My perfect family

27

Ineens hoor ik een gil.

Verschrikt maak ik me van Alex los. Ik kijk naar de kant waar ik het geluid vandaan hoorde komen. Dan kijk ik recht in het gezicht van degene die ik het laatst verwacht had.
"Bailey?!" roep ik verbaast uit.
Bailey wijst met grote ogen eerst naar Alex en dan weer naar mij. "Ju... jull... jullie!"
Dan vallen we elkaar in de armen. "O, ik heb je zo gemist!" "Ik jouw ook!" mompelt Bailey in mijn haar. "Hoelang is dit al aan de gang?" vraagt ze nadat we zijn uit geknuffeld.
"Sinds maandag..." zeg ik naar de grond kijkend.
"SINDS MAANDAG? DAT IS AL SUPER LANG! En je hebt dat helemaal niet verteld!"
"Sorry, maar nu weet je het!" zeg ik met een hopend gezicht.
"Ja inderdaad, ik heb het zelfs gezien!"
Ik voel mijn wangen een beetje warm worden. Dan herinner ik mij Alex weer. "Dankje, dit is de geweldigste verrassing ooit!"
Hij werpt mij een warme glimlach toe als antwoord.

"Oké guys, food's here!" Met in zijn armen twee volle tassen komt Vince binnen.
"Super! Laten we gaan eten!" zegt Alex.
We lopen naar de eetkamer. "Zal ik Jordy halen?" vraagt Alex. "Ja is goed, dan dekken wij alvast de tafel."
Even later komen Jordy en Alex de eetkamer binnen. Ik zie dat Jordy een pluk haar van Alex in zijn handjes heeft. Ik moet glimlachen als ik zie hoe Alex probeert om zijn haar weer te bevrijden. Ik schuif alvast de kinderstoel aan.

ººº

Het is bijna half 3 en we moeten al over een uur weg! Het is ongeveer een uur rijden naar de plek waar de awardshow wordt gehouden. Officieel begint het pas om 7 uur, maar daarvoor is er nog een soort korte bijeenkomst voordat de inloop om half 7 begint. Ik ben zo zenuwachtig om samen met Alex over de rode loper te moeten! Al die mensen die mij aanstaren. O sh*t en wat denk je van de foto's! Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht.
"Wow, je ziet er fenomenaal uit!" Ik draai mij om en zie tot mijn verrassing Alex tegen de deurpost aan leunen. Mijn mond valt open als ik hem zie. Hij ziet er uit om op te eten. Een lichtgrijs pak en een vlinderstrik die dezelfde kleur heeft als mijn jurk, Navy blauw. Hij lijkt op dit moment 100x knapper dan dat hij normaal al is. Hoe kan het dat ik uit alle personen op de hele aarde, met hem getrouwd ben! "Volgens mij kwijl je bijna!" zegt Alex lachend. Geschrokken ga ik met mijn hand naar mijn mond. "Ik maakte maar een grapje." Alex maakt zich los van de deurpost en komt naar mij toe lopen. Opeens heb ik het gevoel dat ik op 20 cm hoge hakken sta, in plaats van 8 cm. Alex is echt minstens 1,85 en ik ben 1,70 dus die 8 cm heb ik echt nodig! Maar het lijkt wel of mijn benen week worden. "Je bent echt prachtig! Ook al had je van mij niet die make-up op gehoeven." zegt Alex terwijl hij zijn vingers met de mijne verstrengeld. "Ik heb nog iets voor je." Hij graaft met zijn hand in zijn binnenzak en haalt er een prachtige ketting uit. "Ik zag deze voorbij komen en ik kon hem niet laten liggen. Ik dacht dat hij vast geweldig bij jouw ogen zou staan." Mijn ogen worden groot, de ketting is prachtig. Het snoer is van rose goud en in onderaan de ketting zitten 3 prachtige goudkleurige kristallen. Ik heb nog nooit zoiets eerder gezien.
"Alex... dat had je echt niet moeten doen!" "Je bent het honderd procent waard! Draai je eens om." Ik voel hoe hij mijn haar naar achter doet en de ketting om mijn hals doet. Het staat prachtig. Ik draai mij om en sla mijn armen om zijn nek heen. Gelijk trekt hij mij tegen zich aan en kijkt mij die in de ogen. Ik verdrink bijna in zijn felblauwe ogen. Ik leg mijn ene hand om zijn gezicht. "Ik haat mijn ogen." zegt Alex die mijn gedachten lijkt te raden. Ontzet kijk ik hem aan. "Waarom, ik vind ze helemaal te gek! Net als de rest van jouw. Het lijkt wel of je helemaal perfect bent." Ik geef hem een zacht kusje op zijn neus. Alex moet glimlachen. "Deze hakken van jouw bevallen mij wel eigenlijk." Alex smoort de glimlach die op mijn lippen verschijnt door ze te kussen. Hij bijt zachtjes op mijn lip. Net op het moment dat we onze kus een stap willen verdiepen roept Bailey: "Let op haar make-up!" "Kan je volgende keer niet even kloppen!" zeg ik met en kreun. "Doe volgende keer de deur dicht, want dit beeld krijg ik de komende uur niet van mijn netvlies ieuw! Maar komen jullie, want jullie moeten al bijna weg!" Verbaast kijk ik naar de tijd. Het is al kwart over 3!? Hoelang hebben we hier al wel niet gestaan! "Kom, je hoeft nergens bang voor te zijn. Laten we Jordy even een kusje geven en dan naar de auto gaan."
"Gaan we met de Tesla?" vraag ik enthousiast. Verwonderd kijkt Alex mij aan. "Nee, we gaan met de limousine." Met de wat nou?!

ººº

We zitten in de limousine. "Het komt echt helemaal goed hoor!" zegt Alex tegen mij.
"Misschien vind iedereen het wel afschuwelijk dat ik er ben!"
"Hoe kan iemand jouw nou afschuwelijk vinden! En als je iets niet prettig vind, dan loos ik je er gewoon doorheen." Ik leun met mijn hoofd naar achteren, maar het ligt niet zo lekker door al de speldjes die in mijn haar zitten. Aan de voorkant heeft de kapster mijn haar naar achteren gedaan en het daar op een ingewikkelde manier vast gezet. Achter heb ik dus soort van los haar en die heeft ze gekruld. O ja, en verder zit er minimaal een hele bus haarlak in! Ineens stopt de limousine. "Zijn we er al?" vraag ik met een verschrikte stem. De deur wordt opengedaan. Nadat Alex is uitgestapt pakt mij mijn hand en helpt hij mij om uit de limousine te stappen. Als ik ben uitgestapt kijk ik mijn ogen uit. Overal zie ik limousines staan. Dan vallen mijn ogen op iemand rechts voor ons. "Is dat..." Alex knikt. "Zal ik je voorstellen?" Gelijk schud ik met mijn hoofd. Alex schiet in de lach. "Kom we gaan even wat drinken!" Hij pakt mijn hand en samen lopen we naar binnen.

ººº

"Alex!" "Alex hier!" "Alex, wie heb je bij je?"
"Gewoon blijven glimlachen." zegt Alex zacht met zijn mond in een glimlach, gericht aan al de mensen voor ons. De een na de andere flits verblind mij terwijl ik dicht bij Alex blijf. Had ik nou thuis nog maar even mijn 'rode loper glimlach' geoefend! "We zijn er bijna!" fluistert Alex zonder zijn mond te bewegen.
"Je deed het geweldig! Zo erg was het niet of wel" "Nee hoor, was best aardig." antwoord ik. Oké, dat laatste is een leugen, maar Alex lijkt het wel naar zijn zin te hebben.
'Hey Bruce! Goed om je weer te zien man!" "Alex! Dat is lang geleden zeg! Hey, ik ben Bruce!" zegt Bruce terwijl hij mij een hand geeft. "Sharon, aangenaam!" Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat hij Alex nog een knipoog geeft voordat hij weer verder loopt.

Na een tijdje ben ik het aantal bekende mensen die ik een hand heb gegeven al vergeten! Ik moet toegeven, het is best gezellig. "Zullen we naar onze plek gaan?" vraagt Alex. "Is goed."

ººº

De show is nu ongeveer drie kwartier bezig. Het is nu kwart voor acht en het duurt tot ongeveer 9 uur. "Voor het award dat nu wordt gepresenteerd ben ik genomineerd!" zegt Alex enthousiast.
Waarschijnlijk het award voor 'meest begerenswaardigste vrijgezel van Hollywood', dat zou mij in ieder geval niet verbazen!
Ineens zie ik dat Alex zijn gezicht vertrekt. "Wat is er?" vraag ik.
"De persoon die dit award gaat geven mag mij echt niet! Hij haat mij zacht gezegd... Hij is ook degene die de rol kreeg van de serie waarin ik eigenlijk zou gaan spelen. Dit wordt sowieso een nachtmerrie!"
"De nominaties voor 'Beste Acteur in het genre thriller zijn..." begint de presentator. Daarna volgen een paar namen. Een paar ken ik, maar niet allemaal. "En ten slotte Alex Falcon." Ik ga op het randje van mijn stoel zitten. Ik zie dat er een camera op ons wordt gericht.
"En de winnaar is..." hij trekt een blaadje uit de envelop, "Alex Falcon." Ik hoor gewoon een toon van minachting in zijn stem. Ik mag hem gelijk niet meer! Blij kijk ik Alex aan. "Gefeliciteerd!" wens ik hem. "Dankje! Tot zo!" Alex staat op en loopt naar voren.

"Bedankt voor deze geweldige prijs!" begint Alex. Wat hij nog meer allemaal zegt gaat mij in een waas voorbij. Hij heeft gewoon gewonnen!
"Nogmaals bedankt!" Alex steekt zijn Award in de lucht en maakt de beweging om weg te lopen.
"Ja gefeliciteerd Alex!" zegt de presentator dan. Alex blijft staan. O nee, denk ik bij mijzelf. Hopelijk komt er niets ergs...
"Je hebt dit vast te danken aan het feit dat je je vrouwenverslinder-tijd achter je hebt gelaten! Je bent tenslotte zelfs nu getrouwd!" Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Ook onder het publiek is hoorbaar en zichtbaar verwarring. Vanaf het podium vinden Alex zijn ogen die van mij.