Pociąg się wykoleił, a ja wpadłam do Twojego serca II Bartek Filipiak

Podróż szósta

Omiatałaś przelotnym wzrokiem potężnych rozmiarów obiekt, kołysząc biodrami na boki do energicznych rytmów jakie towarzyszyły zawodnikom obu drużyn podczas rozgrzewki. Klaudia roześmiana pokręciła z niedowierzaniem głową i pociągnęła cię w kierunku waszego sektora, szepcząc na ucho, abyś przywołała się do porządku. Sprzedałaś jej jedynie niewinny uśmiech i do tyłka dodałaś ruchy ramion co wyglądało naprawdę dość zabawnie, ale nie mogłaś na to nic poradzić, że przez częste wizyty w klubach nocnych w towarzystwie muzyki czułaś się tak swobodnie i błogo. Pokonywałaś kolejne metry obszaru wokół boiska, aż w końcu zrzuciłaś z siebie kurtkę i naciągnęłaś ku dołowi czarną spódnice, wykładając nogę na nogę podczas zajęcia jednego z miejsc blisko parkietu. Ergo Arena naprawdę wywierała na tobie spore wrażenie. Nie mogłaś nadziwić się ilości miejsc rozmieszonej na trybunach oraz całej konstrukcji. Klaudia odnosiła podobne wrażenia z tego co zdążyłaś zauważyć. Po chwili poderwałyście się z miejsc i powitały obydwie drużyny gromkimi brawami, które zaprezentowały się sympatykom gdańskiej siatkówki. Obserwowałaś wnikliwie wybiegających na parkiet zawodników, podpierając głowę na ramieniu i zachłysnęłaś się powietrzem, kiedy twoje ciemne tęczówki natrafiły na wysoką, smukłą sylwetkę.

-Z numerem pierwszym Bartosz Filipiak!-obwieścił spiker, przeciągając jego imię i nazwisko.

-Przynajmniej teraz wiem jak się w pełni nazywasz.- mruknęłaś pod nosem.

Blondyn wybiegł energicznie na boisko i poderwał się z podłoża, zbijając wysoką piątkę ze znajomym ci brunetem oraz resztą zespołu. Kręciłaś głową, niedowierzając, że to dzieje się naprawdę. Nagle spostrzegłaś błękitne, mieniące się nawet z dzielącego was dystansu tęczówki świdrujące cię przenikliwie wzrokiem. Przegryzłaś dolną wargę, nie przerywając kontaktu wzrokowego. Bartek onieśmielony twoją pewnością siebie wplótł palce w jasne kosmyki i zaczesał je do tyłu, wypuszczając głośno powietrze. Za nim odwrócił głowę zdążyłaś jeszcze wychwycić jego lekko zaróżowione policzki. Wzniosłaś kąciki ust w satysfakcjonującym, a zarazem triumfalnym uśmiechu i obiłaś o dłoń klaskacz, wcielając się w kibickę miejscowego klubu.

-Co to do cholery było?- parsknęła oniemiała Klaudia, mrugając kilkukrotnie rzęsami.- Czy ty właśnie próbowałaś wyrwać na odległość przyjaciela mojego chłopaka?!- wydała z siebie ściszony pisk.

-Pamiętasz jak opowiadałam ci o chłopaku ze świąt i udawaniu jego dziewczyny?- zapytałaś, a gdy skinęła głową kontynuowałaś:- To właśnie ten uroczy blondyn.- dodałaś, uśmiechając się nikle.

-W takim razie dzięki mnie go odnalazłaś.- oświadczyła dumna, a zarazem zadowolona z siebie.- Podziękowania później.-zachichotała.

-Chwila, chwila! Ty... Ty o tym kurwa wiedziałaś! W ogóle nie jesteś zaskoczona!-zarzuciłaś jej.

-Owszem, skarbie.- skinęła głową.- Porozmawiamy o tym później, a teraz ciii... Bo grają.- uciszyła cię.

Prychnęłaś pod nosem i zatopiłaś wzrok w płycie boiska. Rytmicznie uderzałaś klaskaczem o dłoń, dołączając się do pozostałych zgromadzonych w hali kibiców i zafascynowaniem obserwowałaś wydarzenia na parkiecie, przyłapując się na tym, że mocniej zaciskałaś kciuki, gdy zawodnik z numerem jeden wzbijał się w powietrze. Jego dzisiejsza dyspozycja naprawdę wywierała na tobie spore wrażenie, a rozchylone usta czy mrugające pośpiesznie powieki z niedowierzania tylko cię w tym utwierdzały. Tak bardzo zaabsorbowała cię rywalizacja, że nawet nie odnotowałaś, kiedy trybuny zaczęły powoli pustoszeć, a hałas niosący się echem po obiekcie sportowym za sprawą kibiców ucichł. Drużyna ze stolicy Podkarpacia przyglądała się z wymalowaną na twarzy namiastką smutku ociekającym euforią gdańszczanom, którzy w okręgu podskakiwali ku górze i wcielali się w tancerzy, co nie wychodziło im jakoś udanie. Roześmiałaś się wesoło na widok Bartka obejmującego ramieniem Pawła, którzy próbowali wykonywać kankana, ale stracili równowagę i huknęli na pomarańczowy plac wywołując salwy śmiechu świadków tego zdarzenia.