World Of Gods | Taekook

Chapter 9

Son bir kaç zamandır sabahları çok daha uykumu almış ve bedenen dinlenmiş bir şekilde uyandığımı hissediyorum. Oldukça fazla sorunlu ve riskli bir zamana girmiş olmam bile, huzurlu uyanıyor olmama engel olamıyor. 

Dün gece belki de bu zamana kadar yaşadığım en kötü durumu yaşadım. Aldığım yüzlerce, binlerce belki milyonlarca ruhun yanı sıra, çocuk ruhlarını topladım. Daha önceler de çok fazla aldım, her seferinde kötü oldum ama bu sefer bir başkaydı. Çocuklara karşı her zaman içimde bir merhamet duygusu olurdu fakat artık bütün fanilere de merhamet beslemeye başladım. Hiç bir zaman duygularımla hareket etmezdim, beni her zaman çıkmaza sokacağını ve en fazla duygularımın yaralayacağını bilirdim, nitekim öyle de oldu. Duygularımın farkına vardıkça, dünyada kaldığım zaman diliminde fanilere alıştıkça, çok daha fazla duygusal bakmaya başladım her şeye. Yaşadıklarım artık bir korku filminin fragmanı hissi vermeye başlamıştı. 

Belki de o kadar olumsuzlukların içinde bir çıkış noktası bulmuştum kendime, Jeon Jeongguk. Onun yanında olduğumdan çok daha bendim. Düşüncelerimi çekinmeden söyler, olmak istediğim gibi davranırdım onunlayken. Bu gecede o gecelerden biriydi, çektiğim acıları onun yanında ağlayarak, dizinde dinlenerek hafifletmeye çalıştım. Elinden hiç bir şey gelmemesine rağmen, yalnızca dinlemesi bile acımı bir nebze hafifletmişti. Kendime koyduğum sınırların dışına çoktan çıkmaya başlamıştım. Bunlardan en gözle görünürü, insanlarla temastan nefret eden ben, Jeongguk'la temas ettiğim an, kendimi huzurlu hissederdim. Onun ufak-tefek dokunuşları beni kendime getirmeye yetiyordu. Öyle ki onunla yalnızca bir gece uyumuş olmama rağmen, artık daha rahat uyuyordum. Hiç bir zaman anlamını bilmediğim ama sürekli gördüğüm kabuslarım bile onunla uyuduğum zaman yok oluyordu. 

...

Uzun süre ağladıktan sonra, biraz bile acım geçmiş ve ağlamanın verdiği yorgunlukla, en güvende hissettiğim dizlerde, Jeon'un dizlerinde uyuyakalmıştım. Nasıl uyuduğumu ve neler söylediğimi hatırlamıyordum, adeta bir gece öncesi çok içmiş ve sarhoş olmuş gibiydim. 

Sabah gözlerimi açtığım zaman, üzerimde bir pike ve başımın altında yastıktan çok daha sert bir cisim vardı. Öyle ki boynumu ağrıtmıştı. Ellerimle gözlerimi daha net görebilmek için ovuşturup, tam tepemde olan ve oturur pozisyonda uyuyan kişiye baktım. Jeon Jeongguk, beni rahatsız etmemek amacıyla yerinden bir milim bile oynamamış, ben dizinde yatarken, o oturur pozisyonda koltukta uyumuş. 

Camlı tavandan gelen güneş ışıkları gözlerine vuruyor, gözlerini kısıyordu. Elimi gelen güneşi engellemek amacıyla Jeongguk'un gözlerine tuttuğum zaman, sanki uyumuyor gibi hafif bir tebessüm ederek, kısmış olduğu gözlerini ve kaşlarını serbest bıraktı. O kadar güzel görünüyordu ki, yer yüzünde ve gökyüzünde eşi benzeri olmadığına emindim. Daha önce gördüğüm hiç bir yüzle alakası yoktu. Bembeyaz tenine güneş ışıkları vurdukça, yüzünde çok eskilere ait olan yara izi daha bir belirginleşiyor, en ufak siyah noktaları bile onu özel kılıyordu. Bir insanın her detayının, en ufacık kusurlarının bile tapılacağını Jeon Jeongguk ile beraber öğrendim. Hiç bir inancı olmayan ben, Jeongguk'a tapabilirdim. Ona inanır, yalnızca ona itaat ederdim. Tanrıyı belki de hiç sevmiyor olmama rağmen, onu benim karşıma çıkardığı için sevebilirdim. Böyle bir güzelliği, var ettiği için ona inanabilir ve artık ona daha iyi davranabilirdim. Tanrının belki de yapmış olduğu en güzel şey, yaratmış olduğu en güzel varlık Jeon Jeongguk'tu. 

Bir süre daha onun yüzünü izledikten sonra ki gerek bu dünyada gerekse diğer alemde görmekten asla sıkılmayacağım yüz onun yüzüydü, elimi dizlerine çok daha fazla sarıp, sağ kolumun üzerinde tekrardan uykuya daldım. 

Belki bir kaç saat uyuduktan sonra, aniden kapının açılma sesiyle yerimden fırlamış ve Jeongguk'u kendime çekmiştim. Reflekslerim her zaman en iyisiydi ve daima beni koruyan belki de tek gücümdü fakat artık korumam gereken bir tek ben olmadığım için, Jeon'u da anlık arkama çekmiştim.