გამთენიის ხანია,მზის სხივებს უკვე გაუკვლევიათ გზა ჩემს ოთახში,საწოლზე ორი ვწევართ,სოფო კი არსად ჩანს.
ავნერვიულდი,წამოვდექი და მისი ძებნა დავიწყე..ბოლოს მისაღებში შუქი შევნიშნე და მეც კიბეებს ჩავუყევი.
კარლა-აქ ხარ?!ძალიან შემაშინე.
სანი-ბოდიში,უბრალოდ გამეღვიძა და ვეღარ დავიძინე.
კარლა-რატო. ხარ მოწყენილი?
სანი-ძილი მაკლია.
კარლა-არა,საქმე სხვა რამეშია.მითხარი რა ხდება.
სანი-მეშინია.ყოველ წუთს,როდესაც მარტო ვარ მეშინია,არ ვიცი ეს გრძნობა რამდენ ხანს გასტანს,მაგრამ ცუდად ვგრძნობ თავს.
კარლა-რა დღეში ხარ..მოიცაა რაღაცას მოვიფიქრებ. საქართველოში ხომ არ წავიდეთ ცოტა ხნით და ისევ დავბრუნდეთ.
სანი-არ ვიცი,არ ვიცი.გამომიშვებენ?
კარლა-გინდა მე დაველაპარაკო ჯიმინს?
სანი-მაგრამ გუკი?
კარლა-შენ თუ წასვლას გადაწყვეტ,მაშინ ვცადოთ,იქნებ დაგთანხმდეს კიდეც.
სანი-კარგი, მოვიფიქრებ და გეტყვი,
მარის უნდა წასვლა,ან შენ?
კარლა-კი,არ იფიქრო, რომ აქ კარგად არ ვგრძნობთ თავს,უბრალოდ მშობლები და სახლი მოგვენატრა.
სანი-ჰო.
კარლა-ამიტომ ვამბობ..
სანი-წადი დაიძინე,მე კი აქ ვიქნები.
კარლა-კარგი.მართლა სხვები არ მოსულან?
სანი-არა.
კარლა-არ დაურეკე რომელიმეს?
სანი-არ მინდა შევაწუხო.
კარლა-კარგი..იუნგის მივწერ მაინც.
და წამის მეასედში,კარი გაიღო
ძალიან ნელა და შეუმჩნევლად..
იქედან კი რამოდენიმე სილუეტი მოიპარებოდა
შუგა-ჩუ ბიჭო,გააღვიძებ რომელიმეს.
თაე-აუუ ძაან დაგვაგვიანდა ხო?
