Gleys Potter ( Zawieszone)

21 cz. 1

Otworzyłam oczy zdecydowanie za szybko. Światło odbijając się od białych ścian szpitala dotarło do moich oczu, powodując ich odruchowe zamknięcie. Druga próba przyzwyczajenia się do światła była już lepsza i tym razem udana. Próbowałam podciągnąć się na łokciach, jednak pewna osoba nie pozwalała mi na tę czynność. A mianowicie mój cud chłopak spał mi na kolanach, trzymając moją dłoń. Wolną ręką pogłaskałam chłopaka bo rozczochranych blond włosach, a on leniwie lecz dość szybko otworzył oczy. Od razu uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam tą zmęczoną, a zarazem zdziwioną minę.

- W końcu! Już myślałem, że znów prześpisz tydzień lub dwa. - odparł Ced.

- Cedrik co się stało? - dopiero się zorientowałam, że Harry siedzi pół przytomny przy oknie i obserwuje co się dzieje na Błoniach. Chociaż sądząc po wczesnej porze dnia nic się nie działo. A kiedy Harry się odwrócił od razu ożył i do mnie pobiegł.

- Gleys, dzięki Bogu obudziłaś się.

- Tak, ale powie  mi ktoś ile ja znowu przesłałam. Co raz bardziej się boję, że prześpię cały rok.

- Kilka godzin.

- Harry możesz dokładniej?

- Malfoy - nie wymówił tego jakoś bardzo entuzjastycznie. - przyniósł cię tutaj wczoraj około 17, a jest 6 rano. - znikąd pojawiła się Pomfrey z tacą eliksirów i innych podobnych rzeczy.

- Proszę skarbie, wypij to.

- Co to? - zapytałam przyglądając się dwóm przezroczystym płynom, które podała mi kobieta.

- Leki dzięki którym poczujesz się lepiej i jeszcze dzisiaj wyjdziesz że szpitala.

- Dziękuję. - odparłam, kiedy kobieta otwierał drzwi. W tym samym momencie do pomieszczenia przyszli ledwo żywi Draco i Blaise. Herry'emu jakby pogorszył się humor, gdy ich zobaczył, a Cedrik wstał z krzesła na którym siedział.

- Czego chce.. - Harry nie zdążył dokończyć, ponieważ przerwał mu platynowłosy ślizgon.

- My nie do ciebie bliznowaty. - skierował swój wzrok na mnie.

- Draco wczoraj nie miałem okazji ci podziękować, więc zrobię to teraz. Dziękuję, że jej pomogłeś. - albo ja śnie lub Ced dziękuję Drconowi. Przecież oni nigdy nawet ze sobą nie gadali.

- Spoko. Gleys, czy możemy pogadać?

- Jasne. Chłopaki? - posłałem Cedrikowi i Harry'emu spojrzenie.

- Chyba śnisz, że cię z nimi zostawię. Przecież to ślizgoni. Jeszcze ci coś zrobią, albo...

- Harry! Ja też jestem ślizgonem, nie zapominaj o tym bo zaraz ja ci coś zrobię.

- Harry daj spokój. - Cedrik był najwyraźniej rozbawiony tą wymianą zdań.

- Ale...
- Zamknij się Potter. Własnej siostrze nie ufasz? - mogłam usłyszeć jeszcze kilka słów rozmowy między chłopakami, kiedy wychodzili ze szpitala.

- Draco, natychmiast przestań! Przepraszasz już chyba z setny raz. To nie twoja wina. Ostatnio często mi się zdarza mdleć czy coś.

- Czyli nie muszę mieć na sumieniu siostry Pottera?

- Przecież jej nie zabiłeś.

- Blaise, ale przecież nie wypada w ogóle atakować tak pięknej damy.

- Bez przesady. Teraz pewnie wyglądam tragicznie.

- No faktycznie przesadziłem. - zaczął mi się bezczelnie przyglądać.

- Na prawdę jest tak źle. - zakryłam się kołdrą.

- Tylko się z tobą droczy. - pocieszał mnie Zabini.

- Ymm... Okej... Mam do was pytanie. - podrapałam się po karku.

- Zamieniamy się w słuch.

- Co się zmieniło między nami?

- W jakim sensie? - poruszał znacząco brwiami na co strzeliła sobie facepalma, za to w jaki sposób to odebrał.

- Idiota. - pokręciłam głową. - Chodzi o to, że już mi nie dokuczacie, nie wyzywacie, a ty Draco przepraszasz mnie jakbyś mi kogoś zabił czy coś. Miałam o to zapyta przed wakacjami, ale jakoś mi wypadło z głowy.

- Ach, o to chodzi. - parskną śmiechem.

- A coś ty myślał?

- No nie wiem... Może ty mi powiesz? - Zabini zaczął się turlać ze śmiechu co mnie też trochę rozbawiło.

- Z czego się śmiejecie? - zapytał zbulwersowany Malfoy.

- Z ciebie smoku. Zarywasz do Gleys mimo, że jak widzisz woli starszych. - ymm, że co proszę?

- Ej! Że Cedrik jest starszy nie znaczy, że od razu wolę starszych.

- Nie forsuj się tak. Złość piękności szkodzi.

- Skończ już Malfoy. Wracając to czemu tak zmieniliście stosunek do mnie?

- Oj, księżniczko. Po prostu stwierdziliśmy, że skoro jakimś cudem trafiłaś do domu węża to nie możesz być taka zła.

- Pff... - parskną Draco. - Ona jest najgorsza na świecie. - pokazał na mnie.

- A ja myślałem, że to Pansy, która się do ciebie lepi jak mucha do smoły jest najgorsza.

- Może i tak... W takim razie Parkinson ma konkurentkę.

- Halo ja ty dalej jestem. - pomachałam im rękoma przed oczami.

Trochę się jeszcze pośmialiśmy, ale przerwała nam pielęgniarka.

- Dzieciaki za głośno, zdecydowanie za głośno. A ty drogie dziecko jesteś już wolna. - zerknęłam na mnie. - Dyrektor prosi abyś się u niego stawiła zaraz po śniadaniu.

- Dobrze, a mogę wiedzieć co było przyczyną mojego omdlenia?

- To jeszcze nie pewne. Profesor Dumbledore i Profesor Snape przekażę Ci potrzebne informacje. - skinęłam lekko głową i wstałam z łóżka. Zebrałam kilka swoich rzeczy, które przyniósł mi wcześniej Ced.

- To co idziemy? - zapytał się Blaise.

- Panna Potter może już iść, ale wy chłopcy przyjdźcie do mojego gabinetu. - zawołała pielęgniarka.

Zabrałam wszystkie swoje rzeczy i poczekałam na ślizgonów. Nie minęło nawet 10 minut, a już w towarzystwie chłopaków wracałam do lochów.

POV Draco

Czego ona może od nas chcieć? Przecież powiedziałem jej co się stało. Z tą myślą szedłem z Blais'em do pokoju pielęgniarki. Po chwili Pomfrey przerwała panującą między nami ciszę i wskazała na dwa krzesełka przed jej biurkiem.

- Ponieważ według dyrektora prawdopodobnie w ostatnim czasie może zmienić się dość dużo, a dla Panny Potter może coś grozić. Dumbledore podejrzewa, że Gleys ma coś wspólnego z czarną magią. Ja jednak twierdzę inaczej.

- Ale co my mamy z tym wspólnego? - zapytałem lekko zbity stropu. Ona i czarna magia? Pff, śmieszne.

- Zaraz się dowiecie spokojnie. Ja uważam inaczej jednak nic nie jest jeszcze pewne. Wasza koleżanka w wakacje miała małe problemy ze zdrowiem i nie może się teraz denerwować ani martwić. Osobiście chciałabym was poprosić abyście tego dopilnowali. - uniosłem z Zabinim jedną brew po tym jak na siebie spojrzeliśmy. Oboje zrozumieliśmy co każdy z nas ma na myśli. Coś za coś. To była nasza zasada. - Oczywiście jeżeli jej stan zdrowia poprawi się dzięki wam, zostaniecie nagrodzeni punktami dla waszego domu. Pewnie się zastanawiacie dlaczego akurat poprosiłam was, a nie na przykład Harry'ego lub Cedrika. Otóż oni są z oddzielnych domów i by było trudniej pilnować waszej koleżanki. A teraz możecie już iść czekam na decyzję do jutra. Do widzenia.

Odpowiedzieliśmy Popy i wyszliśmy z jej gabinetu. Na łóżku siedziała już Gleys z małym kufrem w którym miała za pewnie swoje rzeczy.