Yume at Moonlight

Chapter 22: Silent Jealousy

Hayeye! gusto ko lang magpasalamat sa mga nagbabasa ng storyang to. Na-appreciate ko talaga yun guys!

~Lovelots ♥♥

♥ Enjoy Reading!

*~*~*

Yume's POV

It was already dark when I reached our house. And I was expecting that mom would get mad of me for coming home late. Tanggap ko naman na papagalitan nya ako. I understand. She's just worried about me.

Pero I was surprised na hindi galit si mama sakin.

"Kain na tayo. Yume, wag mo na ulitin ang magpagabi sa labas." mahinahong sabi ni mama.

"Umupo ka na rito at para makapagpahinga na kayong dalawa sa kwarto nyo." Tumango na ako kay mama at nagsimula na nga kaming kumain.

At ako na rin ang naghugas ng pinggan since nakakahiya naman kay mama kasi wala na nga akong ginawa kanina, nagpagabi pa ako sa labas. Nung tapos na ako maghugas, dumiretso na ako sa kwarto ko para makapagpahinga na.

Nakita ko si bebz na nagbabasa sa may veranda. Ngumiti ako at lumapit sakanya.

"Bebz!" tawag ko sakanya. Tumingin naman sya sakin at ngumiti din. "Hi bebz." matamlay nyang sagot.

Nag pout naman ako.

"May problema ba bebz?" sabi ko sabay upo sa harap nya. Ang ganda ng view dito. Kitang kita ang mga bituin pati narin ang bilog na bilog na puting buwan.

"Problema? bakit naman magkakaroon ng problema." pabalik nyang tanong sakin.

"Ang tamlay mo kasi ata." sabi ko. Para naman syang natauhan sa sinabi ko at tumawa.

"Ah-ahaha. H-hindi kaya. Wag mo na nga isip yun. Masyadong lang akong n-nadala sa librong b-binabasa ko. Nakakaiyak k-kasi." then tumulo yung luha ni bebz.

"Hala! bebz bakit ka umiiyak? masyado ba talagang nakakaiyak yung binabasa mo?" pumunta ako sa likod nya para basahin din yung part na binabasa nya. Napakunot ang noo ko.

"Bebz, ano namang nakakaiyak. Eh nakakatawa nga yung part eh." medyo takang sabi ko.

"H-ha?" sabi nya tapos tiningnan yung libro.

"Bebz, nagbabasa ka ba o sadyang lumilipad lang ang isip mo somewhere else?" sabi ko sakanya habang nakakunot parin ang noo.

"Haha. S-sabi ko nga." bigla syang tumayo at pumasok na sa loob.

"O-oy bebz!" tawag ko sakanya pero hindi na sya lumingon. Umupo nalang ako sa upuan kung saang nakaupo kanina si bebz. Anyare dun? I looked up the sky where the stars are twingkling and where the moon shines so brightly. I closed my eyes for a split of seconds when Haru came up in my mind smiling. And then I opened my eyes.

I miss him.

°°°

Chance's POV

Dumiretso ako sa baba at lumabas ng bahay. Dala-dala ko pa yung librong binabasa ko. Geez, she almost got me. Kung di ba naman kasi ako tanga sa pagpapalusot. Toyo ko talaga eh!

Nung nakita ko kasi si Yume, parang nagising ako sa katotohanan. That I should stop hoping. Pigil na pigil narin ako sa sarili kong nararamdaman. But I think I reached my limit.

Sa lalim ng iniisip ko, hindi ko napansing napalayo na pala ako sa bahay. Nagpasya akong umupo sa ilalim ng puno. I need air to breathe in. Kailangan ko munang mag-isip isip.

Binuksan ko ang librong binabasa ko. At kung mamalasin ka nga naman, saktong bumukas ito sa last page ng libro. At ang una ko pang nakita ay ang mga katagang matagal ko nang kinalimutan. That has been buried in the deepest part of my heart long time ago.