ေသြး/သွေး

အခန်း(၂၃)/အခန္း(၂၃)

Zawgyi

          ကားစက္ရပ္သံၾကားမွ တစ္လမ္းလုံးပူေလာင္လာခဲ့သည့္ သူ႕ရဲ႕ရင္က ေအးခ်မ္းမႈအနည္းငယ္ကိုခံစားမိသည္။ကားရပ္ရပ္ခ်င္း အထုပ္ေတြသယ္ဖို႔ပင္သတိမရနိုင္ဘဲ သူတို႔ကားေနာက္တြင္ရပ္လာသည့္ ကားအနက္ေလးဆီသို႔သာ အေျပးအလႊားသြားမိသည္။သူ႕အေနာက္ဖက္မွ ၾကည့္ေနသည့္ ကိုဘုန္း၏မ်က္ဝန္းေတြကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳမိလ်က္။

           ကားထဲမွထြက္လာသည့္ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္လူကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္က်ဴးလြန္မိသည္အထိ သူ႕စိတ္ေတြကအေမွာင္ဖုံးေနခဲ့သည္။အနည္းငယ္ယိုင္နဲ႕သြားသည့္ ကိုယ္လုံးကိုသတိျဖင့္ျပန္ထိန္းလိုက္သည့္ ဥႆုံကေတာ့ သူ႕ကိုမယုံၾကည္နိုင္ဟန္ၾကည့္လာသည္။

        "မင္း႐ူးေနလား။ဒီလို မကြၽမ္းက်င္တဲ့လမ္းကိုေမာင္းလာရေလာက္တဲ့အထိ မင္းရဲ႕ဦးေႏွာက္ေတြကအလုပ္မလုပ္ေတာ့တာလား။မင္းကိုမင္း ေမြးကတည္းက ကားဖက္ၿပီးေမြးလာတယ္ထင္ေနလို႔ ဒီေလာက္ထိေတာင္အတင့္ရဲေနတာလား။"

        ဥႆုံလည္ပင္းမွအကၤ်ီစကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္အထိ သူ႕အသိစိတ္ေတြလြတ္ေနခဲ့သည္။႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး စူးစမ္းၾကသည့္လူေတြက ဟိုမွသည္မွတစတစပိုမ်ားလာသည္။

         "ငါ့မွာဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပူေနခဲ့ရလဲ။ငါ့ေၾကာင့္ မင္းတစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ငါဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေလာင္ေနခဲ့ရလဲ။ငါ့ေၾကာင့္...ငါ့ေၾကာင့္..မင္းလည္းေဖေဖ့လို..."

       တျဖည္းျဖည္းတိမ္ဝင္သြားသည့္သူ႕အသံေတြက ေနာက္ဆုံးလုံးဝမထြက္ေတာ့သည္အထိ။သူ႕အျမင္အာ႐ုံေတြထဲတြင္ စြဲထင္ရစ္ငင္ေနသည္က ေသြးေတြလႊမ္းေနသည့္ေဖေဖ့ရဲ႕မ်က္ႏွာ။လႈပ္ရွားျခင္းနတၱိျဖစ္ေနသည့္ ေဖေဖ့၏႐ုပ္ခႏၶာက သူ႕မ်က္စိထဲကအခုထိမထြက္နိုင္ေသး။သူခ်စ္ျမတ္နိုးရသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ေနာက္ဆုံးထြက္သက္က သူ႕ေၾကာင့္ပဲအက်ည္းတန္စြာကုန္ဆုံးသြားခဲ့ရသည္။အခု ဥႆုံကိုလည္း သူ႕ေၾကာင့္...သူ႕အတြက္ေၾကာင့္တစ္ခုခုမွားယြင္းျဖစ္ပ်က္သြားမွာမ်ိဳးကို သူလုံးဝရင္မဆိုင္ရဲ။