt wel goed', fluistert ze.

52.4401° N, 5.7627° E – 01.23, 25 oktober 2020

'Oude liefde roest niet, maar verdwijnt, net zoals zij', fluistert Liv, 'wat zou dat betekenen?'. 'Hmm?', haar zusje draait zich op haar zij zodat ze haar aan kan kijken. 'Dat is wat er onder die foto's stond', legt ze uit. 'Ik weet het niet', zucht ze. 'Ik weet alleen dat ze dit beter niet kunnen verpesten. We zijn eindelijk samen, straks krijgen ze weer ruzie en halen ze ons uit elkaar', beide meisjes zijn hier bang voor. Stiekem hoopt vooral Liv dat haar ouders weer samen komen, maar de angst om elkaar te verliezen is nu groter dan die diepgekoesterde wens. 'Mama zegt dat wat er ook gebeurt, wij elkaar altijd blijven zien. En jij mama ook', vertelt ze haar zusje. Luid blaast ze een hap lucht langs haar lippen naar buiten. 'Fleur leek wel blij toen ik het haar vertelde, ze zegt dat papa en mama bij elkaar horen. Dat mama de liefde van zijn leven is', ze voelt de tranen achter haar ogen prikken. 'Dan snap ik niet hoe het kan dat ze al elf jaar uit elkaar zijn', zucht Liv. 'Ik ook niet...', boos veegt ze een traan van haar wang, 'wat een klotezooi'.