My perfect family

28

Nee, nee, nee! Mijn ogen vinden die van Sharon. Ze zit relatief ver van mij vandaan, maar toch zie ik de schok over haar gezicht glijden. Dit was juist wat ik altijd had willen ontwijken!
"Bedankt voor je toevoegende woorden" is alles wat ik zeg. Ik kan het niet helpen om er een donkere ondertoon in te laten klinken. Ik zie en hoor mensen verbaast met elkaar fluisteren terwijl ik terugloop naar mijn plek.
Normaal ben ik wel gewend dat mensen mijn aanstaren, maar op dit moment word ik er heel erg zenuwachtig van. Meestal vind ik het ook niet zo erg, maar nu zou ik alles geven om ergens anders te zijn en niet tussen al de onderzoekende en vragende blikken door te lopen.
Ik ga naast Sharon zitten. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen of zeggen. Dan voel ik ineens een hand die zich met de mijne verstrengeld. Verbaast kijk ik op. Ik kijk Sharon aan. Ze geeft een kneepje in mijn hand en glimlacht. Ik word helemaal warm vanbinnen.
"Je speech was geweldig!" fluistert ze in mijn oor. Ik voel dat mijn gezicht in een glimlach uitbreekt.
"Jij bent geweldig! Sorry..." begin ik. "Stop, jij kan hier niets aan doen! Wij gaan hier samen doorheen komen. Maar misschien moeten we zo meteen niet naar de afterparty gaan."
Nu grinnik ik hardop. "Goed plan, wij gaan het gewoon gezellig maken op een andere plek." Er kruipt een blosje op uit haar nek. Mijn grijns wordt alleen maar groter. Ik hou ervan als ze bloost. Ik hou van haar in het algemeen. Wait, what? Ja, besef ik bij mijzelf. Ik denk dat ik echt stapel op haar ben. Ik moet alleen het juiste moment vinden om dat tegen haar te vertellen. Hier, tijdens een van de grootste Awardshows ooit, lijkt mij niet het perfecte tijdstip en plek.

ººº

De rest van de avond verloopt zonder nog verdere verrassingen. "Het is nu gewoon om nog even een aantal mensen te feliciteren op de plek waar we net waren." zeg ik tegen Sharon terwijl we naar de uitgang lopen. "Moeten we zeker eerst door de horde fotografen?" vraagt Sharon met een vies gezicht. "Ja, ik ben bang van wel. Maar wij gaan dat helemaal smashen!" "Smashen?" Sharon schiet in de lach. "Hoe wil je dat doen?" Ik trek een wenkbrauw naar haar op, "Volg mijn voorbeeld." ik kijk haar geheimzinnig aan en steek mijn hand naar haar uit. Verbouwereerd pakt ze hem beet. Ik heb geen idee waarom, maar om de een of andere manier kan ik het niet laten om te glimlachen. "Ready?" "Never..." antwoordt Sharon. "Let's go!"

ººº

We zitten weer in de limousine op weg naar huis. "Gaan ze nu mijn hele leven uitpluizen?" vraagt Sharon. Ze kijkt me een beetje gestrest aan.
"Een klein beetje misschien." lieg ik.
"Ik wilde je er eerder niet echt naar vragen, maar je ouders..." begin ik, maar Sharon onderbreekt mij.
"Die heb ik niet meer." Ze stopt even met praten en lijkt helemaal in gedachten te zijn verzonken. "Ik heb er nog nooit met iemand over gepraat, behalve met Bailey dan."
"Je hoeft het niet te vertellen hoor, als je het liever niet wil." zeg ik als ik zie hoeveel moeite ze ermee lijkt te hebben.
"Nee, ik wil het." Ze ademt diep in. "Mijn moeder is nooit echt mijn moeder geweest. Toen ik ongeveer vijf jaar was, keek ik er niet eens meer op als ze er niet was. Ze was heel erg vaak ineens weg. Ze moest dan even alleen zijn, ik heb geen idee. Mijn vader probeerde ons zo goed mogelijk alleen op te voeden, maar ik kon merken dat hij er natuurlijk onder leidde. Soms bleef ze zelfs meerdere dagen weg en dan zat ze ineens na een aantal dagen weer aan tafel. Het leek een tijdje goed te gaan, maar elke keer ging het weer verkeerd. Toen ik tien jaar was en Bailey dertien, was ze weer ineens weg. Maar toen kwam ze niet meer terug, zoals ze normaal wel deed. Mijn vader zei toen op een avond dat hij haar ging zoeken. Ze zijn nooit meer thuis gekomen..." Sharons stem breekt en ik zie dat er een traan over haar wang loopt.
Ik sta op en ga naast haar zitten. Ik neem haar in mijn armen. Langzaam wieg ik met haar heen en weer, ondertussen rust ik met mijn hoofd op de hare.
Dan gaat ze weer verder. "Een week later kregen we het bericht dat zijn auto langs de weg was gevonden."
"Wat erg!" zeg ik terwijl ik haar een kusje op haar hoofd druk. "Ik had geen idee."
"Ik praat er ook nooit met iemand over. Zelfs Lilly en Ryan weten niet het hele verhaal."
"Wie is Ryan?" vraag ik. Sharon glimlacht. "Je hoeft nergens bang voor te zijn, hij en Lilly zijn mijn beste vrienden. Zij waren er altijd voor mij." Zo iemand was Vince voor mij. Hij was er altijd, in alle moeilijke tijden. "Een beetje zoals Vince voor jouw is." zegt Sharon alsof ze mijn gedachten kan lezen. "En nu heb je nog een hopeloos geval erbij." "Wie?" vraagt ze.
"Ik!" "Nee, jij bent geen hopeloos geval." Ik trek mijn wenkbrauw naar haar op. "What about tonight?" "We komen er wel doorheen! Samen!" Mijn hart wordt helemaal warm. "Ja samen!" zeg ik voordat onze lippen elkaar vinden.

ººº

Terwijl Sharon even haar jurk wat fatsoeneert, stap ik alvast uit. Ik zie dat het licht binnen al uit is. Ik help Sharon met uitstappen en samen lopen we naar de voordeur.
"Zouden Vince en Bailey al slapen?" vraagt Sharon.
"Geen idee, het is al best laat, dus het zou mij niets verbazen."
"Waar slaapt iedereen eigenlijk?"
"Ik hoop dat Vince vanmiddag nog een matras heeft gehaald, want ik heb geen zin om nog een nacht op de bank te slapen en Bailey slaapt bij jouw op de kamer. Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om weer een beetje bij te kletsen."
"Ehmm, zou jij mij alsjeblieft kunnen helpen met mijn jurk uittrekken? Alleen als Bailey al slaapt natuurlijk." Ik glimlach naar haar al betwijfel ik of ze dat wel ziet in het donker. "Ja natuurlijk. Ik loop wel gelijk even met je mee."
Sharon duwt de deur naar haar kamer open. Verbaast blijft ze ineens stil staan, waardoor ik tegen haar aanbots. "Sorry!" verontschuldig ik me.
"Je zei toch dat Bailey bij mij zou slapen?" "Ja?" Ik kijk over haar heen de kamer in en zie wat ze bedoelt. Er is niemand. Wacht, het zou toch niet... Nee, dat kan niet toch? Sharon lijkt ook te denken wat ik denk, want ze krijgt een immens grote grijns op haar gezicht. Achter elkaar sluipen we naar mijn slaapkamer. Zo langzaam mogelijk duw ik de deur open en gluren we naar binnen. Van de deur naar het bed liggen verschillende kledingstukken. Ik voel dat dat Sharon langzaam begint te lachen. Snel doe ik de deur weer dicht.
"Wow, dat is onverwacht!" fluister in. "Nou, niet helemaal." zegt Sharon giechelend. Verbaast kijk in haar aan. Ik had dit echt niet zien aankomen. Nou dat wordt weer een lastig nachtje op de bank.
Nog een beetje beduusd lopen we terug naar Sharon haar kamer.

Terwijl ik haar help om uit haar jurk te komen probeer ik niet naar de huid te kijken die tevoorschijn komt.
"Ik ga even douchen." zeg ik tegen haar. Ik hoor zelf ook hoe schor mijn stem klinkt. Gelukkig is er bij de sportkamer ook een douche zodat ik niet naar mijn badkamer die aan mijn slaapkamer zit hoef. Ik kan het nog steeds nauwelijks bevatten. Vince en Bailey?! Wie had dat aan zien komen!