Nefret Masalı (Anlaşma)

Bölüm 21 | •Davetsiz Misafir• |

13.07.2019

BORAN ARSLANOĞLU

Adımın söylenişi kulaklarıma çarpsa da kendime gelemiyordum. Duyuyor olmam şuan etkisiz kalmıştı, gözlerimi açacak gücü kendimde bulamıyordum. Bedenimin sarsılışıyla gösterdiğim anlık refleksle beraber sıçrarken Asmin'in dolgun dudaklarıyla karşı karşıya gelmiştim. Yüzlerimiz arasında hatrı sayılır bir mesafe vardı ve Asmin'in kalp atışlarını duyabiliyordum. Küçülmüş gözleri ve aralanmış dudaklarıyla bir şeylerin ters gittiğini hissettim.

"Manyak mısın kızım sen? Ne diye uyandırdın beni" tuttuğu nefesini serbest bırakıp geri çekilirken bende bedenimi doğrulduğum yere geri bıraktım. Uyku sersemliğini hala taşıyordum. Kendime gelebilmek adına gözlerimi ovalarken o konuşmaya başladı.

"Filmi açtın yattın. Korkuyorum, yukarı çıkamıyorum" duyduklarımı idrak etmeye çalışırken gür bir kahkaha attım. Asmin kurgusal bir filmden etkilenmiş ve yerinden bile kalkamamıştı. Durduramadığım gülmelerim onu belli ki sinirlendirmişti . Bunu da koluma vurarak çıkarıyordu.

"Sana çocuk diyince kızıyorsun bana" dedim gülüşlerim arasında zar zor.

Yerinden kalktı söylenerek ve ben de onun ardından kalktım. Ona tepeden tepeden bakarken o bana ters ters bakıyordu. Onu daha fazla kızdırmamak için kolumun altına alıp ilerletirken kolumu ittirip yürüme başladı. Tedirgin ve kontrollü adımlar atarak devam ederken ben hâlâ durumumuza gülüyordum. Ne yapsaydım elimde değildi. Odalarımızın önüne gelince hemen kendi odasına girip kapısını kapattı. Onun bu yaptığı sadece beni güldürmüştü. Gerçekten küçük bir çocuk gibiydi.

Bedenimi yatağa bırakıp gözlerimi kapadım ama uykumu almıştım sanırım. Ne kadar uyumuştum, film ne zaman bitmişti bilmiyordum ama bir şekilde uyuya kalmıştım. Yatakta doğrulurken içimdeki bir ses onun yanına gitmek için beni dürtsede bunu yapmadım. Biliyordum gidersem olay büyürdü. Hem tek başına idare edebilirdi değil mi? Bu düşünceye kendimi inandırıp yataktan kalktım. Komodin çekmecesinde duran sigara paketimi alıp odamın balkonuna geçtim.

Dudaklarım arasına aldığım sigarayı yaktım. Dudak tiryakiliği olmuştu benimki. Dumanını ciğerime çekmiyordum. İki dudağım arasına alıp bütün her şeyi yaktığımı düşünerek yakıp tatmin ediyordum kendimi. Beni rahatsız eden dumanını içime çekmiyordum ama dudaklarım arasında dolaştırıp bırakmak tuhaf bir şekilde iyi geliyordu.

Aylar öncesinde deselerdi bana asla inanmazdım. Boran Arslanoğlu evleneceksin deseler güler geçerdim ama şuan evliydim. Hemde hiç istemediğim bir çocukla. Benim hayallerim bir kadını üzerine kuruluydu. Onu sevmiştim ve her şeyimi ona bağlamıştım. Sonrasında yüz üstü bırakılmış olmamı üzerinden seneler de geçse atlatamamıştım. Kendime yediremiyordum ve bu yetmezmiş gibi evlenmiştim.

Ah Mardin! Ne çok can yakmıştı bu şehir. Kaç canı almıştı töre uğruna. Kaç annenin yüreğini buruk bırakmıştı. Gecesi, gündüzü bir şaheser gibi insanı kendisini izlemeye çekerken yalnızca acılarını mağduru olanlar biliyordu. Yalnızca yaşayanlar bilirdi bu şehrin güzelliğine kanılmaması gerektiğini.

Biten sigaramı söndürüp yerimden kalktım. Geçmişin izlerini taşıyan bu odada yine boğulduğumu hissediyordum. Daha fazla kalmamak adına merdivenleri inip mutfağa geçtim. Dolaptan aldığım suyu kendime bir bardağa doldurup içtim. İkincisini doldururken gün içerisinde yaşananlar gözümde canlandı.

Asmin bazen küçük bir çocuk oluyordu. Ama bazen de dik ve asi kadın bir kadın. İkisi arasındaki her yaştan bir parça almış gibiydi ve asla ortası olmuyordu. Her bir meridyene uğrayıp, hiç sabit kalmıyordu. Asmin güzeldi. Tanıdığım kadınlara göre daha farklı bir şey vardı onda ve ben çözemiyordum. Beğendiğim kadın kategorisinin çok dışında kalmasına rağmen hal ve hareketleri onda kendimi bulmamı sağlıyordu. Evet akrabaydık ama bir samimiyetimiz yoktu. Her sene görüşüp birbirinden nefret eden iki kişiydik. Birbirinin zıttı gibi görünüyorduk ama bence aslında temel kişiliklerimiz aynıydı.