You Make Me |liskook| [Tamamlandı]

•26•

Keyifli akşamlar💙💜
Iyi okumalar⚘🙉
.
.
Dokunuşu ilk defa yumuşak, kalp atışı ilk defa böylesine netti. Dudaklarımda olan baskısını benden uzaklaşmasıyla hissettiğimde anında sızlayan dudagımla gözlerimi araladım. Belirsiz bir tebessüm kondurduğu nemli dudakları sanki öpülmek için hafifçe aralık duruyordu.

Başımı aşağı eğerken sızlayan dudağım yüzümün buruşmasına neden olmuştu. Çenemde hissettiğim baskınlıkla afallamış bir şekilde yüzüne baktığımda elindeki pamuğu nemlenmiş olan yaraya biraz öncekine nazaran daha yavaş dokundurarak silmeye başlamıştı.

Kesilen nefesimi bir daha yerine koyamadım. Dudaklarım dudaklarını istiyor fakat aklım yapılan her şeyi bana hatırlatarak dudaklarıma durması için emir veriyordu.

Bakışlarımı dudaklarından çekerek bileğinden tutup elini yaradan uzaklaştırdım.

"B-Bu kadar yeterli."

Fısıltı gibi çıkan sesimle konuşmasını beklemeden elinde olan pamuğu elime alarak yerimden kalktım fakat bileğimi kavraması adımlarımı durdurmuştu.

"Nereye?"

Kısa bir afallayışla nereye gideceğimi düşündüm. Sahi nereye gidecektim? Bu yaptığım tamamen ondan uzaklaşmak içindi. Çünkü tuhaf hissediyordum.

"Banyoya." dedim merdivenleri göstererek. Parmakları arasından bileğimi alarak yeniden adımladığımda yeni sorusuyla bu sefer kendim durdum.

"Banyonun yerini nerden biliyorsun?"

Bunu samimi olarak soruyordum şu an kendime. Neden aptal aptal sorular soruyordu?

Derin bir nefes bırakarak, "Sen yokken evi turlamıştım." dedim. Gerçi yaptığım pek doğru değildi. Bir hırsız gibi dudağım için birseyler ararken aynı zamanda evi de epey gezmiştim.

Bana sessiz kaldığında arkama dönerek merdivenlere yöneldim. Kendimi sersem gibi hissediyordum. Tuhaf hissediyordum. Kendimi anlayamıyordum şu an. Bir öpücüğü ile neden böyle hissediyordum? Oysa yaptıkları affedilir türden değildi. Fakat hislerim sanki bütün bunları unutmamı istiyordu.

Banyonun önüne geldiğimde  içeri girerek kapıyı üzerine kapattım. Aynanın karşısına geçerek elimdeki pamuğu kurumuş kanı temizlemek için dudağıma götürürken gözümün önüne gelen halimizle durdum. Büyük bir ikilemdeydim, bir yanım yapılanları unutmuyor bir yanım biraz önce yapılana karşı kasılıyordu.

Iyi hissetmiyordum. Fazla karışık ve yorgundu aklım. Neden buradaydım? Elimi tutmasına neden izin vermiştim? Asıl bilmek istediğim neden bana yardım ediyordu?

Elimdeki pamuğu mermere bırakarak banyodan çıkıp aşağı indim. Salona doğru ilerlerken onun öylece oturmuş açık olan tv'ye baktığını görmüştüm.

"Neden bana yardım ettin?" dedim sabırsızca. Bir an önce cevabını almak istiyordum. Bilmek istiyordum, bütün bunlar planın bir parçası mıydı? Afallamış bakışları beni bulduğunda, "Cevap ver." dedim bu sefer. Sesim olduğundan daha sert bir tonda çıkmıştı. Durduk yere neden bana yardım etmeye başlamıştı?

"Bana acı verirken defalarca hayatımı kurtarmanı anlayamıyorum, her şey planının bir parçası mı doğru söyle?"

Eğer öyleyse bunu ona ödetecektim. Bu sefer doğru söylediğine inanmak istiyordum. Her şeyi bir kenara bırakmaya dahi hazırdım.

Yerinden kalkarak bana doğru gelirken sessizliğini koruyordu. Dilimi tutamayıp yeniden konuşacakken, "Plan artık yok." demişti. Aralık kalan dudaklarım söylediği üzerine açık kalmıştı. ne demek istiyordu?