lütfen beni tut bora

özel bölüm

bu bir ara bölümdür.

#eminebulut

"bugün burada toplanmamızın bir sebebi var." sahnede konuşan adama baktım, sevdiğim adama. mikrofonu tutan elinin boğumları bembeyazdı. dün gündeme yerleşen korkunç olay üniversitedeki herkesi sarsmıştı. bu sabah yürüyüş yapılmış, akşamında ise bu konu üzerine bir toplantı yapılmıştı. konuşmacılardan biri bora'ydı. hepimiz bu korkunç olay yüzünden kendimize gelememiştik. zaten gelmemeliydik. bu acı göğsümde yanıp durmalıydı.

"yaşanan şeyin affı olamaz. bunu yaşatan varlığa insan diyemiyorum. ben... cümlelerimi toparlayamıyorum, üzgünüm. birçok şey için üzgünüm. öldürülen tüm kadınlar için, tecavüze uğrayan tüm canlılar için, işkenceye uğrayan tüm canlılar için,"gözlerini kapadı ve derin bir nefes aldı. "bunun önüne neden geçemiyoruz? neden böylesine vahşileştik? nasıl bu duruma gelebildik?"sesi gittikçe kısıldı.

ağladığımı çok geç fark etmiştim. ve sahnede konuşan bora'nın sesi titriyordu. olayın üzerine baş başa konuştuğumuz zaman öfkeden deliye dönmüştü. gözlerinde yanan alev kalbime sıçramıştı sanki.

"durdurmak istiyorum. ben bu olanlara katlanamıyorum. insan olmak bu kadar zor olmamalı."

"nasıl durdurabiliriz?! ülkenin her yeri bu iğrenç yaratıklarla çevrili!" diye bağırdı grubun içinden bir kız. 

bora'nın bakışları donuklaştı. bir cevabı yoktu. bir cevabım yoktu. kimsenin bir cevabı yoktu.

"yapabileceğimiz en iyi şey," dedi bora aynı kısık tonda, "çevremize, kardeşlerimize, çocuklarımıza, sokakta gördüğümüz herhangi bir çocuğa örnek birer insan olmak. bu çöplükten ancak bu şekilde arınabiliriz."

"umarım," diye fısıldadım.

bora'nın gözleri kapandı ve sanki yaratıcıya yalvarır gibi konuşmasını sonlandırdı, "umarım."

xxx

artık. lütfen.