You Make Me |liskook| [Tamamlandı]

•4•

Şaşkınlıkla ona bakıyor korkudan tuttuğum nefesimi kesik kesik bırakıyordum. Ortadan bir anda kaybolup sonra bir anda karşıma çıkmasına ve gelip kurtarmasına şaşkındım. Omuzlarımdan tutarak beni ayağa kaldırıp üzerimde gezdirdi gözlerini.

"Sana dokundu mu?"

Sesinde ki siniri hissedebiliyordum. Akan gözyaşlarımı silerek başımı iki yana salladım. Dilim tutulmuştu sanki. Hala korkuyordum ve buradan bir an önce çıkmak istiyorum.

Omuzlarımdan elini çekip yerde yumrukladığı adamın yakasına yapışarak onu dışarı attı hızla.

"Seni gözüm görmesin defol!"

Adam bir süre öylece bakmıştı ona. Ardından baş parmağıyla kanayan burnunu silerek yanımızdan uzaklaştı.

"Teşekkür ederim."

Klasik olan bu cümle hangi ara ağzımdan çıkıverdi anlayamadım. Bakışlarımı birbirine kenetlediğim parmaklarıma çevirirken yakınlığını bir adım daha atarak kapatmıştı.

"Hadi çıkalım burdan."

Arkadaş edasıyla tuttuğu omzumu sıvazlayıp ardından kolunu belime dolayarak bedenimi kendine yasladı. Kokusu anında burnuma dolarken kendiliginden kapanan gözlerimi açık tutmaya zorladıgımı fark ettim. Sesi kadar eşsizdi kokusu..

Dans eden insanların arasından sonunda geçip kendimizi temiz havaya atmıştık. Ondan ayrılıp bir adım geri çıkarken kolunu belimden çekerek bir adım bana yaklaştı.

"Eve gidebilecek misin?"

"Evet, iyiyim teşekkür ederim tekrar."

Bana gelişigüzel bir gülüş sergileyerek ilerde onun olduğunu tahmin ettiğim arabaya doğru adımladı.

"Seni bırakmama izin ver en azından, iyi olduğuna ancak öyle inanırım."

Şaşkınlıkla yüzüne bakakalmıştım. Bu denli samimi konuşmasına karşı ne söyleyeceğimi bilemedim. Onu tanımıyordum, evet beni bir sapığın elinden kurtarmıştı ama bu ona güveneceğim anlamına gelmiyordu.

"Gerçekten gerek yok, eve kendim dönebilirim."

Gülümseyerek başımı sallayıp giderken adımla seslenmesiyle olduğum yerde kaldım.

"Lisa."

Ismimi, nerden biliyordu? Hızla arkama döndüğümde bana gülerek arabanın yandan uzaklaşıp yanıma gelmişti.

"Ismimi söylediğimi hatırlamıyorum?"

"Söylemedin, arkadaşların seslendiğinde duydum."

Şarkı söyledikten sonra gitmemiş miydi bu? Ismimi hangi ara duymuş olabilir ki?

"Bu sekilde gece vakti evine yalnız gitmene müsade edemem. Başına yine aynı durum gelebilir, izin ver evine bırakayım."

Haklıydı, başıma yine aynı durum gelebilirdi ama onunla gitmek çok tuhaf hissettiriyordu.

Ardımdan duyduğum birkaç gülüşme sesiyle serserilerin geldiğini gördüğümde kendimi onun ardına sakladım hemen.

Bu yaptığım şeyde neydi böyle şimdi? Kormuş muydum? Yoksa başıma az önce gelen durumun etkisinden miydi bu?

Bana gülerek arkasını döndüğünde eliyle arabayı işaret etti. Aish! Başka şansım olmadığını düşünürken kabul etmek zorunda kalarak arabasına doğru ilerledim.

"Merak etme birşey yapacak değilim."

Şaşkınlıkla yüzüne baktığımda direksiyon koltuğuna binmiş on kapıyı açarak binmemi beklemişti.