My perfect family

14

We zitten in een taxi onderweg naar Sharons huis. Vince zit momenteel met iemand te appen, maar hij houd zijn mobiel zo dat ik het niet kan zien. Misschien heeft hij al wel een nieuwe vlam opgelopen. Wie weet.

Na ongeveer een half uurtje te rijden komen we aan bij een rijtjeshuis. Ik kijk mijn ogen uit. Waar ik woon zijn alleen maar vrijstaande villas, dit lijkt mij echt heel erg klein. "Wonen ze echt hier?" vraag ik verbaast.
Vince moet lachen. "Je zit hier midden in de stad hè! Hier is niet plek voor villas." Het is alsof mij mijn gedachten kon lezen. "En vergeet niet dat ze een gewone student is."
Ze studeert nog!? Ik weet echt nog heel erg veel niet van haar. "Heb je niet iets van een profiel van haar ofzo?" vraag ik aan Vince. Hij schiet in de lach. "Zelfs al zou ik die hebben, dan nog zou ik hem niet geven!" Wat is dat nou voor een antwoord.
"Maar wil je hier de hele dag blijven zitten, of zullen we ook werkelijk naar binnen gaan?"
Ik zend hem een vernietigende blik toe. Ik gooi de deur van de auto open, stap naar buiten en loop richting de voordeur. Vince volgt mij op de voeten. Midden op het pad blijf ik staan. Ik krijg gelijk een duwtje in mijn rug om mij vooruit te duwen.
"Zal ik voor je aanbellen?" Vince wacht niet eens op een antwoord, maar drukt gelijk op de bel.

Na een aantal seconde vliegt de deur open. Iemand die ik nog niet eerder heb gezien, doet de deur open.
"Hey, jij moet Alex zijn! Kom verder, ik ben Bailey, Sharons zus!"
Aha, haar zus. Nu ze het zegt zie ik wel vergelijking tussen Sharon en haar zus. Niet dat ik Sharon heel goed heb bekeken hoor!
Ze laat ons zien waar we onze jas en schoenen kunnen laten. Dat laatste vind ik erg vreemd, ik ben het niet gewend om mijn schoenen uit te doen als ik ergens kom. "Sharon is in de kamer hoor!" zegt Bailey. Dan loop ik achter haar aan de kamer in.

Als ik de kamer binnen loop zie ik haar gelijk zitten. Als ze mij ziet staat ze gelijk op. Als ik bij haar ben wil ze mij onwennig een hand geven, maar ik trek haar naar mij toe voor een knuffel. Als ik mij terugtrek vallen mij haar prachtige ogen weer op. Goud. Daardoor wist ik dat zij degene was die mij nachten heeft laten wakker liggen. Bayley heeft groene ogen en donker bruin oranje krullen en Sharon donker bruine krullen met goudkleurige ogen. Ik kijk de kamer eens rond. Nergens een teken van ouders. Ik besluit er maar een andere keer over te vragen. Verder is de kamer erg huiselijk en gezellig ingericht erg netjes en overzichtelijk.

Dan vallen mijn ogen op iets wat ik de hoek staat. Langzaam loopt ik er naar toe. Uit mijn ooghoek zie ik dat Vince, Bailey en dat meisje wat er gisteren ook bij was, ook ik de kamer staan.
Ik loop naar de box toe. Er spoken 50 verschillende scenario's en 50 vragen door mij hoofd. Ik had al gedacht aan de mogelijkheid dat ze al een nieuwe vriend had, maar nog nooit aan een mogelijkheid dat ze een vriend en een kind had! Wat ben je gek bezig! zeg ik tegen mijzelf. Misschien is het wel een oppaskind, of misschien het kind van Bailey, weet ik veel.

Ondertussen ben ik bij de box aangekomen. Er een klein jongetje in. Het lijkt alsof hij slaapt. Ik merk dat er iemand achter mij is komen staan. Dan doet hij zijn ogen open. Hij heeft 2 verschillende ogen! De ene is goud, net als Sharon haar ogen. Dan valt mij de andere op. Ik hap naar lucht. De andere is lichtblauw en komt mij wel heel erg bekend voor. Ik draai mij op naar achter en zie Sharon achter mij staan. "Dit is Jordy." zegt ze zacht.
"Hoe oud is hij? vraag ik zacht.
"Vijf maanden."
Snel reken ik het uit. Ongeveer september. "Wie is de vader?"
Het is muisstil in de kamer. Voordat ze antwoord geeft zie ik het antwoord al in haar ogen. Mijn ogen zoeken Vince.
"Hoe lang wist jij dit al?"
"Sinds ik Sharon voor het eerst heb ontmoet."
Ik leuk tegen de muur aan. "Ik ben vader!" zeg ik verbaast.
"Sorry dat ik het niet eerder heb verteld!" ratelt Sharon. "Maar ik wist niet wie de vader was..."
Ik kijk haar met grote ogen aan. Dit had ik mij nog niet gerealiseerd. Dat moet afschuwelijk zijn! Ik ben nog niet helemaal van de schrik bekomen.
"Laten we wat gaan eten!" stelt Bailey voor. "We hebben heerlijke aardbeien schuimtaart gemaakt!"
Het water loopt mij al in de mond.

Gezellig zitten we met zijn allen rond de tafel. Op het begeven moment staat Sharon op en loopt naar de keuken. Ze komt terug met een warm flesje. Als ze Jordy oppakt, vraagt ze: "Wil jij hem drinken geven?"
Ik kijk haar verschrikt aan. "Ik heb het nog nooit eerder gedaan!"
"Een keer moet de eerste keer zijn, of niet?"
Voorzichtig legt ze hem in mijn armen. Ze gaat naast mij zitten om me te helpen. "Hij kan al wel zelf drinken, maar hulp is toch wel fijn!" zegt ze.
Ik word er ongemakkelijk van dat ze zo dichtbij zit. Maar dan wordt mijn aandacht weer opgeëist door het warme bundeltje mens wat bij mij op schoot zit.
Terwijl Sharon Jordy's slapje goed doet zie ik ineens een flits. Ik kijk op en zie dat Sharons zus een foto van ons heeft gemaakt. Ik wiebel heen en weer op de bank. Ik ben echt blij dat Sharon, volgens mij, nog niet door heeft wie ik ben. Het is verfrissend voor de verandering!

"Zou je vanavond met mij mee uit eten willen gaan?" vraag ik dan haar. "Niet persé op een date hoor, maar meer om elkaar wat beter te leren kennen!" Ik wacht haar antwoord gespannen af. Ik voel mij net als een verliefde tiener, die zijn crush voor de eerste keer uitvraagt!
"Dat zou ik leuk vinden!"
Een zucht, die ik niet wist dat ik die had ingehouden, verlaat mijn lichaam. Ik zie nu al uit naar vanavond.

-----------
Hello hello! Sorry voor dit afschuwelijk saaie hoofdstuk. Het volgende hoofdstuk gaat leuk worden! Ik hoop dat jullie dat ook zullen gaan vinden!!

Wat vinden jullie van nu toe van dit boek?? Please let me know! Byeee