Dyosa in Disguise

Chapter 87

Natigalgal agad ako nan marinig ko ang huling sinabi ni Kley. Gusto ko sanang isipin na nagkamali lang ako pero malinaw na malinaw na sinabi niya na babalik na siya ng Maynila.

Why?

Why now?

Bakit ngayon pa na gumuho na lahat ng bakod na ipinalibot ko sa puso ko? Bakit ngayon pa na handa ko ma siya patawarin? Bakit ngayon pa na handa na akong sumubok at sumugal ulit?

His timing sucks. Really.

I tried to swallowed the huge lump in my throat. Pati ang luhang gistong mamuo sa mata ko ay pilit ko pinigilan. Shit. I think I'm over reacting but I really wanted to cry. Bakit kasi niya ulit ako iiwan?
Pero kajit anong pilit ko na itago ang nararamdaman ko ay nahalata pa rin ito ni Kley. He lifted his hand from my tummy and cupped my face. Tinignan niya ako gamit ang mga nangingislap niyang mata dahil sa luha.

He looked at me with such tenderness and all I could do was melt.

Then inch by inch, his face moved closer towards mine. Biglang bumilis ang tibok ng so ko at iyong mga paro-paro na akala ko ay matagal ng patay muling nagsisayawan sa loob ng tiyan ko.

I closed my eyes and waited with anticipation.

Hanggang sa maramdaman ko na lumapat ang labi niya sa labi ko. And it was heaven all over again.

Kley kissed me gently. Bawat galaw ng labi niya ay nangangako ng pagmamahal at buong puso ko iyong tinugon. I answered his every move with the same passion.

I put my arms around his neck and pulled him closer to me. Closer so that I could feel the fast beating of his heart. Nakikipagsabayan sa tibok ng puso ko.

Few moments later, he let go of my lips. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko.

"Kley..." I whispered.

Kakalas sana ako sa pagkakayakap sa kanya pero agad niyang nahawakan ang braso ko.

Idinikit niya ang noo niya sa noo ko at huminga ng malalim. "Can we stay like this for a little bit longer?" He asked in a raspy voice. "Because I really miss you. I miss this. I miss us..."

Mas pinili ko na hindi muna magsalita. Hinayaan ko muna na ganito kami because I miss us, too.

Iyong kaming dalawa na laging magkasama. Iyong kaming dalawa na masaya. Iyong kaming dalawa na nagmamahalan.

Ang tagal kong nagmatigas. Tinikis ko siya at pinahirapan dahil nagpatalo ako sa galit ko. Sinubukan kong kalimutan na mahal ko siya pero sa tagal ng panahon na iyon, walang nagbago sa akin. At ngayon naramdaman ko ulit na mahal niya ako at mahal ko siya, gusto kong tanungin sa sarili ko kung paano ko naisip na kaya kong wala siya sa buhay ko.

Tama si Tiyang Annie. Hanggat mahal ko siya at mahal niya ako, hindi dapat ako bumitiw. Because this love is worth fighting for. Hindi bale nang nasasaktan, hindi bale nang nagpapakatanga, hindi bale nang nagkakamali basta magkasama lang kaming tatlo ng baby namin.

I ended up leaning on Kley's shoulder. His arms were wrapped around me.

"Kley, babalik ka na ba talaga sa Manila?" Maya-maya ay tanong ko.

Naramdaman ko amg pag-angat at pagbaba ng dibdib niya. He sighed.

"Yeah. The company needs me. Marami pa akong dapat ayusin dahil nagsisimula pa lang ako. There are a couple of important meetings and O have to be there." Kinuha niya ang kmay ko at dinala niya ito sa labi niya.

Tumango ako at pilit na ngumiti. Gusto kong ipakita na naiintindihan ko. But the moment I opened my mouth, my voice shook. "K-kailan k-ka aalis?"

At bago ko paapigilan ay may isang butil ma mg luha na nakatakas mula sa mata ko. Mabilis ako lumayo kau Kley. I wanted to wipe the tear away before he noticed it but it was too late.