My perfect family

1

2 maanden later

Ik hang met mijn hoofd boven de toilet. Dit is al de tweede week dat het zo gaat.
's Ochtends gelijk naar de wc rennen en overgeven. Ik spoel mijn mond met water en zak langs de badkamermuur naar beneden. Ik voel me zo rot. Ik ben niet stom, dus ik weet wel waar dit naar wijst, maar ik zit nog in een fase van ontkenning.

"Sharon, doe de badkamer deur open! Desnoods sla ik de deur in hoor, je hebt mij nu wel lang genoeg genegeerd."
Mijn zus Bailey, waarmee ik dit huis deel, staat op de deur te bonzen.
"Shar, splease! Ik wil je helpen, alsjeblieft."
Langzaam beginnen er tranen uit mijn ogen te rollen. Snel veeg ik ze weg, maar ze blijven komen.
"Shit, Sharon alsjeblieft, ik ga je niet zo laten zitten als je dat denkt. Ik ga Ryan halen hoor!"
Ik hoor Bailey weglopen. Ik zie het echt niet zitten om haar nu te zien. Langzaam sta ik op. Zodra ik sta overvalt de misselijkheid mij weer en geef ik weer over in de wc.

Ik hoor mensen de trap op rennen.
"Sharon?" hoor ik Ryan zeggen. "Kom er eens uit, lieverd. We willen je helpen!"
Ik loop naar de deur en doe hem open. Gelukkig is de misselijkheid een beetje minder.
Ik kijk in de verschrikte gezichten van Ryan en Bailey.
Ryan opent zijn armen en ik duik er in. Weer begin ik te huilen. Bailey slaat ook haar armen om ons heen.

°°°

Nadat ik weer wat was gekalmeerd gingen we naar mijn kamer en gingen op mijn bed zitten. Volgens mij weet mijn zus al wel wat er aan de hand is. Ze is niet blind, en mijn vreemde gedrag moet haar wel zijn opgevallen.

Mijn vrienden, Lilly en Ryan heb ik geprobeerd zo veel mogelijk te ontwijken. Nu onze studie weer is begonnen, was het ook wat makkelijker. We hadden het alle drie druk en we studeren ook allemaal iets anders dus kwam ik ze niet zo vaak tegen.

"Wil je er over praten?" vraagt mijn zus.
Ik kijk hun vanonder mijn wimpers aan. "Beloven jullie dat jullie niet boos worden?" vraag ik onzeker.
"Tuurlijk niet!" zegt Ryan terwijl hij mij lief aankijkt.
Het heeft geen zin om er omheen te draaien en ik moet het toch een keer onder ogen komen, dus waarom niet nu...

"Ik denk dat ik zwanger ben!"
Ploef, ik heb het gezegd. Ik kan nu niet meer terug. Bang voor hun reacties kijk ik hun aan. Ryan kijkt erg verschrikt, hij had dit niet aan zien komen.
Mijn zus daarentegen kijkt me vol liefde aan. Ik zie dat er tranen in haar ogen schieten.
"Ik word een tante!" We schieten allemaal in de lach.
"Hoelang weet je het?" vraagt ze.
"Vorige maand werd ik al niet ongesteld, maar ik dacht er niet zoveel bij, want ik ben het wel vaker onregelmatig. Maar toen het deze maand ook uitbleef, begon ik het wel te vermoeden."
Ryan schuift een beetje ongemakkelijk op mijn bed heen en weer. "Wie is de vader?" Vraagt hij dan aarzelend.
Ik word rood. "Ik weet het niet." Ik kijk naar de grond. Wow wat interessant! Ik had nog nooit gezien dat er allemaal kleine stipjes op mijn laminaat zitten! Als het ongemakkelijk stil blijft kijk ik maar op.
Ze kijken me allebei vol medelijden aan.
"Zal ik naar huis gaan?" Vraagt Ryan. "Als je weer wilt praten kan je altijd appen. Dan kan je nu even met je zus praten, oké?"
Ik knik. Hij geeft mij een knuffel en gaat naar huis.

Na een tijdje verbreekt Bailey de stilte. "Shar, weet je wanneer het is gebeurd?" "Het moet wel gebeurd zijn in LA. Op de laatste avond werden Lilly en ik uitgenodigd voor een feestje door twee jongens. We zijn toen echt heel dronken geworden, en ik kan mij alleen het begin van de avond herinneren en niet meer het einde. Ik heb toen met iemand zitten zoenen, daarna ben ik met hem mee gegaan ergens naartoe. Ik heb echt geen idee waar naartoe. De volgende morgen werd ik wakker in een vreemd bed, in een vreemde hotelkamer en toen ik beneden kwam zeiden ze dat de kamer al betaald was. Ze wisten niet door wie, want het was via de telefoon geregeld. Verder had ik een kater, dus voelde ik me ook nou niet heel erg toppie."
"Wow, waarom heb je mij niet eerder verteld?"
"Ik had echt geen reden om te gaan denken dat er iets wassen gebeurd die avond! Ik bedoel, wie verwacht er nou zwanger te zijn, als je niet eens weet wat er is gebeurd!"
Ik kijk haar wanhopig aan.
"Het was je eerste keer toch?" Vraagt ze een beetje aarzelend.
Ik knik. Mijn zus doet het ook niet en daarom heb ik er ook voor gekozen om niet met iedereen het bed in te duiken. Ik heb wel vriendjes gehad, maar nooit iemand waarmee ik echt meer wilde dan verkering. Ze heeft nu wel sinds een maand een vriend, Ruben, maar ik weet niet hoe serieus het precies is.
"Ik had de ochtend daarna wel een naar en pijnlijk gevoel, maar ik had er niet echt aandacht aan geschonken. Dit heb ik weer hoor!"
"Denk je er overna om de baby te laten verwijderen?"
"Nee nooit!" zeg ik beslist. "Ik geloof echt dat het al een kindje is en ik wil het niet laten verwijderen!"
Bailey lacht naar me. "We gaan van dit kleintje houden Shar!" Zegt ze terwijl ze mijn hand vasthoud.
Ik kijk haar blij aan. "Dankjewel voor je hulp, ik zou dit echt niet zonder je kunnen!"