You Make Me |liskook| [Tamamlandı]

•21•

Herkese keyifli günler💜💙
Iyi okumalar⚘🙉
.
.

Alev etrafı öyle bir sarmıştı ki artık nefes alamaz hale gelmiştim. Defalarca öksürüyor sanki daha da boğluyordum.

"İ-İmdat!"

Kriz gibi tutan öksürüğe ne kadar dayanabilirdim bilmiyorum. Bir an önce burdan çıkmalıydım. Fakat adım atmak sandığımdan daha zor hale gelmişti.

Yumruk yaptığım elimi defalarca kapıya vururken kolumla ağzımı örterek dumandan korunmaya çalıştım ama hiç bir işe yaramıyordu.

"Lisa!"

Kulaklarıma dolan tanıdık sesle birlikte öfkelenmem bir oldu. Onun sesiydi bu lanet olası aptal! Buraya beni tıkmayı başarmıştı ve şimdi ondan başka kurtarabilecek kimse de yoktu.

"Kook! Yardım et!"

Yumruğumu daha sert yaparak kapıya vururken bir yandan da dumanı içime çekmemeye çalışıyordum.

"Kook!"

Bir defa yapmıştım bu hatayı ve bir kez daha yapamazdım. Kendi isimini söylediğimin farkında olmasına rağmen değilmiş gibi davranıyordu. Asla istediğini ona vermeyeceğim. Fakat bir an önce beni burdan kurtarmalıydı.

"Lisa beni duyuyor musun?! Kahretsin, çıkaracağım seni korkma!"

Sözleri şaşırmama neden olsa da artık bilincimi kaybetmeye başlamıştım. Bacaklarım bedenimi daha fazla taşıyamazken kulaklarımı sağır edecek derecede bir gürültü koptu. Yarı açık gözlerim alevleri tararken birçok insanın içeri girdiğini gördüm.

Dediğini yapmıştı...

"Lisa! Iyi misin, beni duyuyor musun?!"

Sadece başımı sallayabilmiştim. Dilim tek kelime etmiyordu ve fazlasıyla güçsüz hissediyordum. Bacaklarım ve belimden kavranmamla beni kucağına aldığını fark ettim. Israr bile edemiyordum zaten ısrar etsem de yürüyecek halim yoktu. Alevlerden uzaklaşırken siren sesleri duydum soğuk hava açık saçlarımı yüzüme doğru üfediğinde şapkamın başımda olmadığını fark etmiştim.

"Iyi olacaksın korkma." diyordu fısıldayan sesi. Daha önce şahit olmadığıma eminim bu fısıltıya. Bu da planının bir parça mısıydı yoksa? Öncekiler gibi aklımı karman çorman etmeye mi çalışıyordu yine?

Ama bu sefer asla kanmayacağım. Canıma ikinci kere kast ediliyordu, ona asla güvenmiyordum. Oraya geleceğimi biliyordu, bu tamamen bana yapılmış bir plandı.

Uyku istiyordu bedenim. Yarı açık gözlerimi tamamen kapatırken üzerimde bir ağırlık, kulağımda ise aynı fısıltıyı hissetmiştim.

"Sana bir şey olmasına izin verir miyim Manoban...?"

■○■○■

Saat: 23:05

Gözlerimi araladığımda beyaz ışığa alışması için birkaç kere kırpıştırdım. Yüzümün buruşmasına sebep olan kokuyla yerimden doğrulurken karşımda beklemediğim yüzü görmemle şaşkınlığıma engel olamadım.

"Kook?"

Sigarasının sonunu çekerek kül tablasına ezdikten sonra ifadesiz bakışlarını gözlerime çevirdi. Bir terslik olduğunu yüzünden bile anlayabiliyordum. Kaşlarımı çatarak anlamsız bakışlarını anlamaya çalıştım öylece. Korkmalı mıydım?

"Burda ne işim var?"

Konuşmasını beklemeden çıkıştığımda kısa bir an için kaşlarını havaya kaldırıp diliyle yanağına baskı uygulayarak gözlerini benden kaçırmıştı.