Beni Bırakma // Lee Felix(✓)

32🕚Sana Yürü Dedim!

Multimedya: Lee Felix💙

3 Gün Sonra...

Yaşadığım dehşet olayların ardından 3 gün geçmişti. Dile kolay 3 gün. Her saniyesi bana zulüm gibi gelen, her saniyesinde derin bir acı çekip kabuslarla uyandığım 3 gün.

3 gün boyunca Jongho'nun yanından hiç ayrılmadım. Çok canı yanıyor, çok ağır ağrı kesicilerle uyutuluyordu.

Ayrıca ben de iyi değildim ve arada gördüğüm kabuslardan ötürü sinir krizleri geçiriyor, kendimi tutamıyordum. 3 gün boyunca devamlı sakinliştiricilerle uyuşturulup duruyordum.

Neyse ki bugün o 3 güne nazaran biraz daha iyi hissediyordum.

Jay, alçıda olan sol koluyla birlikte topallaya topallaya odaya girdi.

Gözlerim hemen onu buldu.

Biz yanlarına gidene kadar o psikopatlar bayağı işkence ettiği için yüzünde epey morluk vardı. Yüzünde ayriyeten yer yer yeşeren ve sararan kısımlara yüzümü buruşturarak baktım.

Jay anladı. Topallaya topallaya yanıma gelip ağır hareketlerle yanıma uzanırken gülümsedi.

"Niye bana öyle bakıyorsun noona? Ne güzel, rengârenk bir yüze sahibim. Baksana. Sanat eseri gibi."

Ona attığım bakışla sustu. Dudaklarını birbirine bastırdı. Hemen sonra gözlerini hâlâ uyuyan Jongho'ya çıkardı. Bazen uyanıyordu ama 2-3 dakika anca uyanık kalabiliyordu. Sonra derin bir uykunun kollarına kendisini bırakıyordu.

Jay, Jonho'ya bakarken derin ve sıkıntılı bir nefes verdi.

Ardından bir şey hatırlamış gibi hızla bana döndü.

"Ah, doğru ya. Mi Roo noona, Felix komiser ekibiyle birlikte burada. İfade işlerini burada hâllediyorlar. İlk benimle başladılar. Sonra kendisine gelen Heeseung'un ifadesini almaya başladılar. O ifadesini verirken ben çıktım."

Bugüne kadar ifade almaları gerekiyordu ancak kendimizde olmadığımız için toparlanmamızı beklemiş olmalılardı.

Ben de derin bir nefes alıp verdim. Yutkunup boğazımı ıslattım.

"O hâlde sıra bana da gelecek."

Jay'in gözlerine baktım.

"Nasıl yapacağım Jay? Nasıl ifade vereceğim? O sahneler hafızamdan bir an olsun silinmeyip her seferinde bana cehennem azabı yaşatıyorken nasıl O anları yeniden anlatacağım? Sen nasıl yaptın?"

Gözleri dolmaya başladı. Hemen gözlerini gözlerimden kaçırıp Jongho'ya çevirdi.

"Kolay değil noona, hiç kolay değil. Ben... Ben kardeşlerimin nasıl tek tek öldürüldüğünü de gördüm. O anlar... Beynimden hiç silinmeyecek çok iyi biliyorum ama... Yaşıyorum. Dayanmak zorundayım. Bazen hissediyorum biliyor musun? Onları çok yakınımda hissedebiliyorum. Ben bundan sonra onlar yerine de yaşayacak ve nefes alacağım. Onları hep kendimle birlikte kalbimde yaşatacağım. Seni yine onlarla birlikte koruyacağım."

Dikkatli bir şekilde başımı onun omzuna yasladım. O da başını benimkine yatırdı.

Boğazıma oturan düğüm yüzünden tek kelime edemedim. Üst üste yutkunup durdum ama düğüm olmasaydı bile ne diyeceğimi bilemiyordum. Kelimeleri tüketmiş gibiydim.

Tam o an, kapı tıklatıldı. İkimiz de doğrulduk ve gözlerimizden süzülen sessiz gözyaşlarını silmeye başladık.

Jay seslendi.

"Gelebilirsiniz."

Hemen ardından kapı açıldı ve Felix göründü.

Beni görünce gülümsedi.