Dyosa in Disguise

Chapter 46: The Continuation

Chapter 46: The Continuation

When I woke up this morning, I felt nothing. Walang galit, walang sakit. Namanhid ang buo ko pagkatao.

When I decided not to wear my disguise anymore, I expect nothing to come out of it.

All I wanted was to be free, free from everything—from Alfred, from Kley, from all the people who made fun and took advantage of me. And I want to be free from my disguise. Gusto ko na lumaban. Ayaw ko ng magtago.

But as I was standing in front of the class, watching all shocked faces, my numbness fade. Napalitan ng tuwa. Muntikan pa akong mapangisi ng malawak nang marinig ko ang isa kong kaklase.

He said, "Is this some kind of joke? Impossible. You must be kidding me."

But instead of showing how delighted I was at the moment, I sported a blank face. Then I turned my gaze to particular people. Una si Mark and Lloyd. They, too looked shocked. Lalo na si Lloyd. Marahil ay hindi siya makapaniwala na ang babaeng sinundan-sundan niya sa mall at ang babaeng pinagtawanan niya ay iisa.

My eyes lingered at Julia. I almost burst into laugther when I saw her eyes wide with disbelief and mouth hanging open. Bigla kong nahiling na sana ay may hawak akong cellphone para makuhanan ko siya ng litrato.

Pagkatapos kong pagsawaan ang mukha ni Julia ay lumipat ang mata ko sa lalaking puno't dulo ng lahat.

Oh my gods, Kley's face is for the books. At this point, hindi ko na talaga napigilan pa and sandali at mahinang pagtawa.

Suddenly, something hit me. Ang nararamdaman kong tuwa ngayon, ayaw kong mawala pa.  Dahil baka kapag nawala ang tuwa bumalik 'yong sakit.

No. I don't want to experience that kind of pain again.  Pero paano? Anong dapat kong gawin?

Bakit ba ako nakakaramdam ng tuwa ngayon?

Natutuwa ako dahil sa  mga gulat nilang mukha. Natutuwa ako dahil hindi nila ako mapagtatawanan, dahil ang wirdong babae kagabi ay wala na. Natutuwa ako dahil kahit papaano ay nakaganti ako.

Nakaganti. Nakaganti. Nakaganti.

The word floated inside my head. Maybe that's what I need to do. Ang gumanti. 

I wouldn't to wish to hurt anyone. Pero ano bang masama kung ibalik ko kay Julia at lalong lalo na kay Kley ang sakit na ibinigay nila sa akin?

Tama, Cielo. You didn't deserve to be hurt. You'd done nothing bad against anyone. Kaya 'yong sakit na ibinigay nila sa iyo, ibalik mo sa kanila,  I thought. It was as if my mind was being clouded with dark smokes but that didn't bother me. Not all all.

I smiled at Kley. Binigay ko sa kanya ang pinakatamis kong ngiti. And the smile held a promise of retaliation.

Nang inalis ko ang tingin ko kay Kley ay mu akong nagsalita. "Sana ay maging mabuti kayo sa akin at magkaroon tayo ng isang maganda at masayang relasyon buong sem."

Humakbang ako pabalik ng upuan ko ng walang pagmamadali. Tahimik pa rin ang buong klase. Walang nagsasalita kaya dinig na dinig ko ang tunog ng takong ng suot ko sapatos kapag tumatama ito sa sahig. At sa tingin ko ay tanging mata lang ang gumagalaw kanila ay ang mga mata nilang sinusundan ako.

Nang ilang hakbang na lang ang layo ko sa ypuan ko at naramdaman ko ang isang kamay na mahigpit na humawak sa pulsuhan ko.

I stopped on my track.

Kahit hindi ko tignan ay alam ko na kung skno ang may-ari ng kamay na nakahawak sa akin.

Iisa lang naman ang tao na kapag hinawakan ako ay isang libong boltahe ng kuryente ang automatikong dadaloy sa akin. Si Kley.