Dyosa in Disguise

Chapter 52: Take It Slow

Chapter 52: Take It Slow

Nagising ako na namamalat ang lalamunan ko. Pakiramdam ko ay uhaw na uhaw ako at parang gusto kong uminom ng malamig na tubig.

I slowly opened my eyes and saw nothing. Madilim. I blinked a couple of times until my eyes adjusted to the darkness. Nang kahit papaano ay may naaaninag na ako dahil sa kaunti at malamyos na liwanag na naggangaling sa labas at tumatagos sa saliming bintana ay inikot ko ang mata ko sa paligid.

My brows furrowed because I could feel that something was off. It rook me a while before I realized that I was not in my room. In spite of the darkness, I noticed that the place was not familiar. Even the feel of the bed where I was lying was different. It's warmer and softer than my own bed.

Bigla akong nakaramdam ng takot kaya tinangka ko na bumangon pero hindi ako nagtagumpay. Nanatili akong nakahiga dahil may brasong nakahapit sa bewang ko.

Panic and fear rose. I tried to remove the arm that was pinning me on the bed but to no avail. Lalo lang humigpit ang pagkakayapos ng braso sa akin. akong natakot nang humigpit pa lalo ang pagkakahapit sa akin.

I was about to trash and scream for help when I heard someone spoke. Wala iba kung hindi ang may-ari na braso at katabi ko sa kama.

"What's wrong baby?" He asked.

Agad kong nakilala ang boses. Kumalma ako. Ang takot ko kanina ay biglang nawala.

"Kley," mahina kong saad.

Oo nga pala. Ngayon ay naaalala ko na kung nasaan ako at kung bakit ako nandito.

Kley brought me here, to his condo. I gave him a chance to speak to me but there was a condition. Kapag hindi ko tinanggap ang mga sasabihin niya ay tuluyan na niya akong lalayuan.

Bago pa man siya magsalita, magpaliwanag at makiusap ay buo na ang desisyon ko na hindi-hindi ko na siya tatanggapin.

Ang akala ko ay wala nang makakapagpabago sa isip ko pero Mali pala ako.

Unti-unti nalusaw ang desisyon ko nang magsimula siya magsalita. Nadinig ko sa boses niya, nakita ko sa mga mata niya na totoo lahat ng sinasabi niya. Naramdaman ko na mahal niya ako. Mahal talaga ako ni Kley.

Forgive and but never forget, that's what he said.

Huwag ko daw kalimutan ang pagkakamali niya dahil babawi siya. Siya mismo daw mismo ang papawi sa sakit na ibinigay niya sa akin. Mamahalin daw niya ako at aalagaan kung bibigyan ko siya ng pagkakataon, kung patatawarin ko siya.

Bibigyan ko ba siya ng pagkakataon? Patatawarin ko ba siya?

Oo.

Oo, bibigyan ko siya ng pagkakataon. Oo, napatawad ko na siya. I'm that easy.

Bukod sa naramdaman ko na mahal talaga niya ako, mahal ko pa rin siya. Mahal na mahal. The love like ours deserve a second chance. It's worth another fight.

At ang paghihiganti na binalak ko? Kakalimutan ko na. The thought was really appealing at first. But then, weeks passed and I've done nothing. Siguro dahil hindi ko rin kaya na manakit ng iba. Oo, nasaktan ako pero hindi ibig sabihin na magiging masama na ako.

"Baby?" Tulog ka na ulit?" Maya-maya ay tanong niya. Hindi ko kasi nagawang sagutin ang tanong niya.

"I'm awake," I answered.

Bahagya akong lumayo sa kanya at tinangka ko ulit na alisin ang kanyang braso sa aking bewang.

He did let me go but before that, he kissed my temple and nuzzled my hair first.