Dyosa in Disguise

Chapter 82: If I'll Lose You

Chapter 82: If I'll Lose You

"Just look at that?" Kley said. He was grinning from ear to ear. "He got my eyes and my nose. And my lips, too. He looks exactly like me."

I wanted to roll my eyes. He just wouldn't let it go. He had Potato's image printed. At mula kaninang  paglabas namin ng clinic hanggang ngayon na nasa loob na ulit kami ng kotse niya ay walang siyang ginawa kundi titigan ang litrato ni Potato. Dalawang beses pa siyang muntikan matalisod dahil hindi siya tumitingin sa nilalakaran niya.

"Honestly,  hindi mo siya kamukha, Kley," I told him.

His head snapped to me. His brows furrowed. "Look at him, Cielo," iwinagayway niya sa mukha amg litrato. "Eyes, nose, lips. Even the shape of his face. No doubt, he looks like me."

"Just so you know, mawawalong buwan pa siya sa loob ng tiyan ko. Kaya paano mo nasasabi na kamukha mo siya?" Pagtataray ko.

Kley's face fell. "I'm just too happy and proud. Just humor me."

Bigla akong nakaramdam ng guilt nang makita ko ang paglungkot ng mukha niya pero hindi ko pinakita na apektado ako.

"Whatever, Kley," sa halip ay sabi ko.

Bumuntong hininga siya pagkatapos ay kinukha niya ang wallet niya mula sa likod na bulsa ng pantalon niya. He slipped Potato's picture inside his wallet.

Walang salitang binuhay niya ang makina ng kotse. Hindi nagtagal ay nasa kalsada na kami ulit. Hindi na nagsalita si Kley. Ang buong atemsyon niya ay nasa pagmamaneho.

I uncomfortably shifted on my seat again and again. Kley's silence made me feel uneasy.

"Saan mo ako dadalhin?" Hindi ko natiis na itanong. Pilit kong nilakipan ng inis ang boses ko.

"I'm bringing you home," Kley answered without looking at me.

Uuwi na? Agad?

I didn't know why I was disappointed.

Why the hell am I disappointed? Dapat nga ay matuwa pa ako dahil hindi ko na kailangan pang tiisin ang presensya niya.

Itinuon ko ang atensyon ko sa labas ng bintana.

A

couple of minutes passed. The only sound that I could hear was the soft h of the car's AC. I thought I could stamd the silence but I didn't. I cave in.

Sinulyapan ko si Kley.

Ang buong atensyon niya ay nasa pagmamaneho pa rin pero napansin ko na parang nag-iba na naman ang ekspresyon ng mukha niya.

He seemed happy again. And excited?

Parang sandali lang niyang dinamdam ang pagbasag ko sa trip niya.

A

yaw ko mang aminin ay gumaan ang loob ko dahil sa mga nakikita kong ngiti na paminsan minsang sumisilay sa labi niya.

Kahit papaano ay masaya na rin ako. I was happy because of the fact that my child was not unwanted. Hindi inayawan at ipinagkaila ng ama niya ang anak ko.

****

"Cielo..."

A soft voice coaxed me to open my eyes and that's what I did.

The first thing that I saw was Kley. His face was inches away from mine.

Ang gwapo niya, ito ang una kong naisip.