My perfect family

30

"Zijn we er bijna?" vraagt Sharon aan mij. We zijn onderweg naar een werkelijk adembenemend mooie plek. Vince en ik stuitte er een keer per ongelijk op en sindsdien zijn we er eigenlijk een beetje verliefd op.
"Ja bijna" zeg ik. Ik duw een aantal hangbladeren opzij en maak zo een doorgang voor Sharon. Ze kijkt mij vragend aan.
"Na jouw" zeg ik terwijl ik het ook met mijn handen gebaar.
Nadat ze er door heen is, loop ik haar achterna. Ineens staat ze stil waardoor ik tegen haar aanbots. Ze lijkt het niet eens te merken wat ze staart gehypnotiseerd voor zich uit.
"Wow!" zegt ze alleen.
"Ik dacht al dat je het mooi zou vinden!" zeg ik tegen haar. Ik sla mijn armen om haar heen.
Sharon leunt tegen mij aan.
"Mooi?! Het is prachtig! Wow, wat zijn dat voor bloemen?" Sharon maakt zich los uit mijn armen en loopt naar de bloemen toe.
"Rozenschelpen."
Ze kijkt mij verbaast aan. "Meen je dat?"
Ik grinnik. "Ik heb werkelijk geen idee. Hij lijkt wel een beetje op een schelp en een roos, dus vandaar."
Ze rolt met haar ogen. "Ze zijn werkelijk prachtig!"

We staan in een soort tuin, alhoewel de naam tuin deze plek niet echt goed doet. Het lijkt wel een soort paradijs. Voor ons is een klein meertje en aan de overkant een waterval. Overal om ons heen zijn prachtige bloemen en het ruikt hier gewoon naar rust. Doordat we aan alle kanten zijn omringt door bladeren, heb je echt het gevoel of je helemaal bent afgesloten van de drukke wereld.
"Als je het nu mooi vind, moet je het eens 's nachts ziet! Omdat het niet heel dichtbij een drukke weg is en ook geen drukke woonwijk, kan je 's nachts super goed de sterren zien!"
"Wow!" Sharon loopt naar het water en knielt ervoor neer. "Het is nog best warm!" zegt ze verbaasd.
"Heb je zin om te gaan zwemmen?" vraag ik. Ze lijkt zo ontspannen en zelfs vanaf hier zie ik haar ogen schitteren.
"Ik heb geen zwemkleding bij..."
"Dus?" antwoord ik met een grijns.
Weer rolt ze met haar ogen. Even denk ik dat ze het niet gaat doen, maar dan pakt ze de zoom van haar jurk en trekt ze hem uit. Daarna springt ze in het water.
Verbouwereerd blijf ik staan en kijk ik haar na.
"Kom je nog?" vraagt Sharon lachend.
Met een grijns begin ik mijn shirt uit te trekken.

ººº

We zitten op een picknickkleed wat we van huis hadden meegenomen. Bailey had wat hapjes voor ons klaargemaakt en die zijn we nu aan het eten.
Ik ga met mijn hand door Sharons haar, het is nog een beetje nat van het water. Ze glimlacht naar mij. Wat is ze toch geweldig!
"Heb je nog met, Jonathan heet hij toch, gepraat?" vraag ik zo ongeïnteresseerd mogelijk. Volgens mij mislukte dat ongeïnteresseerde deel alleen.
"Hij appte mij vanochtend, maar ik heb nog niet gereageerd."
Dat geeft mij een veel te goed gevoel.
"Ik denk dat hij dat van gisteren heeft gezien," gaat Sharon verder.

"Gaat dat altijd zo met jouw?" vraagt ze dan. Ik word even uit het veld geslagen. "Wat bedoel je?"
"Ik bedoel met de paparazzi en zo..."
Gelijk moet ik weer aan haar denken. Olivia. Ineens voel ik een hand die op mijn hand wordt gelegd. Ik schrik op. "Gaat het? Sorry, ik wilde je niet aanvallen..." vraagt Sharon.
"Nee, maakt niet uit. Het is niet jouw schuld. Ik werd even aan iets, eigenlijk iemand, uit mijn verleden." Ik neem een diepe hap lucht en begin met nog een stukje van mijn hart voor haar openleggen. "Toen ik ongeveer 18 was, leerde ik een meisje kennen. Ze was nog maar 16 jaar op dat moment, maar we konden het super goed met elkaar vinden. Rond die tijd had ik net mijn eerste echt succesvolle film achter de rug en Olivia hielp mij daar erg mee. Ik had best wel moeite met al de aandacht die ik van iedereen kreeg. Ik dacht dat ze met mij omging om mij als persoon, maar ik betrapte haar een paar maanden later ineens met een collega van mij. Later bleek dat de pers al gewoon foto's van hun samen had, maar hij hun had betaald om het niet te publiceren. Later lekten de foto's als nog uit en was het kwaad geschied." Ik kijk weer naar Sharon. Ze kijkt mij medelevend aan. "Wat erg! Je weet dat ik dat nooit zal doen hè?"
Ik glimlach naar haar. "En ik zal het nooit doen tegenover jou! Ik weet dat ik verkeerd bezig was vroeger, maar nu is dat anders."
"Dat weet ik!" Ze geeft mij een kneepje in mijn hand.
Dan lijkt ze iets te fluisteren, maar ik weet niet helemaal of ik het wel goed hoorde. Het leek iets op 'meneertje begerenswaardigste vrijgezelle man van Hollywood', maar dat zal ik wel verkeerd hebben gehoord. Sharon kijkt mij schuldbewust aan. "Is er iets?" vraag ik.
Het lijkt of ze erg haar best moet doen om een lach tegen te houden, maar ze schudt van nee.

"Wil jij het laatste soesje?" vraagt Sharon.
"Jij mag hem wel hoor!"
"Nee, ik zit echt bomvol!"
"Oké, dan lust ik hem wel."
"Mond open" commandeert ze. Verbaast luister ik. Als ze met het soesje richting mijn mond komt heb ik pas door wat ze aan het doen is.
Alleen bijt ik iets te vroeg, waardoor de slagroom die in het soesje zit, er helemaal eruit spuit, over mijn kin en borst heen. Sharon schiet in de lach. Ze geeft mij een servetje. Terwijl ik alles schoonmaak, zie ik dat er een frons is ontstaan op haar gezicht.
Ze houdt haar hoofd schuin en kijkt mij aan. "Meende je wat je gisteravond zei?"
Ik moet even nadenken voordat ik weet waarover ze het heeft. "Ja, voor honderd procent!" Er lijkt een pak van haar hart af te glijden. "Ik ook" fluistert ze. Ik buig me voorover en geef haar een kus. Als ik mij weer terug wil trekken, slaat Sharon haar armen om mijn nek, waardoor ik soort van naar voren val. Hierdoor valt Sharon ook naar achter en liggen we aan het einde dus op elkaar, op het picknickkleed, op het gras. "Lekker bezig!" lach ik. "Wie, jij of ik?" lacht ook Sharon. "O, oeps, volgens mij hebben we een soesje geplet!"
Verbaast kijk ik haar aan. Ik steun op mijn armen, zodat Sharon ook wat omhoog kan komen. Op de plek waar ze net lag, ligt nu een zielig plat soesje. "Oeps!" giechelt Sharon en ze kijk mij weer aan.
"Waar waren we?"
Sharon kijkt me met een glinstering in haar ogen aan.
"Ik hou van je!" fluister ik.
"Ik ook van jou!"
En toen werd het soesje nog een keer geplet.