My perfect family

3

6 maanden later

Het is maart en echt afschuwelijk. Ik ben nu 34 weken en echt zo bol als en ballon, of een watermeloen of een bowlingbal, hoe je het ook wilt noemen. Ik ben in ieder geval dik. Heel erg dik. Een voordeel hiervan is dat ik het niet merk als ik even een keertje een koekje extra neem. Ik bedoel, dat is een zorg voor over een maand. Een maand al. Pfff, de tijd gaat echt snel. De afgelopen maanden waren echt vet heftig. Gelukkig had ik geweldige mensen om mij heen. Nadat ik het aan mijn zus had verteld heb ik het ook tegen Lilly verteld. Ze was aan het begin best wel gekwetst dat ik het niet eerder had verteld. Maar ja, wat ik niet weet kan ik ook niet vertellen. Ze vond het ook echt heel rot dat ze het niet had opgemerkt. Gelukkig heeft ze dat nu wel laten vallen.

Ik ben tijdelijk gestopt met mijn studie. Ik heb het tot december gedaan, maar daarna moesten we stage gaan lopen en dat zag ik niet zo zitten. Volgend jaar ga ik proberen om in oktober weer te beginnen. De baby is dan 7 maanden en dan mag ik weer beginnen met mijn studie. Mijn zus Bailey werk alleen 's avonds dus ze wil dan wel oppassen. Ik weet zelf trouwens nog niet wat het word! Ryan en Lilly wel, maar Bailey en ik willen het nog niet weten. We vinden het leuk dat het een verrassing blijft. Ryan en Lilly gaan de babykamer maken. Ze zoeken dan elke keer een aantal dingen uit voor een jongen en een aantal dingen voor een meisje en dan moet ik kiezen wat ik het leukste vind. Ze hebben zich tot nu toe nog niet versproken dus dat vind ik erg knap. Trouwens echt heel grappig. Ryan woont naast ons samen met zijn twee vrienden Jonathan en Jack. En Ze zijn echt super schattig. Als ik ergens heen wil, willen ze mij altijd brengen en ze hebben zelfs al een keer de toiletten bij ons thuis schoongemaakt! Grappig verhaal. Bailey en ik werden er op het begeven moment een beetje gek van. Toen hadden mijn zus en ik besloten dat we ze iets zouden gaan laten doen dat ze echt afschuwelijk zouden vinden. Toen hebben we ze onze toilet laten schoonmaken en de was laten opvouwen! Haha, ze konden het niet echt waarderen.

ººº (een week later)

"Shar, weet je waar we onze tassen hebben gelaten?"
"Nee, echt geen idee..."
Dit is echt weer iets voor ons, we zaten net lekker in de zee en nu kunnen ons plekje niet meer vinden!
Ik ben over een maand al uitgerekend, maar toch leek het Lilly en ik een geweldig idee om vandaag te gaan zwemmen. Het is april, maar echt super heet. Dus ja, daarom zijn we nu onze handdoeken en tassen kwijt.
"Laten we maar even gaan zoeken dan." zucht Lilly.
Het strand is echt veel voller geworden en je coördinatie is dus echt helemaal overhoop.

Na een tijdje zoeken hebben we ze eindelijk gevonden. Ik plof op mijn handdoek neer, maar dat gaat niet zo makkelijk met een dikke buik.

"Weet je wanneer de jongens komen?" vraag ik. Ryan hoopt samen met Jonathan en Jack zometeen nog even te komen.
"Even kijken of ze geappt hebben.
Ze zijn er over 5 minuutjes al."
"Oké, super. Moet je misschien even je locatie delen ofzo, ander kunnen ze ons nooit vinden."
"Goed plan."

Ik lig echt heerlijk te zonnen als er ineens een hele hoop water over mij heen word gegooit. Ik schrik overeind. "Wie deed dat!" roep ik verontwaardigd. Ik kijk in het lachende gezicht van Ryan.
"Als ik niet zo dik was als een olifant, dan was je er nu echt geweest!" Ryan moet lachen.

ººº

We zitten heerlijk patat te eten als ik opeens een stekende pijn in mijn buik. Ik hap naar adem.
"Wat is er?" vraagt Lilly geschrokken.
"Het zal wel niets zijn. Ik had opeens een heel erg pijnlijk gevoel in mijn buik."
"Je gaat toch niet hier bevallen, niet op het strand?" vraagt Jack. Hij ziet een beetje wit om zijn neus. Lilly kijk ook bezorgd.
"Nee joh", stel ik hen, en eigenlijk ook mijzelf, gerust.
"Ik ben pas over 3 weken uitgerekend. Misschien sprong de baby even op en neer of zo."
Snel steek ik nog een patatje in mijn mond. De rest lijkt gerustgesteld.
Maar iets later voel ik weer heel veel pijn. De andere zien het en Lilly zegt: "Sharon, laten we naar het ziekenhuis gaan, want dit lijken echt op weeën."
"Is goed." zeg ik. Als ik probeer op te staan krijg ik nog meer pijn. Ik kreun.
"Kom" zegt Ryan en hij neemt me in zijn armen.
Snel gaan we naar het ziekenhuis.

ººº

"Nog één keer persen!" zegt de verloskundige. Ik knijp hard in Bailey haar hand. Gelukkig hoeft ze vanavond niet te werken en kan ze dus bij mij in het ziekenhuis blijven. Lilly zit aan mijn andere kant en zij puft en kreunt met mij mee. Volgens mij vind ze het net zo lastig als ik, ook al heeft zij niet zo afschuwelijke pijn in haar buik. Ik laat mijn hoofd naar achteren in mijn kussen vallen.
"Ik kan niet meer." huil ik.
"Je kan het", zegt Bailey, "nog één keer en dan is de baby er!"
Met al mijn kracht pers ik mee. Ik ben bang dat ik Bailey en Lilly hun hand
Aan het verpulveren ben, maar het doet zo veel pijn!
"Ik haat degene die mij dit heeft aangedaan!" hijg ik.
"Nog een klein beetje." zegt de verloskundige.
Met mijn laatste kracht pers ik nog voor de laatste keer, en dan hoor ik een baby'tje huilen.

----------
Heyy,  ik hoop dat jullie het tot nu toe een beetje leuk vinden! Laat het alsjeblieft weten als je vragen of opmerkingen heb.
Xx Madison
----------