"Taehyung'unu sikeyim!"
Yoongi, arabadan hızla çıkıp kapıyı son sürat kapattı. Jungkook, her en kadar ne olduğunu anlasa da bu kadar tepki verecek ne olduğunu düşünüyordu. Taehyung'u sevmiyor olması ve onunla gidecek olması onun için de iyi olmaz mı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beğenip yorum yapmayıunutmayın papatyalarım🌼
Vücudumdaki ağrılar ve hâlâ sadece önlem amaçlı boynumda bulunan boyunluk beni zaten oldukça zorlarken Jin hyung ve Namjoon hyungun birbirleri ile tatlı atışmaları gülüyordum ve pek farkettirmemeye calışsam da beni daha da zorluyordu. Ama bundan şikâyetçi değildim. Annemin dün, ben ve Jong Hyun'un fazlaca ısrarlarıyla eve gitmeleriyle beni asla yalnız bırakmamışlar ve yanımdan biri bile ayrılsa diğerleri yanımda bulunup bana yardımcı olmuşlardı.
Taehyung, hepsinden önce babası sayesinde öğrenip ilk yanıma gelen kişi olmuştu. Onunla yeni tanışmamıza rağmen beni öyle gördüğünde öyle çok üzülmüştü ki şaşırmadım desem yalan olurdu. Beni bu kadar yakın görmesi ve önemsemesi hoşuma gitmedi diyemezdim fakat garip geliyordu yani. Ve bazen onu benim yerime koyduğumda onun kadar üzülmediğimi fakediyordum ve bu da kendimi kötü bir piç gibi hissettiriyordu. Benim de onun beni önemsediği kadar onu önemsemem gerekiyordu.
Bazılarının aksine...
"Yoongi hyung nerede?"
Sorduğum soru ile herkes bana dönerken Taehyung, kaşlarını çatmıştı. Yoongi'yi kazadan sonra geçen dört günde hiç görmemiştim ve asla yanıma uğramamıştı. Bunu her düşündüğümde kendimi kötü hissediyordum. Ben onun için o arabaya binip bu durumlara düşmüştüm fakat o bir kez bile yanıma uğramamış ve nasıl olduğumu sormamıştı.
Her ne kadar önemesemek istemesem de içimde bir burukluk oluşuyordu ve bu burukluğu engelleyemiyordum. Ben yavaşça onu kabullenmeye başlamışken onun benden bu kadar nefret etmesi bilmem, biraz acıtıyordu.
Biliyordum, zavallıydım.
"O da gözetim altında tutuluyor. "
En sonunda Namjoon, hemen Jimin'in yanına oturup cevap verdiğinde istemsizce düşmüş yüzüme zoraki bir gülümseme yerleştirdim.
"Onu önemsediğimden değil ama, o nasıl?" Gözlerimi kaçırıp yatakta biraz dikleştiğimde Taehyung hariç sırıtışları gözümden kaçmamıştı. Bildiğin gülmüşlerdi be!
"Neden gülüyorsunuz? Burada ciddi bir şey soruyordum. "
"O gayet iyi." Taehyung, ayağa kalktığında herkes onu seyrediyordu.
"Suçlu olanın o olmasına rağmen." Odadan sertçe dışarıya çıktığında ben dahil herkes Taehyung'a anlam vermeye çalışıyor gibi görünüyordu. Yoongi'ye fazla öfkeliydi ve bu öfkesini bir an olsun saklamaya gerek duymuyordu.
"Onu umursamayın."
×
Odamda yalnız başıma kaldığımda derin bir nefes vermiştim. Saat akşam sekize geliyordu ve arkadaşlarım yaklaşık bir iki dakika önce ailelerinin ve benim ısrarlarıma boyun eğerek evlerine dönmek zorunda kalmışlardı. Odadaki sessizlik beynimin biraz dinlenmesine ve uyuşmasına neden olurken bedenimdeki ağrıların şiddeti artmıştı. Belki de bastan beri aynı olsa da karmaşadan ferkdemiyordum.
