რამოდენიმე კვირის შემდეგ:
ჯონგუკის პოვი:
აქამდე ვერანაირად მოვახერხე ჩემი სიყვარულისთვის დედაჩემის გაცნობა,ამიტომ ამ საღამოისთვის ყველაფერი მზად ყოფნაშია და ვეცდები ყველაფერმა შესანიშნავად ჩაიაროს..
ახლა ვდგავარ მისი სახლის წინ, ველოდები როდის ჩამოვა.
და აი ისიც თვალისმომჭრელად გამოიყურება,შესანიაშნავად იღიმის.უბრალოდ,როგორ შეიძლება ეს მშვენიერება არ გიყვარდეს?
სანი-მოვედი.იმედია, შეუსაბამოდ არ მაცვია.იცი როგორ ვნერვიულობ?
იქნებ არ მოვეწონო მერე რა ვქნათ,არ შეგიძლია მითხრა როგორია?
გუკი-მე თუ მიყვარხარ მასაც შეუყვარდები და მეორედ არ თქვა, რომ არ მოეწონები, თორემ ძალიან გავბრაზდები.
სანი-კარგი,მაგრამ.
გუკი-არანარი მაგრამ.ძალიან მიყვარხარ.
სანი-მეც მიყვარხარ.
მთელი გზა სახიდან ღიმილი არ გაქრობია,შემდეგ უნებლიედ მოიღუშა და სევდიანად გამომხედა.
სანი-მეც მინდოდა დედას კარგად რომ გაეცანი,მაგრამ ვერ მოვასწარი.
გუკი-არ იდარდო,დედაჩემი არაფერს არ გაგრძნობინებს.
სანი-მადლობა ჯონგუკ,იმისთვის რომ ასე ძლიერ გიყვარვარ.
გუკი-და როგორ შეიძლება შენნაირი სრულყოფილება არ მიყვარდეს?
სანი-სრულყოფილი?-მწარედ ჩაიცინა და ისევ საყვარელი თვალებით გახედა ბიჭს.
გუკი-კარგი,რამე გაქვს გადაწყვეტილი,რას ეტყვი დედას?
სანი-რა,არა..რა უნდა მომეფიქრებინა?
გუკი-მაშინ უთხარი თქვენი ბიჭი მიყვარს და მას ცოლად უნდა გავყვე-თქო.
სანი-გუკ,ეგრე ნუ ხუმრობ რა..
გუკი-რატომ? გეშინია სიცილისგან არ იტირო?
სანი-კარგი გეყოფაა.
სიცილისგან ძლივსღა ლაპარაკობდა და თან ფანჯარაში იხედებოდა.
