Incompleet

67

50.8383° N, 5.6827° E – 19.33, 23 april 2021

'Mag ik nog even naar buiten?', haar zusje zit al gedoucht en in pyjama tegen haar moeder aan op de bank. 'Hoezo?', ze gaat geruststellend door Livs haren. Het meisje is onwijs zenuwachtig voor het vliegen morgen. 'Gewoon', ze kijkt wat naar haar voeten. 'Nou, dan liever niet', 'wat liever niet?', haar vader komt binnen met een dienblad met 3 koppen thee voor zijn vriendin en dochters en een cappuccino voor zichzelf. 'Ik wil nog even naar buiten', 'het is al half 8, over een uurtje moet je naar bed', vindt haar vader het ook niet zo'n goed idee. 'Maar...', 'waarom wil je naar buiten, Ies?', haar moeder kijkt haar doordringend aan. 'Ik wil nog even gedag zeggen tegen Sem', mompelt ze. Haar ouders kijken elkaar even aan. Eva geeft met een kort knikje aan akkoord te zijn, maar Wolfs is het er duidelijk niet mee eens. Isa kijkt gespannen toe naar de geluidloze communicatie tussen haar ouders. Haar moeder houdt haar hoofd scheef en haalt haar wenkbrauwen op, waarop haar vriend diep zucht. 'Héél even dan. Om 8 uur ben je thuis', geeft haar vader uiteindelijk toe. 'Bedankt pap', ze omhelst hem stevig. 'Bedank je moeder maar', bromt hij. 'Dankjewel, mam', ze drukt een kus op haar wang en rent de kamer uit. 'Isa, jas!', roept ze nog, maar het meisje is de deur al uitgevlogen. Met een zucht kijkt ze haar vriend aan, die in de lach schiet. 'Ik ga naar bed', mompelt Liv. 'Maar je thee', Eva neemt haar hand beet en kijkt haar vragend aan. 'Geen zin in', ze wringt zich los en loopt naar boven. Wolfs kijkt zijn vriendin vragend aan, die hun dochter hoofdschuddend nakijkt, 'ze is een beetje jaloers'.

50.8383° N, 5.6827° E – 19.55, 23 april 2021

Zachtjes klopt ze op de deur van de slaapkamer van haar dochters. Als er niet gereageerd wordt, drukt ze de klink voorzichtig naar beneden. 'Liv?', ze loopt de kamer binnen en gaat op de rand van het bed zitten, 'slaap je?'. Een zacht snikken vertelt haar dat dat niet het geval is. 'Hé', ze legt een hand op haar schouder en draait haar naar zich toe. 'Kom eens hier', ze gaat op het bed liggen en trekt het meisje zo dicht mogelijk tegen zich aan. 'Jouw tijd komt nog wel, schatje', ze aait liefdevol door haar haren, 'over een paar jaar heb jij je eerste vriendinnetje'. 'Of vriendje', onderbreekt ze haar moeder snotterend. 'Of vriendje', ze drukt een kus op haar voorhoofd, 'als het maar iemand is die jou gelukkig maakt'. 'Ik wil helemaal geen vriendje, mama...', geeft ze dan toe, waarop ze nog harder moet huilen. 'Een vriendinnetje is toch ook goed?', haar moeder neemt wat afstand zodat ze haar aan kan kijken. 'Maar ik wil kinderen...', ze begraaft haar gezicht weer tegen haar moeders borst. 'Liv... Je bent 11. Je hoeft hier nog helemaal niet over na te denken', 'wanneer had jij je eerste vriendje?', fluistert ze. Eva moet slikken, ze heeft al een tijdje niet aan Frank gedacht. 'Ik was net 20', vertelt ze. 'Was het Frank?', haar moeder knikt. 'En daarna?', 'daarna was ik met papa', haar dochter kijkt haar vragend aan. 'Heb je maar twee vriendjes gehad?', 'ja', ze glimlacht flauwtjes. 'Maar...', ze kijkt haar moeder niet begrijpend aan. 'Maar wat?', ze veegt een verdwaalde traan van haar wang. 'Maar je bent zo mooi', 'niet zo mooi als jij', 'mam...', zucht ze. 'Ik meen het, Liv', ze gaat met haar duim over de wang van haar dochter, 'je bent prachtig. En je mag best wat meer zelfvertrouwen hebben. Jouw tijd komt. Echt waar, lieverd'.

50.8383° N, 5.6827° E – 20.23, 23 april 2021

'Slaap je al?', ze stapt het bed in. 'Nee', haar zusje draait zich om zodat ze met haar rug naar haar toe ligt. 'Liv', enthousiast trekt ze aan haar zusjes schouder, geïrriteerd kijkt ze haar aan, 'we hebben gezoend, met tong!'. 'Gefeliciteerd', bromt ze, waarna ze zich weer omdraait. 'Wat heb jij, zeg?', boos gaat ze op haar knieën zitten. 'Wat heb ìk?', Liv schiet omhoog, 'dat kan ik beter aan jou vragen!'. 'Hoezo?', verbaasd kijkt ze haar zusje aan. 'Sinds je met die sukkel hebt, zie je mij niet meer staan!', schreeuwt ze. 'We doen nooit meer iets samen, Ies. Je speelt geen voetbal meer met mij, maar met de jongens van 8b. Na school ga je naar Sem of naar het trapveldje zonder mij überhaupt mee te vragen. Of nog erger, je neemt die sul hier mee naar toe', Isa schrikt van de tranen die over Livs wangen rollen, maar misschien nog wel meer van haar woorden. 'Maar...', piept ze. 'Maar wat?', raast ze. 'Maar je weet toch dat jij mijn beste vriendin bent? Dat er nooit iets tussen ons zal komen? Je bent m'n zus, Liv...', ze vecht tegen haar tranen. 'Nou, er is dus wel iets tussen gekomen. En dat iets heet Sem', met gebalde vuisten kijkt ze haar aan. 'Hij is echt niet zo erg als je denkt...', mompelt ze. 'Dat kan me niets schelen', 'wat is er allemaal aan de hand dames', 'ik ben jou kwijt, Ies', huilend rent ze de slaapkamer uit. Haar vader kijkt verbaasd naar zijn achtergebleven dochter. 'Liv haat me...', de tranen rollen over haar wangen, 'ze haat me echt, pap'.

50.8383° N, 5.6827° E – 20.49, 23 april 2021

'Zo', hij komt met Liv de slaapkamer binnenlopen. Hij heeft moeten praten als brugman, maar heeft zijn dochter uiteindelijk over weten te halen om de badkamer te verlaten. Isa ligt nog in haar moeders armen na te snikken. Hij gaat op het bed zitten en wenkt zijn andere dochter die in de deuropening is blijven staan, 'kom'. Ze loopt met gebogen hoofd naar het bed en kruipt bij haar vader in zijn armen. Het doet haar veel, dat ze haar zusje zoveel pijn heeft gedaan. 'Wat is er allemaal aan de hand, mm?', hij wrijft stevig over Livs armen. Het meisje in zijn armen haalt haar schouders op. 'Ies?', zonder zijn blik te ontmoeten doet ze hetzelfde. 'Gaat dit over Sem?', 'nee', antwoordt Liv resoluut. 'Niet?', haar moeder kijkt haar nu met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Je bent boos', mompelt ze. 'Mama en ik zijn niet boos, lieverd, we zijn alleen heel erg geschrokken en een beetje bezorgd', hij knijpt even in Eva's schouder. 'Dit is toch niets voor jullie? Zo ruzie maken?', vindt hun moeder. De meisjes halen hun schouders op. 'Ik ben gewoon stom', bromt Liv. 'Stop', Isa kijkt haar fel aan, 'dat is niet waar en dat weet je best'. 'Daar heeft je zus gelijk in, Liv', zegt haar vader en als ze opkijkt ziet ze ook haar moeder knikken. 'Ben je misschien een beetje jaloers?', haar moeder pakt zachtjes haar hand beet. 'Een beetje', geeft ze toe. 'Maar waarom dan?', de betraande ogen van Isa boren recht in haar ziel. 'Omdat ik ook gewoon normaal wil zijn, nou goed', ze barst weer in tranen uit. Wolfs trekt het hoopje ellende dicht tegen zich aan en gaat sussend met zijn handen over haar rug. Mistroostig kijkt hij naar zijn vriendin, die ook tranen in haar ogen heeft. 'Liv...', Isa kruipt van haar moeders schoot naar haar vader, 'Liv, jij bent normaal'. Ze wrijft met haar hand stevig over de rug van haar zusje. 'Liv, alsjeblieft', snikt ze, 'kijk me aan'. Haar zusje doet wat ze zegt. 'Liv, je bent goed zoals je bent', ze kijkt haar doordringend aan, 'ik hou van jou. Om wie je bent. Omdat je altijd iedereen wilt helpen, omdat je mij altijd wilt beschermen, omdat je het altijd voor anderen opneemt, omdat je de liefste zus van de hele wereld bent. Ik hou van jou, om jou. En als ik ooit zou moeten kiezen tussen jou en iemand anders, zou ik voor jou kiezen. Ik zal altijd voor jou kiezen'.