Just A Queen | Boek 2

Boek 2, hoofdstuk 17 - Lea

Ik kijk vrolijk naar mijn hand. De ring staat perfect om mijn vinger. 'Ik hou van je.' zeg ik tegen Evan. 'Ik hou van jullie.' Zegt Evan als hij zijn lippen op die van mij drukt. 'Jullie?' 'Van jou en de baby.' Zegt Evan. 'Oh ja.' Ik sta er nog niet helemaal bij stil dat ik een moeder wordt. Evan merkt dat ik stil blijf. 'Het komt wel goed.' Ik knik en bekijk mijn ring nog eens. 'Waarom is de steen blauw?' vraag ik. 'Dat staat symbool voor Lea, daar hebben we elkaar leren kennen.' dat smelt mijn hart. Ik lach lief en druk een kus op Evans wang. ik ga tegen Evan aan zitten en zucht. Wat is er?' vraagt Evan. 'Ik snap niet waarom Vader in alle haast wilt dat ik zijn taak overneem.' 'Ik snap het wel.' Vragend kijk ik Evan aan. 'Ja, als ik in zijn schoenen stond dan had ik ook alle tijd met jou willen door. Voor je het weet is het te laat.' Ik mompel iets en knik. Daar heeft Evan wel gelijk in. Met een klap is dan ook de twijfeling weg. Het word tijd dat er wat verandering komt Evana en ik ga daar voor zorgen. Dat alles kan ik nooit zonder Evan. 'Ik hou van jou.' zeg ik. ik draai me om en kijk Evan aan. Hij lacht en slaat zijn armen om me heen. Hij druk een kus op mijn hoofd waarna hij ons laat omvallen op de kussens. Ik draai me om en ga beter tegen Evan aan liggen. Mijn leven is met ups en downs beter geworden. Mijn gedachtes dwalen af naar hoe ik Evan he ontmoet. 'Zullen we er vandaag eens op uit gaan?' zucht ik dan. Ik wil Lea wel weer eens zien. De plek van de markt, Anita en Alberto, de kerk en het liefste wil ik de plek weer zien waar Evan verbleef. 'Waar wil je dan naartoe?' vraagt Evan. Hij speelt met een lok van mij haar en het maakt me rustiger, niet dat ik onrustig was. 'Lea.' Ik mis het. Ik draai me om en leun op mijn ellenbogen. 'Anita en Alberto zullen vast blij zijn om je weer te zien.' zeg ik. 'Dat denk ik ook.' zegt hij. Hij zucht even diep. 'Vooruit dan maar.' zegt hij wanneer hij me weer aan kijkt. Mijn lach word breder en ik druk mijn lippen op die van hem. 'We gaan dat doen zodra ik klaar ben met jou.' bromt Evan tegen mijn lippen aan. Hij draait ons om en leunt vervolgens op zijn armen.

Na een uurtje of twee lopen Evan en ik richting de werkplek van mijn vader. Het is nog net geen middag. Ik knop op de deur en al snel hoor ik mijn vader brommen dat we naar binnen kunnen. Snel haal ik nog een hand door mijn haar waarna ik samen met Evan naar binnen loop. 'Elena, wat kan ik voor jullie doen?' Vader klinkt bij mij te zien. Hij is opgaan staan en leunt nu met zijn handen op het bureau voor hem. Voor ik iets zeg kan ik Evans hand stevig vast. Ik weet niet hou mijn vader zal reageren op mijn vraag. 'Evan en ik wilde vandaag graag naar Lea toe.' Ik zie mijn vaders blik verstijven en meteen knijp ik in Evans hand. Vader wend zijn blik even naar Evan en dan weer naar bij. Hij kijkt zuchtend even omlaag. 'Zolang je Fredo en Antonio maar mee neemt vind ik het goed.' Vader kijkt op en ik laat vaders woorden nog drie keer herhalen door mijn hoofd. Als ik vaders antwoord besef kijk ik met een grote grijns naar Evan. Weer even voelde ik me het kleine hulpeloze meisje dat niks kon of mocht zonder vaders toestemming. Dat meisje ben ik niet meer. 'Mooi, dan kunnen we met de koest.' zeg ik blij. Vader knikt. Ik maak een kleine buiging en wil samen met Evan de kamer verlaten. 'Oh en Elena.' Ik stop bij de deur en draai me nog even om. Vaders blik rust op mijn hand in die van Evan. Het is de hand met de ring. Ik zie zijn blik even verplaatsen. Ik weet niet waar heen maar de blik die vader krijgt kan ik niet pijlen. Ik krijg het gevoel dat hij naar mijn buik kijkt als of hij weet wat ik weet. Als of hij weet van de baby. Moeder zal niks gezegd hebben, dat is niks voor haar. 'Gefeliciteerd.' zegt hij dan. Ik weet nu niet waarop hij dat bedoelt. Op de baby of de ring. 'Waarmee?' vraag ik. 'Met t huwelijk.' zegt vader dan. Ik lach en knik dankbaar.

'Hoelang blijven we weg?' vraagt Evan. 'Geen idee.' zeg ik terug. Evan helpt me het trapje af bij de ingang van het kasteel. De koets staat er al net zoals Fredo, Antonio en de koetsier. We lopen er heen en Fredo laat ons binnen. Daarna stapt hij en Antonio zelf in en nemen plaats tegen over ons. 'Dus we gaan naar Lea, gezellig.' zegt Fredo. 'Ja, het is alweer even geleden dat ik daar ben geweest.' zeg ik en kijk uit het raampje. De koetsier begint te rijden en we verlaten het terrein van het kasteel. Een zanderig weggetje begeleid ons op een rustig tempo nee Lea. Als ik op een gegeven moment naar Rechts kijk zie ik het grasveld. Het gras is hoog en hier en daar is een struik of boom te zien. De momenten met Evan in het grasveld schieten door mijn hoofd. Ik wend mijn blik af en pak Evans hand. Hij geeft een kleine kneep in mijn hand. Ik lach en knijp zacht terug. Ik hou van hem. Als we de kans kregen om alles overnieuw te doen, dan had ik niks veranderd. Als ik Evans kant op kijk zie ik het bos door het raampje. Ik heb niet zo veel met het bos. Na een tijdje in stilte gezeten te hebben stopt de koets. We zijn er. Lea is niet zo ver rijden vanaf het kasteel. Fredo en Antonio stappen eerst uit. Daarna Evan die mij vervolgens helpt uitstappen. 'Waar wilt u als eerst naar toe?' vraagt Fredo. 'Ik denk dat je Evan en ik bedoeld? Wij redden ons prima zonder jullie.' zegt ik. 'Maar prinses, orders van uw vader.' Ik zucht en kijk Evan aan. Ik duw de mantel van mijn hoofd af en kijk Lea in. Ik hoef met niet langer te verstoppen. Evan en ik hoeven geen babysitters te hebben. We kunnen ons prima zelfstandig redden. Evan knijpt in mijn hand zodat ik hem aan kijkt. Aan zijn blik te zien denkt hij er hetzelfde over. Ik kijk terug het dorp in. Zodra Ik mijn blik kruis met die van een burger raak ik een beetje in paniek. 'Prinses Elena?' roept de vrouw verbaast. Ik lach een beetje ongemakkelijk. Voor ik het weet staat er een klein groepje mensen om ons heen. Ze willen allemaal wat tegen me zeggen. Ik kan naar niemand luisteren door de verstillende stemmen. 'Ho, neem afstand van de prinses.' zegt Antonio. Het volk luistert niet en dringt zich meer aan. Fredo en Antonio wringen zich tussen mij en het volk. Ze proberen de mensen op afstand te houden. Nu snap ik waarom bewaking handig is. 'Kom.' Zegt Evan. Ik kijk hem vragend aan terwijl hij mijn hand vast pakt en me achter zich aantrekt. 'Prinses!' gilt een van de vrouwen bij Fredo. We zijn al een stukje verder dus erg goed kan ik ze niet horen. Ik kijk achterover om te zien wat er gebeurt. 'Prinses Elena!' Roept Fredo. 'Ze komen achter ons aan.' piep ik naar Evan. 'Sneller rennen dan prinses.' grinnikt Evan. 'Ik ken deze stad toch niet?!' brom ik terug. 'Volg mij.' zegt Evan. 'Het is niet dat ik een andere leuk heb of wel?' mopper ik terug. Evan grinnikt en speurt even de straten af. 'Rechts.' zegt hij dan We gaan rechtsaf en dan links en dan weer een keer linkt. We zijn weer op precies dezelfde weg als waarop we wegrende. Dan slaat Evan links een steegje in. 'Je moet zo een muur omhoog sturen.' Zegt Evan. Ik mompel een ja en kijk achterom. Fredo en Antonio moeten echt iets gaan doen aan hun conditie. Evan slaat rechts af een aangezien ik zijn hand vast heb, slinger ik achter hem aan. 'Nu.' zegt Evan meteen sta ik stil door aardsturing. Evan automatisch ook. Mijn hand schiet los van de zijne en in de meest snelste reflex stuur ik een muur uit de grond. Ik hoor wat gemompel aan de andere kant gevolgd door voetstappen die wegrennen. 'Wat nu?' vraag ik als ik me heb omgedraaid. 'Nu gaan we rustig rond lopen.' zegt Evan. Hij komt met een glimlach op me aflopen. Hij pakt de must van mijn mantel vast. 'Maar doe voor de zekerheid deze maar op. We willen geen aandacht trekken.' Evan knipoogt en hij trekt de must over mijn hoofd heen. Een warme blos verschijnt op mijn wangen. Evan neemt afstand en ik laat de muur verdwijnen. Hand in hand lopen Evan en ik de staat door.

Na een tijdje komen we bij de bekende boerderij. Evan zei dat we naar de kerk gingen. Onderweg heb ik heb een aantal keer verteld dat dit niet de weg naar de kerk is, waarop hij zie: 'Dit is een omweg, ik ken Lea beter dan jij.' met een zucht heb ik heb dan ook maar voorbij laten gaan. De weg naar Alberto wist ik namelijk niet meer. Zodra we het vertrouwde erf oplopen wordt mijn humeur met elke stap beter. Zodra Ik het hek open duw en het erf opstap zie ik een grote rode haan net het hoekje omlopen. Zodra hij mij in zijn vizier krijgt maakt het een dreigend geluid. Ik neem een hap lucht en zorg met zo'n min mogelijk bewegingen dat Evan voor me komt te staan. Hij grinnikt en kapt mijn hand achter zijn rug vast. 'Laat mij u beschermen tegen die oh zo gevaarlijke haan prinses Elena.' grinnikt Evan. Ik heef hem een hem op zijn schouder terwijl ik met gemengde gevoelens de haan probeer te zoeken. Zodra ik het geluid van andere kippen hoor borrelt de paniek in me op. Ik duw met mijn hand tegen Evans rug en knijp met mijn andere hand Evans hand fijn. Evan lacht en begint dan toch te lopen. Jammer genoeg moeten we wel lang de grote rode haan om bij de ingang van het huis te komen. Ik probeer bij elke stap die Evan zet zo dicht mogelijk bij hem te blijven. Zodra we bij de haan komen wilt Evan mijn hand los laten. Ik maak een waarschuwend geluid. 'Ik moet hem toch weg jagen.' zegt Evan. 'Je hebt nog een tweede hand.' Evan zucht en begint vervolgens met zijn vrije hand te zwaaien. De haan bromt maar loopt vervolgens toch weg. Bij het hek wat de kippen scheid van de andere kant van de tuin, laat Evan me snel er langs. 'Ben jij bang?' 'Nee.' zeg ik meteen. Evan lacht. Ik draai me naar hem toe en sla mijn armen over elkaar. Evan sluit het hek en gaat net zo staan als ik. Het ziet er idioot uit en een kleine lach kan ik dan ook niet verbergen. Ik went mijn blik af en zie Anita staan in de woonkamer. Ze ziet mij ook staan en meteen zwaait ze met haar doek in haar hand naar me. Ik zwaai terug. Anita loopt meteen onze richting op. 'Ach meisje wat is het goed om jou weer te zien.' Zegt ze. Haar kleine vrouwen armpjes omhelzen mijn lichaam. 'Het is ook goed om u weer te zien.' zeg ik met een brede glimlach. 'Wat zie jij er goed uit.' Anita heeft mij lof gelaten en heeft haar blik gevestigd op Evan. 'Hoe bedoelt u?' vraagt Evan. 'Nou, waar komen die spieren vandaan?' Anita prikt met haar vinger in Evans arm. Evan word rood en legt zijn vrije hand in zijn leg. Zijn spieren spanen zich aan en met warme wangen wend ik mijn blik af. 'En waar komen die nette kleren vandaan? En die stoppelbaard?' Anita vuurt een aantal vragen op Evan af. Evan vind het duidelijk ongemakkelijk. Hij ziet deze lieve vrouw als zijn moeder en familie.