როგორც კი კიმების სახლი დატოვა მაშინვე დაურეკეს ჯიმინს ბარიდან, აცნობეს რომ უგონოდ მთვრალი ნამჯუნი დებოშის ატეხვას აპირებდა და ბიჭიც სასწრაფოდ მასთან წავიდა. იქ მისულმა ჭიქა ძლივს გამოაცალა ხელიდან და უკვე თითქმის გათიშულს და ბიჭის ბარიდან გათრევას შეეცადა თუმცა სულ ტყუილად, ჯუნი არ აპირებდა არსად წასვლას, ბოლოს როგორც იქნა ხმა ამოიღო, უფრო სწორად ამოისლუკუნა, ხო ის ტიროდა, ნამდვილად ასე იყო.
- ღმერთო ნამჯუნ - შეიცხადა ჯიმინმა - შენ რა ტირი?
- მე ის მიყვარს გესმის? სიგიჟემდე მიყვარს, იმ მომენტიდანაა ჩემს გონებაში რაც პირველად ვნახე, არ შემიძლია მისი ღიმილის, მისი თვალების დავიწყება და ახლა რა, ჯიმინ მიპასუხე რა იქნება ახლა? იმ ნაბიჭვარ ფლეიბოის უნდა გაყვეს, ის მის ცხოვრებას დაანგრევს, დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები და როცა ეს მოხდება მე მას მოვკლავ, მე კიმ თეჰიონს სიცოცხლეს გამოვასალმებ, გესმის?
- მესმის ნამჯუნ, მესმის ძმაო, ოღონდ სანამ მაგ გეგმას სისრულეში მოიყვან მანამ ჯობს კარგად გამოიძინო ხო?
- ჯიმინ - გაცხარდა ჯუნი, - შენ რა დამცინი? ვამბობ რომ ცუდად ვარ. საერთოდ გყვარებია ოდესმე ვინმე? გყვარებია? - ჯიმინმა თვალები გაბეზრებით აატრიალა, მიხვდა წინ გრძელი ღამე ელოდა.
..............
შინაგან მოუსვენრობას გრძნობდა, მიუხედავად იმისა რომ მეგობრებთან მეტნაკლებად მარტივად მოახერხა ყველაფრის მოგვარება შუგას დახმარებით, ვერ წყნარდებოდა, არ შეეძლო დამშვიდება როცა იცოდა რომ ჯუნი ასე იტანჯებოდა. ჯისუ ყოველთვის გრძნობდა მისგან მომეტებულ სითბოს და გულის სიღრმეში ისიც იცოდა რას განიცდიდა ბიჭი, თუმცა ჯიუტად არ უტყდებოდა საკუთარ თავს. ეშინოდა, ეშინოდა რომ თავად არ განიცდიდა იგივეს და ახლა როცა მისი გული და გონება მთლიანად თეჰიონისკენ იყო მიმართული უფრო ესმოდა ნამჯუნის ტკივილი. საკუთარი თავი ეზიზღებოდა რადგან ასეთ ტანჯვას აყენებდა მას.
YOU ARE READING
მემკვდრეები (დასრულებული)
Боевикადამიანი სასაცილო არსებაა, დიდი ამბიციებით და მოკლე ჭკუით. დროს რომელიც თითქმის არ აქვს დაუსრულებელ ბრძოლაში ფლანგავს. ირგვლივ მხოლოდ შურია, სიძულვილი, ძალაუფლების წყურვილი. სრული წყვდიადი
