ေသြး/သွေး

အခန်း(၂၁)/အခန္း(၂၁)

Zawgyi

           အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ဆိုးလာသည့္ ဥႆုံအတြက္သူ႕မွာ ပူပန္ေနမိသည္။သူ႕ပခုံးေပၚတြင္ေခါင္းတင္ကာမွီတြယ္ေနသည့္ ထိုငေပေကာင္ေလးကို သူတစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ပစ္ခ်င္သည္။ေဆးခန္းျပန္ျပဖို႔အၿမဲေျပာေပမယ့္ ေခါင္းမာလြန္းသည့္ဥႆုံကအၿမဲတမ္းသူ႕စကားကိုအေလးမထား။

      တစ္ခါတစ္ရံေဆးေသာက္တာမ်ိဳးေတြ႕တတ္၍ေမးၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွေရရာေသခ်ာမႈမရွိ။သူေမးတိုင္းေဝ့ဝိုက္ေနတတ္သည့္ ဥႆုံ၏စကားေတြမွာထိုေဆးေတြ၏ဇစ္ျမစ္ကိုသူရွာမရ။

     "ဦး..အဲ့ဒီအေရွ႕ကလမ္း"

      "ကိုေသြး အိမ္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မွာလား"

       ‌အေရွ႕မွ Taxi ေမာင္းသမားကိုလမ္းျပေပးေနစဥ္ သူပခုံးေပၚမွဥႆုံကလူးလြန႔္လာသည္။ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက တကယ္ကိုေဝဒနာအႀကိတ္အနယ္ခံစားထားရသည့္ႏွယ္။နိမ့္တုံျမင့္တုံျဖစ္ေနသည့္ ရင္ဘက္ကိုအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့သူပါ ေမာဟိုက္ျခင္းကူးစက္သြားသလိုပင္။ႏွဖူးစပ္တြင္စီးက်ေနသည့္ ေခြၽးစီးအခ်ိဳ႕ကိုခပ္ဖြဖြသုတ္ဖယ္ေပးေတာ့ ဥႆုံကတစ္ခ်က္ၿပဳံးသည္။

     "သက္သာလား"

      သူ႕ရဲ႕ပူပန္မႈကိုနားလည္ရွာသည့္ ဥႆုံကသူစိတ္ေအးခ်မ္းေစမည့္အၿပဳံးတစ္ပြင့္ျဖင့္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

      "ငါ့တူတို႔ အိမ္ကဘယ္အိမ္လဲ"

        အေရွ႕ခန္းမွ ဦးေလးႀကီး၏စကားေၾကာင့္ အိမ္ကိုၫႊန္ျပရန္ ၾကည့္မိေတာ့ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေနသည့္ သူ႕အိမ္ေရွ႕တြင္ရပ္ထားသည့္ကားတစ္စီး။နည္းနည္းလွမ္းေနေသးသည္မို႔ ကားအေရာင္ကို ေသခ်ာမျမင္ရေပမယ့္ သူတို႔စီးလာသည့္ Taxi ၏မီးေရာင္ေၾကာင့္ ကားရပ္ထားသည့္ေနရာကသူတို႔အိမ္ေရွ႕ဆိုတာေတာ့သူတပ္အပ္ေျပာနိုင္သည္။

      "အဲ့ကားရပ္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ေပးပါေနာ္"

        တစတစနီးကပ္လာသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္းျပတ္ျပတ္သားသားျမင္လာရသည့္ ကားေဘးနားမွလူ၏ပုံရိပ္ေၾကာင့္ သူထိတ္လန႔္သြားမိသည္။သူ႕မ်က္ႏွာကိုအခ်ိန္ျပည့္အကဲခတ္ေနသည့္ ဥႆုံတစ္ေယာက္သည္လည္း ထိုပုံရိပ္ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္တြန႔္သြားသည္ကိုေတာ့ေသြးသစ္ထင္တစ္ေယာက္သတိမထားမိလိုက္။