Tam Tahıllı Mutluluk

Bölüm 13

Selaam sevgili okurum :)

Bu bölümde bana birazcık kızabilir bazılarınız ama siz henüz bölümü okumaya başlamadan önce şunu söylemek istiyorum.

Unutmayın ki her son bir başlangıçtır..!

İyi okumalar... Sizi seviyorum😍

Dipnot: Yıldızlamayı ve yorum yapmayı ihmal etmezseniz sevinirim...

Akşama doğru azalırsa yağmur,
Kız Kulesi ve adalar,
Ah burda olsan çok güzel hala,
İstanbul'da sonbahar...

Mevsim rüzgarları ne zaman eserse,
O zaman hatırlarım çocukluk rüyalarım,
Şeytan uçurtmalarım,
Öper beni annem yanaklarımdan,
Güzel bir rüyada sanki ,
Sevdiklerim hayattalarken hala...

Akşama doğru azalırsa yağmur,
Kız Kulesi ve adalar,
Ah burda olsan çok güzel hala,
İstanbul'da sonbahar...

                                        Teoman

Sabah hüzünle uyandım.Rüyamda yine babamı görmüştüm.Yataktan hızlıca kalkıp yüzümü yıkadım.

Aynanın karşısına geçip kendi kendime konuşmaya başladım.
Ağlama Gülşah !
Hayır ağlamayacaksın!
Lütfen ağlama .
Bunu daha önce de yaşadın.Temiz bir nefes çek içine mis gibi.Toparla kendini !

Hazırlanmam çok uzun sürmemişti. Kot pantolon üstüne vişne çürüğü trençkotumu giyip kendimi dışarı atmıştım.Evden çıkarken yanıma plaketimi de almıştım.

Kulaklığımı takıp ağlamama neden olacak ne kadar müzik varsa hepsini teker teker dinliyordum.

Gözlerimden yaşlar minik minik yanaklarıma süzülüyordu.
Yürüdüm yürüdüm yürüdüm...
Özlemiştim onu.
Çok özlemiştim...
Kendimi mezarlıkta buldum.
Sarıldım toprağa gözyaşlarım benden bağımsız hızlıca süzülürken...
Nasıl özledim nasıl...

-Bir yıldan çok oldu sen bizi bırakıp gideli ama hiç azalmıyor acın.
Kalbim acıyor...

Hem ağlayıp hem konuşuyordum.

-Bak sana ne getirdim.Senin sayende aldım ben bu plaketi! Sana armağan ettim alırken...

Bana öğretmenliği öğrettin, yardımseverliği,insanlara inanıp güvenmeyi,değer vermeyi,...
Ama en önemlisi iyi insan nasıl olunur bunu öğrettin sen !
Örnek oldun daima.
Sevdin,sevdirdin,güven aşıladın...
Ne kadar teşekkür etsem az...
Ne kadar sevsem az seni...

Gözlerimden süzülen yaşlar azalmıyor üstüne üstün katlanarak artıyordu.

-Şuan yanımda olman için her şeyimi verirdim.Sadece bana sarılsan yeterdi.Konuşmasak,öylece sarılsak sadece...

Toprağını kokladım.Huzur kokuyordu.

Öğrencilerinden hep kıskanırdım onu.Sanıyordum ki benden daha çok sevecek onları.Bu beni derinden etkiliyordu.Ama şimdi diyorum ki keşke yaşasa da varsın onları daha çok sevsin..!!!

O öğrencileriyle konuşurken köşede sessiz sedasız izlerdim ben onu . Buna razıyım ama yok ! Olmuyor. Kaldıramıyorum onu buradan. Sarılamıyorum sımsıkı hiç bırakmayacakmış gibi...

Biliyorum yattığı yerde de mutlu o !
Öyle iyi bir insandı ki eminim tek derdi bizim yanımızda olamamasıdır.
Hiç korkmazdı ölümden !
Sevgiliye kavuşmak derdi hep...
Ölümden bahsederken yüzü gülen nadir insanlardandı...