Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 4 - Hyma

'Waarom?' Is alles wat ik kan vragen. 'Het was een geschenk. Ik wilde je iets geven waardoor je je leven specialer mee kon maken. Iets intenser. Als ik had geweten dat het zo zou uitpakken en je je er zo over had gevoeld had ik het nooit gedaan.' legt Adéna uit. 'Waarom heb je niks verteld?' 'Ik wist niet hoe. Ik was aan het wachten voor het goede moment.' Adéna raakt licht in paniek. Ik lach. 'Het goede moment.' herhaal ik stom lachend. 'Ik heb je al maanden niet gezien. Niet alleen jou maar de rest ook niet.' Ik kijk mijn "ouders" een voor een aan. 'Je hebt ons niet meer geroepen of nodig gehad.' Mengt Bata zich in het gesprek. 'Daar draait het toch niet om. Eerst waren jullie stemmen continu in mijn hoofd te horen. Nu hoor ik alleen mezelf. 'Je bent volwassen, je hebt ons minder nodig dan eerst.' zegt Lea. 'Mijn moeder is ontvoerd. Natuurlijk heb ik jullie nodig.' tranen prikken in mijn ogen. Niet alweer.

Het is stil. Iedereen is in gedachten. 'Als je wilt kan ik kijken of ik de Hyma krachten kan wegnemen Elena.' Ik kijk op. 'Hyma krachten?' Vragend kijk ik haar aan. 'Ja, Hyma krachten zijn de krachten van de natuur. Een deel had je al, zo kan je met ons praten en zo. Ik heb je de andere helft gegeven. Zo blijven de Hyma krachten compleet.' Legt Adéna uit. 'Ik ben een Hyma? Geen brug of mens. Ik ben een soort tovenaar?' kort klinkt er wat gegrinnik. 'Zo kun je het zien, maar niet vergelijken.' Ik kijk even rond. Is dit nou echt serieus. Aan de andere te zien is het geen onzin of een spelletje. 'Elena, jij bent een Hyma. Je bent niet de enigste. De Hyma is als Yin en Yang. Het is een spiegelbeeld. Het een kan niet bestaan zonder het ander. Licht kan niet zonder donker. Goed kan niet zonder het kwaad.' Het valt even stil.

'Wat is je punt?' vraagt ik. Weer is het even stil voor ik antwoord krijg. 'Mijn punt is dat als jij altijd al een deel van de Hyma hebt gehad, dan moet er nog iemand zijn met dezelfde krachten als jij.' 'Maar moeten jullie die persoon dan ook niet kennen?' vraag ik. 'Nee. Hyma staat los van ons. Wij zorgen voor de mensen. We begeleiden door jou de mensen van Evana.' zegt Bata. 'Toen ik erachter kwam dat jij Hyma krachten had, wilde ik je de rest van de krachten ook geven. Het duurde even tot ze werden geactiveerd. Laten we zeggen dat dat zo'n zestien jaar heeft geduurd.' Adéna legt alles uit.

Zuchtend leg ik mijn handen tegen mijn hoofd. Dit is veel te veel. Ik laat even alles door mijn hoofd gaan. Mijn gedachte stop bij de woorden over dat goed nooit zonder kwaad kan. Dat is het moment waarop er een lampje gaat branden. 'Degene die mijn moeder heeft ontvoerd is de slechte Hyma.' kom ik tot conclusie. 'We vermoeden van wel.' zucht Para. Ik zucht. Mijn hoofd loopt over van alle nieuwe informatie. 'Bedacht voor het gesprek en de eerlijkheid.' zeg ik. Ik kijk de goden een voor een aan. Dan laat ik de magie los en kom ik weer terecht in de tuin. Waar ik al die tijd al heb gezeten. Het is in middels al donker geworden. Ik sta op en loop naar binnen. Ik ben moe. Alle nieuwe informatie en het gebruik aan magie nam heel veel energie weg. Zonder nog naar Evan of Sophie te gaan loop ik naar mijn kamer.

De volgende dag word ik wakker. Ik draai mezelf om en kijk met een zucht uit het raam. Ik weet al hoe deze dag gaat verlopen. We gaan de hele dag weer zoeken naar mijn moeder. Of we gaan oefenen aan mijn nieuwe krachten. Ook dat heb ik nog niemand kunnen vertellen. Ik duw geïrriteerd mijn achterhoofd in mijn kussen en zucht luid naar het plafond. Ik draai mezelf om en probeer verder te slapen. Ik heb vandaag geen behoefte aan training of speurtochten. Ik wil mijn moeder dol graag vinden maar ik kom toch niet verder dan die stomme visioenen. Ik trek de dekens verder over me heen en sluit mijn ogen. Ik heb geen idee toelaat het is. Ik heb niet gekeken naar de klok van Lea. Ik heb mijn ogen nog maar net dicht of de deur smijt open. 'Goedemorgen!' Waarom is Sophie zo blij in de ochtend? 'Ugh.' zucht ik geïrriteerd terug.

'Kom we moeten opstaan.' Ze ploft naast me neer op mijn bed. Ik trek de dekens compleet over me heen. 'We moeten verder zoeken naar je moeder.' Sophie trekt de dekens van me af en trekt me omhoog. 'Soof het heeft echt geen zin. Ik kom toch niet verder dan die stomme visioen.' stribbel ik tegen. ' Hier blijven zitten mokken heeft ook geen zin.' Sophie laat mijn handen los en ik klap achterover terug in bed. 'Sophie, ik heb een dag rust nodig.' Ze duwt de rest van de dekens van me af en pakt mijn enkels vast. 'We moeten je moeder vinden. Dat is wat je wilt toch?' 'Ja natuurlijk. Maar ik heb tijd voor mezelf nodig. Ik moet na denken.' Sophie laat mijn enkels los en kijkt me aan. Prima dan gaan Evan en ik wel zoeken.' Ik zucht. 'Dat hoeft ook weer niet...' Sophie onderbreekt me. 'Jawel, we kunnen niet allemaal stil zitten.' zegt ze. Ik kijk haar twijfelend aan. 'Ik ga toch niet van gedachte veranderen.' zegt ze dan.