"Taehyung'unu sikeyim!"
Yoongi, arabadan hızla çıkıp kapıyı son sürat kapattı. Jungkook, her en kadar ne olduğunu anlasa da bu kadar tepki verecek ne olduğunu düşünüyordu. Taehyung'u sevmiyor olması ve onunla gidecek olması onun için de iyi olmaz mı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
JUNGKOOK; Elinde tuttuğu kâğıdı buruşturup bir köşeye fırlattı. Yüzündeki acıklı ifade artarken bir kaç adım geriye adımladı. "Sen..."dedi ve yumruk yaptığı elini ağzına götürüp sertçe ısırdı. Gözlerini sertçe kapatmış ve derin derin nefesler alıp veriyordu. Ne söylemem gerektiğini ya da ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyordum. Yatakta ayaklanıp dizlerimin üzerinde durdum. Yatağının yanındaki bedenine iyice yaklaşıp elimi beline uzattım. Hızlıca kendini geriye çekip saçlarını dağıttı.
"Lütfen, açıklamama izin ver. " Bu defa kollarını tutup kendime çektim. Bedeni hafifçe yalpalayıp bana doğru geldiğinde tekrar hızlıca kendini geriye çekti ve yavaşça arkasını döndü. "Lütfen Yoongi. Açiklayabilirim-" diye arkasından seslendim ve yataktan kalktım. Ama sağ elini hızlıca havaya kaldırdı ve hafifçe bana döndü. Yanağından süzülenlerin göz yaşı olmamasını diledim. "Seni de kaybetmeyeyim."
Derin bir iç çekti. Bu arada kelimeler boğazına diziliyor gibiydi. Arkasından ilerdim ama o hızlıca dışarıya çıkıp kapıyı sertçe yüzüme kapatmıştı. Ellerimi kapıya yerleştirip başımı kapıya dayadım. Bütün her şeyi mahvetmiştim. Bir kaç dakika önceki o güzel anlar doluştu beynime. Dudaklarıma şehvetle değen kırmızı küçük dudakları, esmer tenimle birleşen o beyaz teni, saçlarımla karışan o gri saçları... hepsi o kadar güzeldi ki sarhoş olmuş ve nefessiz kalmıştım. Ama şimdi eski hatalarımın beni yüz üstü bırakmasına şahit oluyordum. Sırtımı kapıya dayadım ve bedenimi sebest bıraktım. Kalçanın sert parke zemini ile buluşmasıyla ellerimi yüzüme kapatıp derin bir nefes verdim.
"O gün o resmi alan aklımı sikeyim."
×××
Sırt çantamı koluma rastgele geçirip odadan çıktım. Koridorda yalpalayan adımlarla ilerlemeye başladığında cebimde titreşen telefonumu elime alıp çağrıyı es geçtim ve saate baktım. Saat sabahın altısıydı ve ben dün geceden beri uymamış ve en sonunda kendimi dışarıya atmıştım. Okulun başlamasına tamı tamına üç saat vardı ve ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Yoongi'nin ne halde olduğunu veya ne yaptığını çok merak ediyordum ama yanına gidebilecek bir yüz bulamıyordum. Koridorda yürüyüp odasının önünde durdum. Onu görmek istiyordum. Onun nasıl olduğunu merak ediyordum. Dünden sonra onunla çok daha farklı hayal etmiştim kendimi. Dün gecenin etkisinden çıkmamız kolay olmuştu. Hepsi benim suçumdu. Onun hiç bir sucu yoktu. Her şeyi ben bok etmiştim ve nasıl toparlayacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu.
Bir kaç adımda geriledim ve koridorda yürümeye devam ettim. Dışarıya çıkıp kafa dağıtmak istiyordum ama gidebileceğim bir yer yoktu. Sessizce merdivenlerden inip dışarıya çıktım. Bahçedeki şoförlerden birini çağırıp bir arabaya yerleştim. Şoför her ne kadar bu kadar erken bir saatte okula gitmek istediğime şaşırmış olsa da bir şey söyleyemedi ve arabayı çalıştırıp evden ayrıldık. Araba sessizce ilerlerken başımı cama yaslayıp nerdeyse her gün izlediğim ve izlemekten ezberlediğim caddeleri ve yolları seyrettim. O an hiç bir şey düşünmedim. Bu beni o yarım saatte o kadar rahatlatmıştı ki okula geldiğimde sırama geçip derin bir nefes vermiştim. Üzerimde büyük bir ağırlık vardı. Mutluydum çünkü Yoongi ile dün gece yaşadıklarımız bize çoğu şeyi göstermişti ve bu gösterdiği şey ikimizi bir araya getirmişti. Belki de artık başka bir boyutta olacaktık ama olmadı. İşte bu yüzden de üzerimdeki bu mutluluğu bile yaşayamamıştım. Mutluluk yerine koca bir ağırlık binmişti üzerime. Yaptığım şeyi bilerek bile yapmamıştım. O gün o resmi cebime koymamalı ve yerine yerleştirmeliydim. Ama Yoongi'nin aniden gelmesiyle resmi telaşla cebime sıkıştırmak zorunda kalmıştım. Ve resim berbat haldeydi şimdi. Muhtemelen başına bir şey gelmişti Ama nasıl bir şey olduğunu bilmiyordum. Ne olduysa olmuştu ama bir dönüşü olduğunu zannetmiyordum. Bu da beni çıldırıyordu. Onun için bu kadar değerli olduğunu tahmin etmeliydim ve o resme asla dokunmamalıydım ama ben o aptal kafamla aptal intikam planları kurup çocuk gibi davrandım.
