Chapter 67: Dinner

9.1K 206 28
                                    

Chapter 67: Dinner

Nasa loob pa lamang ako ng pababang elevator ay para gusto ko ng umurong. Ano kaya kung bumalik na ako sa taas at sasabihin ko kay Kley na may sakit ako. Pero sa totoo lang ay parang magkakasakit talaga ako. Para akong nahihilo at nagpapawis ng malamig. Umiikot din ang sikmura ko at pakiramdam ko ay maduduwal ako anumang oras. Mabuti na lang at hindi ako kumain ng kahit ano kaninang hapon at walang laman ang tiyan ko kung hindi tubig.

I was torn between backing out and pushing through the dinner when the elevator opened. I was already in the ground floor. I guess I would push through the dinner.

Humingan muna ako ng malalim bago lumabas ng elevator.

Then my eyes automatically scanned the lobby looking for Kley. Matapos ay ilang sandali ay nakita ko siya. Je was standing few meters way from me. Pansamantala kong nakalimutan lahat ng kaba ko ng mapagmasdan ko siyang maigi.

He was not in his usual boyish and laid back self He wasn't wearing hos usual plain t-shirt and denim pants. He was rather formal tonight with his grey long sleeve shirt with some black details in the inside of the collar and cuffs and a black but still demin pants. I didn't know that Kley could pull off this kinds of clothes and I never thought that he would actually look amazing in it. Boy, he's gorgeous.

He looked liked he just stepped out from a fashion magazine. Kung dati ang kaagaw agaw na siya ng pansin kahit naka simpleng t shirt siya, mas lalo na siguro ngayon.

Nagsimula na akong maglakad papunta sa kanya. Hindi niya ako nakita dahil abala siya sa kanyang cellphone.

Bawat hakbang ko palapit sa kanya ay lalo siyang gumagwapo. Ghad! Was that even possible?

Ilang hakbang nalang ang layo ko sa kanya ng mag-angat siya ng tingin. I stopped on my tracks the moment our eyes met. I even felt unsure, lalo na nang maglakbay ang kanyang mata mula ulo hanggang paa ko. Do I look good?

Unti- unti na akong nilalamon ng insecurities ko pero lahat ng iyon ay nawala nang makita ko ang paghanga sa mata niya.

Hindi ko na napigilang mapangiti lalo na nang humakbang siya papalapit sa akin. I was holding breath the whole time, waiting in anticipation.

Nang tuluyan siyang makalapit sa akin ay hindi siya agad nagsalita. He just stood in front of me for a moment. I did the same.

Hindi ko alam kung gaano katagal naming tinitigan ang isa't-isat hanggang dinala niya ang mga kamay niya sa magkabila kong pisngi. He kissed my forehead tenderly.

"You're stunning, babe." He said and my heart swelled with happiness.

I knew that I should have said 'thank you' or 'you look good, as well' pero walang salitang lumabas sa bibig ko.

I was overwhelmed.

Kung iisipin ay wala nang hindi ordinaryo sa sandaling ito. But I know the reason why I was overwhelmed. Yes, nothing's out of the ordinary but this is special. This moment. Every moment... every second that I spend with Kley is special.

Tila hindi pa sapat ang paghalik sa noo ni Kley dahil walang salitang inilapit sa akin ni Kley ang mukha niya. This time his lips landed on my lips. He kisses me softly.

I know I once told him that I'm not a fan of PDA. Hindi lang kami ang tao sa lobby ngayon pero wala akong pakialam. Hindi ko inalintana na baka may nanonood sa amin. I didn't push him away. Matapos ang ilang sandali ay kusang lumayo si Kley.

"I think we should go now," he said in a low voice.

Wala naman sa loob na napatango ako. He put his hand around my waist and guided me outside and to his car.

Dyosa in DisguiseTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon