Her Şeyin Başladığı Yer / Victory Kickoff

22

Derslerin bittiğini müjdeleyen zil sesi tüm okul binasında yankılandığında tüm öğrenciler hareketlenmiş, eşyalarını çantalarına koymaya başlamışlardı. 

Konuşma sesleri yavaş yavaş artarken, Lenka çantasını kapatıyordu. Tek omzuna geçirdiği çantası ile ayağa kalkmış, eteğini düzeltmişti.

Okuldan ayrılmak istemediği açıkça belli oluyordu. Herkes hızlı adımlarla okulu terk ederken, o orada daha fazla kalmak için bir bahane bulmaya çalışıyordu.

Fakat başarılı olduğu söylenemezdi. Gitmek zorundaydı.

Adımlarını kapıya doğru yönlendirirken, kolyesini parmakları arasına aldı. Mavi renkli yıldızı iyice sıkıştırdı ve gözlerini yumdu. Bir dilek diledi.

"Hey, Lenka! Biraz bekler misin?"

Kapıdan çıkmadan önce, adının seslenilmesi ile adımları durmuş, sağ omzunun üzerinden sesin sahibine bakmıştı.

Dudakları yavaşça yanlara doğru kıvrıldı, gök mavisi gözleri yıldızlar gibi parıldadı.

"Efendim, Ryuuji?"

Kızıl gözlü çocuk, hafifçe tebessüm ederken, ayakları karşısında ki sarı saçlı kıza doğru gitmişti.

"Seninle bir şey konuşmak istiyordum, sakıncası yoksa." .

"Elbette konuşabiliriz, niye bir sakınca olsun ki."

"Sevindim, kapıya kadar yürümek ister misin? Sınıfta tek ikimiz kaldık."

Kız kafasını hafifçe sallayıp sınıfı terk ettiğinde, oğlan peşinden ilerliyordu. Merdiven basamaklarında yan yana ilerlemeye, konuşmaya başlamışlardı.

"Bugün fransızca dersinde söylediklerin çok anlamlıydı. Felsefe ile ilgileniyorsun sanırım"

"Um.. pek sayılmaz, sadece içimden geçenleri söyledim..."

"O zaman, içinden geçenler çok anlamlıydı."

"Teşekkürler... tüm sözlerimi anlayabildin mi gerçekten?"

"Dürüst olacağım, her bir kelimeyi anladığım söylenemez fakat pek çoğunu anladım."

"Fransızcan iyi olmalı o zaman. Çünkü herkes bana 'ne diyor bu' der gibi bakıyordu"

"Pek sayılmaz. Dil konusunda iyi değilim. Matematik ve felsefe tercihim."

"Felsefe demişken.. bir şey soracağım"

"Tabii"

"Sen bu konu hakkında ne düşünüyorsun?"

"Günah mı?"

"Evet."

"Bilemiyorum. Pek düşünmemiştim. Bir dine mensup değilim ve arayışa da girmedim. Tanrı inancım bile yokken günah konusunu düşünmek... hiç aklıma gelmedi."

"Anlıyorum... sağdan mı gidiyorsun soldan mı?"

"Sola dönüp ilk sokaktan gireceğim. Sen?"

"Aynı yerden gidiyoruz."

"En son ne diyordun?"

"Şey... Biraz özel hayatına burnumu sokacağım ama... her insanın bir inancı olduğunu fark ettim. Ateistler bile bir tanrı olmasa bile bir şeye inanıyor..."

"Doğru bir gözlem. Yani?"

"Senin inancın nedir? Veya inandığın şey?"

Oğlanın kızıl gözlerinde, ona her baktığında beliren bir ışık vardı. Orada, kalbinin derinliklerinde yanan bir alev vardı. Fakat kızın sözleri yanan muma değen rüzgar gibiydi. Söndürmekle kalmamış, geriye küle dönmüş bir yürek bırakmıştı.

Kötü bir şey söylememişti belki, ya da hakaret etmemişti. Sözleri kırıcı değildi, nazikti. İyileştiren bir ses tonu, huzur veren bir konuşması vardı fakat bu sefer ne huzur vermişti, ne de mutluluk. Sadece parçalamıştı istemeden de olsa.

"Bunu ne kadar saçma bulacağının farkındayım. Paylaşmak istediğime emin değilim."

"Saçma mı? Benim bildiğim üzere insanların din değiştirmesinin sebeplerinden birisi dinlerini saçma bulmaları. Bir insan saçma olan bir şeye inanamaz ki..."

"Yanlışsın Lenka, insanlar saçma olan şeylere değil, saçma buldukları şeylere inanmazlar. Benim mantıklı bulduğumu, sen saçma bulabilirsin."

"Ama 'bulabilirim'. Bulacağımı nereden biliyorsun?"

"Bilmiyorum, fakat kötü olanı düşünüp tedbir almak en iyisidir"

"Anlıyorum fakat... ben yine de seni dinlemeyi çok istiyorum."

"Neden?"

"Çünkü dini olmayan insanların inançları hep ilgimi çekmiştir. Onların diğer insanlardan çok farklı olarak yarattıkları bir tanrıları, çok farklı kuralları, farklı kuralları ve sevapları oluyor. Bunları dinlemeyi seviyorum."

Kız adımları durdurup bakışlarını ona sabitlediğinde, kahküllerin altından görünen bir çift kırmızı göz ona dönmüştü.

"Evim burası..."

Küçük bir gülümseme.

"İyi akşamlar o halde"

Küçük bir telaş.

"Ryuuji!"

Ve küçük bir merak.

"Evime gelmek ister misin?"