lütfen beni tut bora

12

son güne üç ay on yedi gün kala

"iyi ki doğdun belçim! iyi ki doğdun belçim! iyi ki doğdun, iyi ki doğdun, mutlu yıllar sana!"

şaşkın ve mutlu bir yüzle evimin içindeki bir dolu insana baktım. ve elinde pastayla karşımda duran esin'e. 

"size inanamıyorum!" deyip bir kahkaha attım. planımız esin'le baş başa bir kafede kutlamaktı ama çılgın arkadaşım yine yapmıştı yapacağını. mumları üfledim ve yine alkışlar koptu.

"doğum günün kutlu olsun sarı kedi!" diye cırlayıp pastayı masaya bıraktı ve boynuma atladı esin. bu kızı seviyordum. 

"canımsın. teşekkür ederim. çok şaşırdım ve çok mutlu oldum. hiç beklemiyordum."

"mutlu olmana çok sevindim."

sırayla gelenlerle tokalaşıp sarıldım. benim bölümümden ve esin'in bölümünden arkadaşlarımız gelmişti. ve şey, o. buradaydı. gülümseyerek bana yaklaştı. elini mi sıkmalıydım? sarılmalı mıydım? sarılmak fazla kaçardı sanırım. elimi uzattım. nazikçe elimi tuttu ve geniş bir gülümseme hediye etti bana. eli sıcacıktı.

"doğum gününüz kutlu olsun belçim hanım."

"teşekkür ederim efendim. gelmenize çok sevindim."

göz kırptı. bense düştüm. "esin teklif edince geleyim dedim."

"iyi yapmışsın."

ellerimiz hala bir aradaydı. geri çekilen o oldu. ellerimi birleştirip dudaklarımı birbirine bastırdım. 

"pasta kesimi!"

arkamı dönüp masanın olduğu yere ilerledim. esin elime bıçağı verdi ve üzerinde lise mezuniyetimde çekilmiş olan fotoğrafımın olduğu pastaya baktım. çok mutlu olmuştum. bu sürpriz ve onun burada oluşu beni inanılmaz mutlu etmişti. pastayı kestim. en şaşırtıcı şey ise hediyelerdi. esin büyük ihtimalle patavatsızlık yapıp gelenlerin hediye almasını istemişti. 

ama ben hediyeleri seven biri olduğum için hiç yadırgamadım ve hediyelerimin başına oturup tek tek açtım. açılan hediyeyi kim aldıysa önce tahmin ediyordum ve sonra gerçek alan kişi el kaldırıyordu. neredeyse tamamını tutturmuştum. 

yaklaşık on hediye açtıktan sonra saman renginde ahşap bir kutuya geldi sıra. açmadığım üç dört hediye kalmıştı. kutuya bakınca üzerine işlenmiş b harfini gördüm. parmağım b harfine değdi. çok büyük bir kutu değildi ama ağırdı.

tahminim vardı. ama söylemek istemiyordum. "ee? sence kim aldı?" diye sordu esin. kutuya bakmaya devam ettim.

sonra başımı kaldırıp ona baktım. gülümsedi. "doğru tahmin," deyip elini kaldırdı ve oturduğu sandalyede dikleşti. 

alt dudağım ısırdım. bana hediye almıştı. kutunun kapağını kaldırdım. içinden balzac'ın vadideki zambak'ı, zarif bir bileklik, renkli bir fular ve en sevdiğim şeylerden biri olan sürpriz yumurta vardı. 

mutluluğumu bastırmaya çalışırken boğularak ölecektim sanırım. of! bu adama bayılıyordum!

ona baktım. "çok teşekkür ederim. çok naziksin," dedim. gözlerime yaş mı doluyordu? ne? neden? heyecandan kusacaktım. yine göz kırptı ve sessizliğini korudu. kalbim çok fazla hızlıydı.

diğer hediyeleri de hızlıca açtım ve herkese teşekkür ettim. pasta yedik, yanında vişne suyu ve kola içtik. sonra esin hareketli bir şarkı açtı. on beş dakika kadar dans ettik. sonra köşelere dağılıp sohbet ettik.

gelen misafirleri uğurladım. en sona o kalmıştı. "geldiğin için tekrardan teşekkür ederim. ve hediye için."

"ne demek, her zaman."

kapının önünde öylece birbirimize baktık. sonra ona doğru yaklaştım. o da bana yaklaştı ve  sarıldık.

sıkı bir sarılma değildi. iki elimi omuzlarına yaslamıştım ve çenem boynuyla omzu arasına değiyordu. onun elleri de belimdeydi. iki saniyelik bir sarılmaydı ama bana çok uzunmuş gibi gelmişti. 

geri çekildim. "hoşça kal."

"sen de."

ayakkabılarını giyerken onu izledim. merdivene oturup bağcıklarını bağladı. ayağa kalktığında bana bakıp gülümsedi.

"ee, görüşür müyüz?" dedim utanarak.

gülümsemekten gözleri kısıldı. içi ısındı. "tabii, görüşürüz."

ona el salladım. el salladı. ardından arkasını dönüp merdivenlerden indi. kapıyı kapattığımda yere çöküp oturdum. elim kalbimin üzerine gitti. 

"şş, sakin ol kalbim."

xxx