I will always protect you (W TRAKCIE KOREKTY)

3."Najwyższa pora tatku"

Na łóżku siedzi jak gdyby nigdy nic ten wariat. Leniwie sunie wzrokiem po całym moim ciele. Nie jestem idealna. Mam co prawda spore piersi i niezłe nogi, ale też nieco fałdek na brzuchu. Nie dbam przesadnie o wygląd, podoba się sobie taka jaka jestem.

- Co ty tu do cholery robisz?!- krzyczę zasłaniając się rękami co nie wiele daje. Mam ochotę wydrzeć się na niego, ale obecność matki w domu nie działa na moją korzyść.

-Kto ci to zrobił?- kompletnie ignoruje moje pytanie wywiercając wzrokiem dziurę w bliźnie w okolicach dolnych żeber.

Dopiero wtedy rejestruje, że nadal stoję przed nim pół naga. Sięgam do szafy po jakiś podkoszulek i spodnie.

-Jak wrócę ma Cię tu nie być - warczę równocześnie wracając do łazienki . Ubieram ubrania, przeczesuję włosy i postanawiam wrócić do pokoju. Mój poziom frustracji wzrasta w momencie kiedy ten idiota nadal siedzi w tym samym miejscu nic sobie nie robiąc z moich ostrzeżeń.

- Nie wiem jesteś jakiś głuchy albo ograniczony? - marszczy brwi, chyba nie takich słów się spodziewał - co nikt nigdy nie powiedział ci prawdy? Oh nie! Całe życie w niewiedzy - nie panuję nad głosem, krzyczę wylewając wszelkie dzisiejsze frustracje na tego człowieka, którego nawet nie znam imienia. Nic o nim nie wiem- wynoś się stąd - wskazuję ręka na drzwi - albo dzwonię po policję i Chrisa i..

- I co? Straszysz mnie swoim chłopakiem? - wstaje i  zbliża się do mnie o krok.

- Co? To nie jest mój chłopak - marszczę brwi ze zdezorientowania. Dlaczego tak właściwie mu się tłumaczę? 

- A on o tym wie? - z każdym kolejnym słowem zbliża się w moją stronę. Kiedy zderzam się ze ścianą na jego usta wpełza leniwy uśmiech, a głowę przekręca na bok.

-Wynoś się z mojego pokoju jak kol wiek tutaj wszedłeś - hardo spoglądam w jego oczy.

Teraz wiem, że to ogromny błąd. Tonę w zielonej otchłani jego tęczówek. W ułamku sekundy jego ciało przypiera moje, a nasze twarze dzieli ledwie kilkanaście centymetrów. Wciągam sporą dawkę powietrza. Po całym moim ciele przechodzi niekontrolowany dreszcz. Wytrzeszczam oczy kiedy jego prawa ręka lekko zaciska się na mojej szyi.

- Teraz nie jesteś taka pyskata? - z rozbawieniem jeszcze bardziej zbliża swoją twarz do mojej, czuję jego oddech na policzku - i tak wiem, że robisz to specjalnie. W głębi umierasz ze strachu przede mną- jego oczy zaczynają złowrogo błyszczeć. Niski, nieco ochrypły głos przyprawia mnie o szybsze bicie serca. Boję się. Cholernie boję się tego psychopaty.

- Odsuń się ode mnie - mój głos jest zaskakująco cichy, gdyby nie bliska odległość brunet nawet by mnie nie usłyszał.  

- Twoja pewność siebie mnie powala, ale już rozumiem - cwanie się uśmiecha ciągle przejeżdżając palcem wskazującym po delikatnej skórze za moim uchem - prawdziwy temperament pokazujesz gdzieś indziej - odsuwa się z niemałym rozbawieniem. Momentalnie moja pewność siebie wraca. I naprawdę nie wiem co we mnie wstępuje, może impuls albo odzew głupoty, ale podchodzę do niego i z całej siły uderzam go w twarz. Nie pozwolę sobie żeby ktokolwiek mnie tak traktował. 

- Wynoś się stąd albo sama ci w tym pomogę! - łapie się za policzek przeklinając pod nosem.

Odwraca głowę w moją stronę. Jego oczy stają się nagle tak intensywnie zielone, że aż wiruje mi w głowie, a potem ciemnieją i stają się wściekłe. Ponownie odczuwam ogarniający mnie strach. Kiedy go uderzałam nie myślałam racjonalnie. Nie brałam pod uwagę tego, że po pierwsze kompletnie go nie znam, a po drugie, że może być niebezpieczny. Stawiam kilka kroków do tyłu.