My perfect family

31 - Epiloog

P.o.v. Alex

°°° (5 maanden later)

"Mag ik mijn ogen al open doen?" vraagt Sharon aan mij. Ik glimlach. "Bijna!" antwoord ik terwijl we doorlopen.
Het heeft mij 2 maanden gekost om dit allemaal voor te bereiden, maar het eindresultaat is het allemaal waard. Het is pas echt helemaal geslaagd als Sharon het ook leuk vind.
Buiten is het al bijna helemaal donker. Sharon heeft geen idee waar we naartoe gaan en daar kan ze volgens mij niet echt tegen. Langzaam lopen we verder.
Dan valt Sharon ineens voorover. Snel pak ik haar beet zodat ze niet valt. "Sorry!" hijgt Sharon een beetje van de schrik. "Armen omhoog" commandeer ik haar. Verbaast volgt ze mijn bevelen op. Ik doe mijn ene arm onder haar benen en mijn andere bij haar rug en til haar op. "Wat doe je nou?" vraag ze verbaast.
"Voor de zekerheid." Sharon grinnikt. Vorige keer toen we hier waren viel ze ook al, dus je kan maar nooit voorzichtig genoeg zijn.

De laatste meters draag ik haar. Voorzichtig zet ik haar neer. Ik pak iets uit mijn zak.
"Je mag je ogen open doen." zeg ik tegen haar.
Haar ogen worden groot als haar ogen op mij vallen.
"Sharon, ik weet dat we elkaar niet echt onder de beste omstandigheden hebben leren kennen en ik weet ook dat we wettelijk gezien al zijn getrouwd, maar zou je alsjeblieft met mij willen trouwen?" Ik merk dat mijn handen een beetje trillen als ik het doosje open klap.
Ik kijk haar aan en ik zie dat haar ogen op mij, alleen mij, gericht zijn.
Ik zie dat er een traan over haar wang loopt. "Wat is er?" vraag ik bezorgd. Ik heb toch niets verkeerds gedaan? Misschien is ze wel allergisch voor rozen. Ik heb er dan ook wel een beetje veel gekocht. Had ik maar niet naar Vince geluisterd! Hij met zijn 300 rozen!
"Nee joh, gekkie! Het is gewoon...", ze veegt een traan weg, "... het is gewoon zo perfect!"
Ze kijkt om haar heen. "De lampjes, de duizenden rozen!" ze schiet in de lach. Dan vallen haar ogen weer op mij. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje kramp heb in mijn been.
"En jij, jij bent perfect! Ja, ja ik wil met jou trouwen! En nu graag met herinneringen!"
We schieten samen in de lach. "Ja, dat zou wel fijn zijn ja!"
Ik pak de ring uit het doosje en wil hem om haar vinger schuiven als ik hem ineens laat vallen. Vliegensvlug vangt Sharon hem op.
"Ik heb hem!" Ik slaak een zucht van verlichting. Ze geeft de ring weer aan mij. "Jij mag hem omdoen."
Voorzichtig schuif ik hem om haar vinger.
"Wow, hij is prachtig Alex!" Ze houd haar hand omhoog om de ring te bekijken.
Dan valt haar mond open. "Wow, de sterren!" Nu pas lijkt het kwartje bij haar te vallen.
"We zijn hier al eerder geweest!" roept ze uit.
"Ja klopt, ik zei toch al dat je het 's avonds nog mooier zou vinden?"
"Het is magisch!" Sharon slaat haar armen om mij heen. "Dankje!" zegt ze voordat onze monden elkaar vinden.

Na, wat wel een eeuwigheid had kunnen zijn, lopen we hand in hand naar de auto. We waren de tijd een beetje vergeten. Gelukkig is Vince thuis met Jordy, dus maakt het niet veel uit.
"Dat vind ik zo geweldig aan jouw," zeg ik dan, "andere..." uhm, hoe ga ik dit verwoorden, "...mensen met wie ik omging stuurden na de tweede ontmoeting een lijst op met alle dingen die ze graag wilde hebben. Van designer tassen tot vakanties naar Italië. Maar bij jou weet ik zeker dat je het doet om mij en niet om mijn connecties en geld."
"Jij bent de enige die op zo'n moment je eerdere vriendinnen noemt." zegt Sharon met een lach.
Ik had een perfecte speech voorbereid, maar de woorden daarvan lijken op vakantie naar Rusland te zijn gegaan. En ja, toen kwam dit eruit.
"Maar ik hou ondanks dat, ongelofelijk veel van jou!" Van die woorden, wordt mijn hart helemaal warm. Zelfs na de geweldige maanden die we samen hebben doorgebracht, krijg ik er geen genoeg van dat zij deze woorden tegen mij zegt.
"Ik hou meer van jou!"
"Niet mogelijk!" antwoord ze resoluut.

"Ik snap niet hoe ik ooit zonder jullie heb kunnen leven!" zeg ik dan.
"Hoe bedoel je?" vraagt Sharon terwijl ze mij met een frons aankijkt.
"Zonder jou en Jordy. Ik kan mijn leven niet meer zonder jullie indenken. Ik snap niet hoe het ooit goed voelde zonder jullie." Ik voel dat er een brok in mijn keel ontstaat. We staan allebei stil.
"Ik vind het zo erg dat ik er nooit voor jullie was..." Ik voel dat mijn stem breekt.
Sharon strijkt met haar hand over mijn wang. "Maar nu ben je er toch? En hoe had je het eerst kunnen weten?"
"Jullie zijn perfect!" zeg ik terwijl ik mijn hoofd naar de hare buig. Onze familie is perfect. Natuurlijk niet in alle opzichten, ik bedoel welk gezin is dat nou wel? Maar toch, samen zullen we overal doorheen komen.
"Samen!" fluister ik. "Ja, samen!" fluistert Sharon terug terwijl onze vingers verstrengelen. In dat ene woord ligt zo veel betekenis. Zo veel beloftes en zo veel liefde. Samen... In het maanlicht zie ik nog net haar prachtige goudkleurige ogen fonkelen, voordat we onze beloften verzegelen.

~ The End ~