ေသြး/သွေး

အခန်း(၇)/အခန္း(၇)

Zawgyi

            "ငါသြားေတာ့မယ္"

       စီးရမည့္ကားလာၿပီမို႔ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုသည့္ ဇြဲရန္ကို သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ခါတိုင္းေန႕ေတြက အနားမွာေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္လို ခြာမရေအာင္ကပ္ေနတတ္သည့္ ဥႆုံတစ္ေယာက္ သူ႕ေရွ႕၌ေပၚမလာသည္မွာ ႏွစ္ရက္မွ်ရွိၿပီျဖစ္သည္။

           တစ္လေလာက္နီးနီးအနားမွာ ရွိေနခဲ့သည္မို႔ ယခုလို႐ုတ္တရတ္ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနျခင္းအေပၚစိုးရိမ္စိတ္ဝင္မိတာေတာ့အမွန္ပင္။

            အၿမဲတမ္း တက္ႂကြလန္းဆန္းေနသည့္ ထိုငေပေကာင္ေလးက ေရာဂါသည္ဟုပင္ ထင္ရက္စရာတစ္ကြက္မရွိ။စေတြ႕တုန္းကထက္ အနည္းငယ္ပိန္က်သြားသည့္ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ တစတစပို၍ ဩရွရွျဖစ္လာသည့္ အသံေၾကာင့္သာ ေရာဂါရွိေနသည္ဆိုတာကို ယုံရသည္။

            ဒီရက္ေတြမွာ ေသြးသစ္ထင္ ဥႆုံ၏အခန္းေလးသို႔ မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္သလို ေဆးကုသဖို႔လည္းအႀကိမ္ႀကိမ္တိုက္တြန္းခဲ့သည္။သို႔ေသာ္ ေပလြန္းေတလြန္းသည့္ ထိုေကာင္ေလးက သူ႕စကားကို ဘယ္ဘက္နားကနားေထာင္၍ ညာဘက္နားကထြက္သြားတတ္သည္။တကယ့္ကို ငဂ်စ္ေကာင္ေလးပင္။

         "ေသြး..."

       အေတြးျဖင့္ေမ်ာလြင့္ေနသည့္ ေသြးသစ္ထင္ကိုယ္လုံးေလးက ေခၚသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ အနည္းငယ္တြန႔္သြားရသည္။ရင္းႏွီးလြန္းမက ရင္းႏွီးေနသည့္ အသံေၾကာင့္ ေခါင္းကိုဘယ္ညာယိမ္းကာအသံပိုင္ရွင္ကိုရွာမိသည္။

          "ေသြး.."

        နံေဘးနားမွ ကားေစာင့္ရင္းစကားေျပာေနၾကသည့္ လူတစ္စု၏အသံကိုပင္ လႊမ္းအုပ္ကာထြက္လာသည့္ အသံၾကည္ၾကည္က သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာအခ်ဥ္မ်ားကိုပင္ ဆိုင္းသြားေစသည္။

         မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေနသည့္ ရီေဝေဝမ်က္လုံးတစ္စုံႏွင့္ လူသားကိုျမင္သည့္အခါ လက္ဝဲဘက္ရင္အုံ၏အေရျပားေအာက္မွ ႏွလုံးသားငယ္က သခင္ကိုအသိအမွတ္ျပဳဟန္ အႀကိမ္ေရမ်ားစြာခပ္ျပင္းျပင္းခုန္လႈပ္လာသည္။

           ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ တအံ့တဩၾကည့္ေနသည့္ထိုသူ၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရ႐ုံႏွင့္ ရပ္ေနသည့္ေျခေထာက္ေတြကယိုင္နဲ႕လုလု။အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ နာနာက်ည္းက်ည္းႏွင့္ ေမ့ပစ္ခဲ့ရသည့္ ထိုလူသားက ယခုလိုမ်က္ႏွာေလးတစ္ခ်က္ျမင္႐ုံႏွင့္ အမုန္းေတြကိုေမ့ေလ်ာ့သြား‌ေစသည္အထိစြမ္းေဆာင္နိုင္သည္။