Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 7 - Het gebeurt || Deel 2

Zijn lippen zijn zo zacht. Ze passen perfect op de mijne. Een kreun van Evan onderbreekt mijn gedachte. Meteen ben ik terug in de werkelijkheid waarin ik met mijn hand om Evans geslacht zit. Mijn bewegende hand zorgt voor Evan zijn kreunen. Zijn rechterhand gaat mijn hele lichaam langs terwijl zijn lippen kleine kusjes plaatsen in mijn nek. Zuchtend sluit ik mijn ogen. Ik wil meer. Ik verlang naar Evan. Ik verlang erna hem zo dicht mogelijk tegen me aan te hebben. Ik laat Evans geslacht los en wiebel me onder hem vandaan. 'Wat doe je, kom terug.' moppert hij terwijl hij mijn handen vastpakt en me terug probeert te trekken. 'Wil de dit losmaken?' vraag ik. Ik pak mijn haar vast en hou het aan de kant zo dat Evan de touwtjes los kan maken van mijn ondergoed. Zodra dat is gedaan laat ik het stof van mijn blanke huid glijden. Ik stap uit het stof met mijn rug nog steeds naar Evan gekeerd. Dan voel ik zijn warmte achter me en hij handen licht op mijn heupen, als of ik breekbaar ben. Een kusje van Evan op mijn schouders geeft me een rilling over mijn hele lichaam dat kippenvel achterlaat. Ik draai me om en druk meteen mijn lippen op die van Evan. Zijn handen rusten op mijn onderrug en het is een geweldig gevoel. De zoen wordt wilder en Evan verplaatst zijn handen meer naar boven op mijn rug en hij drukt me tegen zich aan. Een zucht gemengd met een kleine kreun ontsnapt bij ons beide. 'Meer.' zucht ik tussen het vurige zoenspel. Evan gaat door zijn knieën en tilt me daarna op. Uit reflex sta ik mijn armen en benen om hem heen terwijl mijn mond op die van hem blijft. Evan loopt richting de dekens en kussens en legt me voorzichtig neer. Alles wordt betast en elke aanraking is beter dan ik had gedroomd. Zodra zijn lippen de mijne ontmoeten open ik mijn ogen weer. 'Weet je het zeker?' vraagt Evan. Met mijn handen op zijn wangen en buiten adem kijk ik hem aan. 'Stop met praten.' zeg ik zacht en druk mijn lippen weer op de zijne. Niet veel later voel ik hem in me glijden. De helse pijn die ik voel is niet te omschrijven. Ik wil huilen en gillen en bewegen maar geen van alle lukt. Het enigste wat er gebeurt is het rollen van een zielig traantje wat is ontsnapt uit mijn oog. 'Gaat het?' vraagt Evan. Ik kan niks uitbrengen. Ik kan me niet bewegen. Het energieke vuur in mij lijkt even bevroren te zijn. 'Wil je stoppen?' ik dwing mezelf met mijn hoofd te schudden. 'Zeg maar wanneer het gaat. Het spijt me.' piept Evan. Ik sla mijn armen om hem heen en druk hem tegen me aan. 'Het is oké.' zeg ik zacht. Zo zacht dat ik me afvraag of hij het wel heeft gehoord. Na een paar letten verdwijnt de snijdende pijn. 'Je kan.' zeg ik zacht. Evan knikt en wurmt zich los uit mijn greep. Langzaam beweegt hij zijn heupen en maakt de pijn plaats voor genot. Het voelt geweldig. Het is niet te omschrijven wat ik nu voel. Evan kreunt en geniet in alle geuren en kleuren van het spel. Het is geweldig om Evan zo te zien. Ik duw hem dicht tegen me aan terwijl Evan door blijft gaan. Na een tijde komt Evan bij zijn hoogtepunt. Hij rolt zich naast me neer en hijgt uitgebreid. Ik zelf moet ook naar mijn ademhaling zoeken. Evan rolt zich dan op zijn zij en legt zijn arm om me heen. Met de laken om ons heen geslagen voel ik me beschermd. 'Hoe was het?' vraagt hij dan. Ik denk even terug. Alles lijkt zich als een sloom filmpje af te spelen in mijn hoofd. Het genot, de bewegingen, de kusjes en de aanrakingen. Alles laat ik nog even tot me doordringen. 'Het was geweldig.' zeg ik. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij duwt me dichter tegen zich aan. Het vuur wakkert nog lichtjes in mijn buik. Ik heb nog niet echt helemaal het besef van wat er net is gebeurd. Ik weet wel zeker dat ik er blij mee ben en dat ik het niet anders had gewild. Een gaap ontsnapt uit mijn mond. Ik duw Evan op zijn rug en kruip tegen hem aan. Zonder langer na te denken sluit ik mijn ogen en geniet ik van het moment. 'Ben je moe?' vraagt Evan. Ik knik. Ik luister naar zijn hartslag. Het maakt me rustig en ik val ervan in slaap. Voor ik het weet ben ik al in dromenland.

De volgende ochtend word ik met een geeuw wakker. Ik wil overeind komen maar iets houdt me tegen. Zodra ik mijn ogen open zie ik Evan zijn hoofd op mijn buik rusten. Hij heeft zijn arm om me heen geslapen en hij snurkt zacht. Tussen ons in ligt het laken. Ik verken even mijn omgeving om te weten waar ik ben. Dan schrik ik op waardoor Evan van me afrolt. Ik lig in de bunker, naakt, samen met Evan. Dan dringen de beelden van gisteren tot me door. De gedachte aan de aanrakingen van Evan geven me opnieuw tintelingen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Wat is er?' vraagt Evan met een hese stem. Ik kijk zijn kant op en mijn glimlach wordt breder. Evans donkere haren zitten alle kanten op. Leunend op zijn ene arm komt Evan overeind terwijl hij met zijn andere hand de slaap uit zijn ogen wrijft. Het laken is van zijn bovenlichaam afgerold en ligt nu op zijn schoot. Het is een perfect plaatje waarmee ik het liefste elke ochtend wakker wordt. Zo heb Ik Evan nog nooit gezien. Het maakt de vlinders in mijn lichaam wakker waardoor ik het laken in m'n handen iets omhoog trek. Dit is de eerste keer dat Evan en ik samen hebben geslapen. Gisteravond was een avond van veel eerste dingen. Ik heb met Evan het bed gedeeld, in dit geval de lakens en kussens. Ik ben vervolgens met hem inslaap gevallen. En dat alles in een voelt geweldig. Ik voelde me veilig en warm. 'Gaat alles goed?' vraagt Evan dan opnieuw. Ik knipper met mijn ogen en dan besef ik dat ik geen antwoord heb gegeven op zijn vraag. 'Alles gaat goed.' zeg ik zacht. Ik kruip naar Evan toe en samen gaan we weer liggen. 'Heb je spijt?' vraagt Evan dan. 'Wat? Waarom zou ik?' Ik draai mezelf vragend om naar Evan zodat ik hem aan kan kijken. 'Nou we hebben Evana's tradities gebroken...' begint Evan. Meteen kap ik hem af. Denkt hij dat ik spijt heb vanwege de tradities? Ik heb helemaal nergens spijt van. 'Evan. Ik heb helemaal nergens spijt van. Je moest eens weten hoelang ik hier al over heb gedroomd.' Met mijn vinger teken ik rondjes en andere figuren op zijn borstkast. 'En misschien wordt het wel tijd voor nieuwe tradities.' zeg ik er achteraan. Ik haal mijn blik van mijn tekende vingers af en kijk Evan aan om zijn reactie te pijlen. Hij grinnikt even. 'Zou je vader daar ook zo over denken?' vraag hij dan lachend en hij staart naar het plafond. Hij legt zijn vrije arm onder zijn hoofd en lacht nog even. Ik heb helemaal niet gedacht aan mijn vader. Moet hij hiervan af weten. Hij is net zoals ik in dit soort regels. Je gaat pas met elkaar naar bed na het huwelijk. Momenteel kan ik die regel wel afschieten. 'Ik ga mijn ouders hier echt niks over vertellen hoor.' Zeg ik meteen. Evan grinnikt. 'Ik maakte maar een grapje.' Hij draait zich over me heen en gromt even waarna hij zijn lippen op die van mij drukt. Mijn handen glijden meteen naar zijn haar. Ik vlecht mijn vingers door zijn haar en trek er zacht aan. 'Wat gaan we nu doen?' vraag ik wanneer Evan zich terug trekt. 'Ik denk dat we maar heel snel moeten gaan trouwen.' Grinnikt hij. Ik weet dat hij een grapje maakt. Evan en ik hebben het er nog nooit serieus over gehad. Ik kan het me ook niet inbeelden dat Evan aan een huwelijk doet. 'Ik meen het, wat nu?' lach ik. 'Ik heb geen idee.' Evan staat op en raapt zijn kleding op. 'Ik denk gewoon door gaan.' Hij trekt zijn ondergoed aan en ik volg elke beweging die hij maakt. 'Ik bedoel als je vader zo van de tradities is dan zal hij mij vermoorden als hij hier achter komt. Het beste wat we kunnen doen is tegen de rest doen als of we niks hebben gedaan.' zegt hij. Ergens voelt het stom dat deze uiting van liefde verborgen moet worden. Evan ziet het blijkbaar aan me en hij knielt voor me neer. 'Als het legaal was had ik het van de daken geschreeuwd.' zegt hij dan. Ik kan een lachje niet verbergen. 'Kom, we gaan eten.' zegt hij. Ik sta op en vraag of Evan me wil helpen met het dicht maken van al mijn kleding. Niet lang daarna haal ik de wortels voor de doorgang weg. Ik heb geen idee hoe laat het is maar zodra we in de eetzaal aankomen is er niemand te bekennen. Blijkbaar hebben we het ontbijt gemist. De tafel is nog opgedekt voor Evan en mij. We schuiven aan en beginnen aan het ontbijt.

Fluitend loop ik terug naar mijn slaapkamer. Ik wil de bocht nemen om de trap op te lopen maar dan zie ik Sophie leunend tegen de muur staan. Een klein kreetje ontsnapt uit mijn mond. 'Wat doe jij nou?' vraag ik haar. 'Waar ben jij geweest?' vraagt ze dan. Ik kijk even om me heen en er valt wat haar achter mijn schouder. 'Gewoon naar het ontbijt?' zeg ik dan vragend. Waarom doet ze zo moeilijk. 'En waarom waren Evan en jij dan allebei zo laat?' 'Verslapen.' zeg ik schouderophalend. Ik loop haar voorbij de trap op. In een soepele beweging pakt ze mijn hand en draait ze naar zich toe. Door de draaiende beweging zwiept al mijn haar achter mijn schouder. 'Aha! Ik wist het. Jullie hebben het gedaan!' sist ze zacht met een kleine grinnikt in haar stem. 'Hoe... Hoe kom je daar nou bij.' sis ik terug. Ik voel mijn wangen branden en snel doe ik mijn haar weer goed. 'Door die vlek in je nek.' Mijn ogen worden groot en ik trek mijn haar strak tegen mijn nek. 'En omdat ik jullie allebei niet kon vinden gisteravond.' zegt ze simpel. Het enthousiasme in haar ogen is niet te missen. 'Ga je me nog iets vertellen?' gilt ze dan. Ik schrik van haar opmerking maar lach dan toch. 'Niet hier.' zeg ik. Ik draai me om en loop de trap op. Sophie loopt ongeduldig achter me aan. Zodra de deur achter haar dichtvalt word ik ongemakkelijk. 'Dus?' zegt ze dan. 'Ja, Evan en ik hebben het gedaan.' God wat is dit ongemakkelijk. 'En?' vraagt Sophie ongemakkelijk. 'Het was geweldig!' zucht ik zacht. 'De manier waarop Evan het deed en me aanraakte en behandelde. Het was perfect.' Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en het ongemakkelijke gevoel verdwijnt. 'Ik ben zo trots op jou!' zegt Sophie. Ik lach. Ik weet niet zo goed wat ik anders moet doen. Ik blijf denken aan het moment zelf. Het tintelt altijd nog even erg als toen. 'Maar wat gaan jullie nu doen. Je vader gaat het niet leuk vinden als hij er achter komt.' Ik sla mijn armen over elkaar en zucht. 'Hij komt er niet achter, we verbergen het wel. Ten slotte hoe moeilijk wordt het om deze ene keer te verbergen?' zeg ik dan. 'Blijft het bij een keer dan?' Sophie heeft wel een punt. Ik heb er alleen nog helemaal niet aan gedacht. Gaat dit vaker gebeuren. Ik hoop van wel. Ik wil niks liever dan Evan die mijn naam nog eens roepen als hoe hij dat vannacht deed. Ik wil dat hij me zo blijft aanraken. 'Ik weet het niet, maar we verzinnen er wel wat op.' Zucht ik. Al dit gedoe en gezeik had ik niet achter gezocht. Ik draai mezelf om en loop naar het raam toe. Met een zucht kijk ik uit het raam in de hoop me beter te voelen. Dan valt mijn ook op een zwart gestalte. In eerste instantie denk ik aan Evan. Maar de gestalte in mijn tuin ziet er veel breder en langer uit. Ik knijp mijn ogen tot speetjes om beter te kunnen zien wie hij is. Het gekke is dat ik alleen zijn ogen kan zien. Ze zijn fel blauw net als de mijne. 'Soof weet jij wie dat is?' vraag ik en ik wend mijn blik even naar Sophie. 'Wie?' Ik kijk weer terug en de zwarte gestalte is verdwenen.