My perfect family

9

Eindelijk! Klaar met school voor vandaag. Zometeen komt Jonathan mij ophalen. Sinds de familiedag zijn we echt heel close geworden. Hij is echt super charmant en aardig. Als ik naar buiten loop zie ik hem al in de verte staan. Om hem heen staan drie meiden. Ik voel een soort raar gevoel in me opkomen. Het is alsof mijn hoofd roept: Stop! Van mij! Dit is echt vet gek raar en nog eens gek. Als hij mij ziet schudt hij zich van de meiden los en komt me tegemoet lopen. Dan geeft hij mij een knuffel. "En hoe was het vandaag op school?" vraagt hij. "Erg saai en meneer Meijer was net zo vervelend als anders. Ik weet niet wat hij heeft maar hij is niet goed snik."
Jonathan moet lachen. Als een echte gentlemen doet hij de deur van de auto voor mij open. Hij is zo lief! "Dank je! En hoe was jouw dag?" Jonathan studeert iets in de beveiliging. Net als Ryan en Jack trouwens. Zo hebben ze elkaar ook ontmoet. "Zwaar! Vandaag moesten we 25 kilometer hardlopen. En je moest binnen een bepaalde tijd terug zijn, dus erg pittig."
"Dat wordt morgen spierpijn!"
"Ben ik ook bang voor. Maar ik ben wel iets gewend hoor!"
Ja dat kan ik zien. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop! Maar zijn lichaam...

Als we bij mijn huis aangekomen zijn stappen we allebei uit. We zijn natuurlijk ook bij zijn huis aangekomen want we buren. "Kom je vanavond nog even langs?" vraagt Jonathan. "Ik kijk nog wel even. Bailey moet vanavond werken, dus dan neem ik Jordy wel mee."
"Geen probleem hoor! Stuur maar even een appje als je eraan komt."
"Oké, super! Tot later!"

Als ik de deur open komt Bailey mij tegemoet lopen. Ze doet de woonkamer deur achter haar dicht. Raar. "Wat is er aan de hand?" vraag ik. "Je moet niet uitfreaken hoor, maar je antwoord op alles zit op dit moment in onze woonkamer?"
"Hoe bedoel je?"
"Wat er in LA is gebeurd. Naja, niet wat, maar met wie! Het is een Amerikaan trouwens."
Ik krijg grote ogen. "En die zit bij ons, op dit moment, in de kamer?!"
"Yep..."
O boy. Ik weet niet wat ik met deze informatie aanmoet. Ik voel mij een beetje duizelig worden dus ik ga op de trap zitten. De vraag, waarop ik al een jaar antwoord wil, zit bij ons in de kamer. "Waarom zit hij bij ons in de kamer?" sis ik. "Hij heeft toch helemaal geen reden om hier te zijn? Hij weet toch niet dat Jordy zijn kind is of wel."
"Nee, ik heb niet iets over hem gezegd. Volgens mij denkt hij dat het een oppaskind is ofzo. Maar kom je mee naar binnen? Hij heeft mij ook nog niet zo veel verteld en we kunnen niet de hele dag op de trap blijven zitten."
Dan loop ik samen met Bailey de kamer in.

Een jongen die eerst bij het raam stond loopt langzaam naar ons toe. Is dit de vader van Jordy? Vraag ik me bij mijzelf af. Mijn dag heeft een erg onverwachte wending genomen. Bailey had me ook wel kunnen waarschuwen. Maar misschien was ik dan wel gelijk naar Rusland gevlucht. Waarom Rusland? Geen idee, lijkt me wel cool om daar een keer geen te gaan. Je hoort namelijk nooit iemand zeggen: Deze vakantie ga ik naar Rusland op vakantie. Naja, ik ieder geval niet.
Maar weer terug naar het onderwerp wat ondertussen voor mijn neus staat.
"Ik ben Sharon." zeg ik dan maar heel dom.
"Ik ben Vince, leuk om je te ontmoeten!" Zijn stem is verrassend vol. Hij heeft blond/bruin haar en groene ogen. Wacht groen? Voordat ik tijd krijg om er verder over na te denken begint Vince al te praten. "Je hebt vast heel erg veel vragen." Ik knik. We lopen weer terug naar de bank en gaan zitten. Onderweg kom ik langs de box. Ik zie Jordy met zijn beentjes trappelen en hij lacht naar mij als hij mij ziet. Hij is zo'n schatje!

En toen zaten we op de bank. Het was een beetje ongemakkelijk stil. Volgens mij wisten we allebei niet echt hoe wel moesten beginnen. Zou deze jongen echt die jongen zijn die ik in LA heb ontmoet? Ik kan het me niet echt voorstellen. Vat het niet verkeerd op, want hij is erg knap maar toch voelt het vreemd.
"Is hij jouw zoon?" vraagt Vince aan Bailey terwijl hij naar Jordy wijs.
Shit, hoe gaan we dit uitleggen? Gewoon zeggen: Gefeliciteerd met je zoon? In mijn ooghoek zie ik Bailey naar mij kijken.
"Nee, hij is mijn zoon." zeg ik dan. "En ik denk dat jij zijn vader bent..."
"Sorry, wat?! Waarom zou ik zijn vader zijn?" zegt Vince verbaast. "Ben jij niet de jongen die ik heb ontmoet in LA?"
"Nee, wij hebben elkaar nog nooit ontmoet voor vandaag. Maar waarom zou die baby van mij zijn?"
"Ik kan mij namelijk niets meer herinneren van de laatste avond in LA en twee maanden later kwam ik er achter dat ik zwanger was."
"Je kan je er niets van herinneren van wat er is gebeurd en met wie?!" Vince trekt een beetje wit weg.
"Maar waarom ben je hier dan als je niet diegene bent?" vraag ik dan.
Ik zie heb even twijfelen over zijn antwoord. "Ik ben hier omdat ik, denk ik althans, weet wie de vader is."
"Maar je wist helemaal niet dat ik een baby had voordat je hier naar toe kwam, dus waarom en hoe ben je hier dan?" Wacht zei hij nou dat hij weet wie de vader is?!
"De echte reden dat ik hier ben, is omdat ik voor Alex zijn werk iets uit moest zoeken en toen kwam ik ergens achter. Het volgende kan misschien wel een shock zijn, maar ik kwam er toen achter dan hij getrouwd was. Maar hij kon er zich helemaal niets van herinneren." Hij blijft even stil. Daarna zegt hij: "En toen kwam ik er achter dat hij met jou is getrouwd. Op 9 augustus."
Ik voel me helemaal slap worden. Dit is te gek van woorden. Hij liegt!
"Ik geloof je niet! Ik zou me echt wel herinneren als ik was getrouwd!"
Hij pakt iets uit zijn zak en legt het voor mij neer. Dan lees ik:

Op donderdagavond 9 augustus, zijn in het huwelijk getreden, Alexander Levi ///////// en Sarah Josephine Smith. Ze hebben elkaar het jawoord gegeven te Los Angeles in Californië in de USA.

Mijn handtekening staat er onder. Om een of ander reden is zijn achternaam weggeblurd. Ik geef er verder geen aandacht aan, want dit is nogal een shock! Holy sh*t. Ik heb er niet heel veel verstand van, maar dit ziet er echt uit. Ik kijk naar Bailey en zie haar bevestigend knikken. Ik ben getrouwd...

Dan hoor ik de voordeur open gaan. Wie is dat nou weer! Heb ik misschien ook mijn handtekening ergens onder gezet waar op staat dat ik voortaan iemand anders slaaf ben ofzo. Als ik Rubens 'blije' gezicht de kamer in zie lopen begin ik erg pissig te worden. "Wat nou weer!"
"Mag ik mijn vriendin niet komen opzoeken?" Oké, ik moet zeggen, dat klinkt redelijk. Hij loopt naar Bailey toe en geeft haar een zoen. Als ik naar Vince zijn gezicht kijk zie ik even een vlaag van teleurstelling over zijn gezicht gaan, maar die is even snel weg, als hij er kwam.

Dan schiet me opeens een persoon te binnen. Jonathan. Ik weet nu wel dat er niet iets tussen ons kan gaan gebeuren. Hoe ga ik hem dit ooit uitleggen?