Yume at Moonlight

Chapter 19: From The Beginning

Salamat sa mga nagbabasa at mga nagbabasa nitong storyang to na umaabot pa ata ng ilang years bago makapag-update. Ok, charot lang. Salamat talaga sa pagt-tyaga!

Salamat ulet sa pagbabasa nitong walang kwentang author's note. -___-

Enjoy Reading! ♥

*~*~*

Yume's POV

I was in the middle of our class and our professor was lecturing. And then I suddenly felt my head ached. Napahawak ako sa ulo ko sa sobrang sakit. And my visions are getting blurry. A-ano na naman bang nangyayari s-sakin?

"Bebz, ok ka lang?" I heard my bestfriend's worried voice.

"A-ang sakit ng..u-ulo ko." nahihirapan din akong huminga kaya napahawak narin ako sa dibdib ko.

Agad gumawa ng aksyon si bebz at sinabi ito kaya Haru. And before he could say a word, it went all black.

---

Nagising nalang ako sa isang nakakasilaw na ilaw. My visions were still blurry but after a few seconds, naka adjust na ito sa light and my sight went back to normal.

At hindi ko akalain na ang unang bubungad sakin ay ang natutulog na Haru sa tabi ko. Ang amo tingnan ng mukha nya pag tulog. Mas lalo syang gumwapo.

Kyah, what am I saying.

Hinaplos ko ang mukha nya and it was soft as I expected. Napangiti nalang ako. I appreciate his efforts. Kasi lagi talaga syang nandyan kapag kailangan ko sya. Sobrang bait nya at aamin ko, I feel somehow like lucky to have him.

Pero napapansin ko din. Bakas sa mukha nya ang kalungkutan. At feeling ko tuloy pati ako nalulungkot.

Kahit naman laging nakangiti at masaya si Haru sa paningin ko, nararamdaman ko ring may mabigat syang dinadala. At tinatatagan nya lang ang sarili nya dahil ayaw nya magpakita ng kahinaan sa harap ko.

*sighs*

I stop caressing his face nung inangat nya yung ulo nya and yawned. Aww so cute!

"Gising ka na pala." he said in a groggy voice. Haha. Halatang inaantok pa.

"Ayos na ba pakiramdam mo?" he added.

"Yep. I'm feeling a lot better now." he smiled and said,

"Mabuti naman kung ganun. Ano ba kasi talagang nangyari?"

"Hindi ko talaga alam eh. Basta ang alam ko lang, bigla nalang sumakit ang ulo ko at nahirapan akong huminga. Then I can't remember after." I explained.

You can really see through his eyes that he is so worried about me. Anobayan. Bakit ko parang natutuwa pa yata ako na nag-aalala sya sakin? diba dapat hindi? kasi ayoko syang mag-alala. Ay ang gulo ko talaga. >.<

Nagpaalam sya sakin na kakausapin nya daw yung nurse at may kailangan daw muna syang gawin. I just nodded at him at hindi na nagtangkang magtanong kung ano yung kailangan nyang gawin kasi mukha syang nagmamadali.

At sinabi nya narin sakin na babalik daw sya agad. Kaya ako, eto. Nakatingin lang sa kisame.

---

Haru's POV

Nagpaalam na ako kay Yume na may kailangan akong gawin. Tinanong ko rin naman sya kung ayos lang sya dun at tumango naman sya.

"Babalik din ako agad." I said and she nodded. I went straight to the nurse's table.

"You can take her home after I give this medicine. Konting pahinga lang then makakauwi na sya. Don't worry, I've already wrote an excuse letter for the two of you." the nurse said and smiled.